Γιατί γίνεται φανερό ότι τα υψηλά ποσοστά μερικής απασχόλησης και η ανεργία στις γυναίκες προσθέτουν επιπλέον εμπόδια στην κατοχύρωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος, καθιστώντας την εντελώς απροστάτευτη από μια ηλικία και πέρα. Ακόμα όμως και όταν οι εργαζόμενες γυναίκες κατορθώνουν να θεμελιώσουν ένα τέτοιο δικαίωμα, κατά κανόνα οι συντάξεις τους είναι στα κατώτερα επίπεδα, αφού η ημιαπασχόληση και οι χαμηλές αμοιβές, που έχουν γίνει πλέον κανόνας, επιδρούν και στο ύψος των συντάξεων.

Για ποια σύνταξη άραγε μπορεί να μιλά η γυναίκα που εργάζεται ωρομίσθιο, τετράωρα ή έχει εποχική απασχόληση; Αρκεί να αναλογιστεί κάποιος ότι με 100 μεροκάματα το χρόνο, μια γυναίκα θα χρειαστεί 45 ολόκληρα χρόνια, για να κατοχυρώσει δικαίωμα συνταξιοδότησης, δηλαδή να πάρει την κατώτερη σύνταξη. Και όχι μόνο αυτό. Στη σύσκεψη που προαναφέρθηκε, γυναίκα εργαζόμενη μετέφερε την εμπειρία του κλάδου της, όπου επιχειρήσεις «σπρώχνουν» εργαζόμενες ηλικίας 36 ετών σε προγράμματα «εθελούσιας εξόδου». Δηλαδή μια γυναίκα πάνω στον ανθό της ηλικίας της θεωρείται πλέον γερασμένη και περιττή για ορισμένους κλάδους και επιχειρήσεις.

Οπως γεγονός είναι η έλλειψη μέτρων για την προστασία της υγείας των γυναικών, μέτρων πρόληψης των επαγγελματικών ασθενειών με βάση τις ιδιαιτερότητες του οργανισμού τους και της αναπαραγωγικής δυνατότητάς τους. Να γιατί το κάλεσμα του ΠΑΜΕ προς τις εργαζόμενες γυναίκες να μπούνε στον αγώνα μαζικά, για την υπεράσπιση των ασφαλιστικών τους δικαιωμάτων και τη διεύρυνσή τους, δεν είναι τόσο υπόθεση του «αύριο», αλλά ανάγκη του σήμερα.

Προχωρώντας προς στις 15 Ιούνη, η Γραμματεία Νέων του ΠΑΜΕ κάνει πλατύ άνοιγμα στους νέους εργαζόμενους. Και αυτή η κατηγορία εργαζομένων είναι ήδη από πολλά χρόνια στο στόχαστρο. Οι νέοι εργάτες και εργάτριες, ύστερα από τις αντιασφαλιστικές ανατροπές που ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έκαναν τα τελευταία 15 χρόνια, μπαίνουν στην παραγωγική διαδικασία με χειρότερους όρους απ' ό,τι η προηγούμενη γενιά. Η αύξηση των ορίων ηλικίας, η μείωση των συντάξεων, η αύξηση των εισφορών, η χειροτέρευση των υπηρεσιών υγείας είναι η βαριά κληρονομιά της νέας γενιάς από την πολιτική των κομμάτων του ευρωμονόδρομου. Οι εμπνευστές της «νέας μεταρρύθμισης» δεν κρύβουν ότι ειδικά οι νέοι εργαζόμενοι θα είναι αυτοί που θα πληρώσουν το μάρμαρο.

Οι νέοι εργαζόμενοι, λοιπόν, δεν μπορεί να περιμένουν. Μαζί με όλο το ταξικό κίνημα, έχοντας υπόψη τους πως ό,τι κατακτήθηκε, κατακτήθηκε με αγώνες, χρειάζεται πιο αποφασιστικά να μπούνε στην ταξική πάλη, με κριτήριο τις σημερινές σύγχρονες ανάγκες τους.