«...Ετσι δρα και επιδρά η μυσταγωγία: πρέπει να νεκρώσεις το παρελθόν για να αναγεννηθεί αυτό στο τώρα, στο νυν και αεί της μεταρσιωμένης ύπαρξης, της γλυκύτατης μέσης ηλικίας. Αναυδοι οι πλείστοι ακούμε την αυδή του Μεράτζα, την αυδή των ομηρικών ραψωδιών, την αυδή της αρχέγονης χώρας, τους έξοχους μουσικούς και φίλους του τραγουδιστές που συνέπραξαν στη μοναδικότητα της βραδιάς. "Ζυγός". Πλάκα. Νύχτα της 15ης Μαΐου (...) Υ.Γ. "Εψάλησαν" 49 τραγούδια, το απόλυτο ρεκόρ της μιας βραδιάς. Δύσκολο να σπάσει, εκτός εάν συμβεί από τον ίδιο στην επόμενη συνάντησή μας (σύντομα, ελπίζουμε)» (για τη συναυλία του Γιώργου Μεράτζα, ο Γιώργος Σταματόπουλος στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

«Δεν την αντέχω την υποκρισία τους. Κάπως αργά δεν ανακάλυψε η Αριστερά, κομμουνιστική και ανανεωτική, ότι σε αυτά τα στούντιο ηχογραφήθηκαν κάποτε αριστουργήματα του ελληνικού τραγουδιού που συγκίνησαν και συγκινούν τον ελληνικό λαό; Κάπως όψιμα δεν κατάλαβαν ότι τα τραγούδια που ηχογράφησαν εκεί ο Καζαντζίδης, ο Ζαμπέτας, ο Χιώτης, ο Τσιτσάνης και τόσοι άλλοι είναι μέρος της μουσικής ιστορίας μας; Επειδή δε μιλάμε, δε σημαίνει ότι δεν ξέρουμε! Δε σημαίνει ότι δε θυμόμαστε! (...) ο "Ριζοσπάστης" και η "Αυγή" της δεκαετίας του '60 ήθελαν πολιτικούς θούριους (...) όταν ο Ζαχαριάδης επέστρεψε από το Νταχάου οι σύντροφοί του θέλησαν να τον υποδεχτούν με ένα ρεμπέτικο. Εκείνος, όμως, μόλις το πληροφορήθηκε, διέκοψε την ορχήστρα και ζήτησε βαλς!» (μ' αφορμή την «Κολούμπια», ο Μανόλης Κοττάκης στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ).