Μεταναστευτικά | ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ | ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ

ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ

Μεταναστευτικά

Στο ένα χέρι μου κρατούσα ακόμα τα κλειδιά του δωματίου μου, στο φοιτητικό κοινόβιο που έμενα τα χρόνια του Πανεπιστημίου στην πόλη Λουντ της Σουηδίας, και στο άλλο το σάκο μου, που περιείχε το αεροπορικό μου εισιτήριο. Εφευγα για κάπου αλλού.

Στην Ελλάδα κυβερνούσε η χούντα, το Πανεπιστήμιο είχε κλείσει την προηγούμενη βδομάδα και φοιτητές και διδακτικό προσωπικό έφευγαν ο καθένας για το δικό του προορισμό. Πριν βγω έξω από την κεντρική είσοδο, χτύπησε το κοινό τηλέφωνο στο θάλαμο του διαδρόμου. Το απάντησε μια άλλη φοιτήτρια.

«Εσένα ζητάνε», μου είπε. Με ζητούσαν από τη διεύθυνση ξένων γλωσσών του Πανεπιστημίου. Στα βόρεια της Σουηδίας είχε καταλύσει ένα ζευγάρι με ένα παιδάκι. Η μητέρα ήταν Ελληνίδα και ζητούσαν κάποιον να πάει εκεί για να διδάξει την ελληνική γλώσσα στο παιδί, σύμφωνα με τους μεταναστευτικούς νόμους ή κανονισμούς. Ηταν αδύνατον εκείνη την τελευταία στιγμή να αλλάξω τα σχέδιά μου και λυπάμαι μέχρι σήμερα, αν και είμαι βέβαιη πως κάποιος θα βρισκόταν για την περίπτωση. Αυτό ήταν ένα μέρος της μεταναστευτικής πολιτικής εκείνης της χώρας.

Τώρα, που έχουν ξεσηκωθεί οι μετανάστες στην Αμερική, ο Πρόεδρός της προβάλλει το θέμα της αγγλικής γλώσσας. Δεν τη μιλάνε οι μετανάστες, οπότε δεν είναι ούτε ευπρόσδεκτοι ούτε πρόκειται να τους χορηγηθεί αμερικανική υπηκοότητα. Βέβαια, το θέμα είναι οικονομικό και πολιτικό, σε βάρος των μεταναστών. Οπως καταλαβαίνει ο καθένας, οι μετανάστες, μόνιμοι ή παράνομοι, με χαρτιά ή όχι, που προέρχονται από τη Λατινική Αμερική και κυρίως το Μεξικό που συνορεύει με τις ΗΠΑ, δεν πρόκειται να αφήσουν τη γλώσσα τους, των εκατομμυρίων ανθρώπων, ούτε να μάθουν τα αγγλικά εν μια νυκτί.

Ετσι, γέμισε η Νέα Υόρκη, φαντάζομαι και άλλες πόλεις, με αφίσες. Μια από αυτές δείχνει μια όμορφη «Λατίνα» στο τηλέφωνο με τη λεζάντα: «Μη μου λες τίποτε αν δε μου το πεις ισπανικά». Ταυτόχρονα, απάντησαν άλλες τόσες αφίσες: «Μάθετε αγγλικά». Κι από κάτω, οι τίτλοι των ιδιωτικών σχολών, διευθύνσεις και τηλέφωνα. Είναι ένα θέμα που μπορεί να επεκταθεί και να αναλυθεί.

Ο Ιωσήφ Στάλιν είχε γράψει ένα δοκίμιο για τη γλώσσα, που είχα διαβάσει μερικές φορές πριν αρκετά χρόνια, και που συνοπτικά θα διατυπωνόταν ως εξής: Αν οι εργάτες της Αγγλίας, για παράδειγμα, μιλάνε την ίδια γλώσσα με τους εργάτες στην Αυστραλία ή στον Καναδά ή στη Νέα Ζηλανδία ή οπουδήποτε αλλού στον κόσμο, αυτή δεν είναι εκείνο το εργαλείο που θα μπορούσε να τους διασυνδέσει, όσον αφορά στα εργατικά δικαιώματα, σε διεθνή κλίμακα. Η εργατική τάξη της κάθε χώρας πρέπει να αναλύσει τις συνθήκες και τους όρους κάτω από τους οποίους δουλεύει στον τόπο της και να απαιτήσει τα δικαιώματα των εργατών. Να αγωνιστεί για τα δικά της αιτήματα και ταυτόχρονα για τα διεθνή. Επομένως, η εργατική ταυτότητα δεν είναι γλωσσική.

Ιωάννα ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ