Ετσι ξερά και κυνικά, τα μπογαλάκια σου γίνονται ασήκωτα και ο πόνος ξεσχίζει την καρδιά σου. Ονειρα και στόχοι πάνε περίπατο... Για κείνο το μικρό δάνειο που κάτι είχες ελπίσει. Από δω και ύστερα η διαδικασία είναι γνωστή μια κι άλλες φορές βρέθηκες στην ίδια θέση.

Ανήμπορος και βαριάκεφος, ουρές εδώ, ουρές εκεί, άγχος και αγωνία, ταμείο ανεργίας, αγγελίες, βιογραφικά... Δυστυχώς η ίδια πάντα απάντηση... η θέση καλύφθηκε, περάστε την πρώτη του μηνός, και η ανηφόρα για το σπίτι σου σού φαίνεται αβάσταχτη και βασανιστική. Και λες πότε η άλλη μέρα θα ξημερώσει, μήπως και θα 'ναι η τυχερή σου. Η ελπίδα που γεννιέται, η ελπίδα που πεθαίνει..!

Παλαιότερα τα πράγματα ήταν ακόμα χειρότερα - εκτός κι αν είσαι Πακιστανός... Υπήρχε κι άλλος καθημερινός τρόμος, μήπως κάποιος σου χτυπήσει την πόρτα και δεν είναι ο γαλατάς... αλλά η Ασφάλεια. Να περάσεις από το Τμήμα δι' υπόθεσίν σου..!

Και μετά αναρωτιέσαι, τι καλά; Και ποια καλά; Νιώθεις να πνίγεσαι μέσα σ' ένα κοκτέιλ νεφρικής ανεπάρκειας από αιθάλη, αιθαλομίχλη και διοξείδιο του άνθρακα, που καταπίνεις σε αποχαυνωτικές δόσεις.

Η χαρτογράφηση, η αξονική τομογραφία μιας «ισχυρής» και γκλαμουράτης Ελλάδας, που παραπαίει ανάμεσα στο καλύβι του Καραγκιόζη και το σαράι του Πασά. Ανιστόρητες μεταλλάξεις με το τσιρότο, τη γάζα και το δεκανίκι, στα πανάκριβα ντεκόρ της Γιουροβίζιον, όπου αποθεώνεται το κιτς και εξιδανικεύεται το ανούσιο των τεράτων.