Χαμογελάει. Του αρέσουν.

«Είναι και οι ξένοι. Πολλοί ξένοι άνθρωποι. Ολες οι φυλές του Ισραήλ, που θα 'λεγε και η γιαγιά. Εγώ στεναχωριέμαι που έφυγα απ' το χωριό μας. Ολοι αυτοί πώς ζουν; Πώς μεγαλώνουν τα παιδιά τους; Πολύς πόνος στον κόσμο κι ο πλούτος προκλητικά ξεχειλίζει. Δεν είναι δίκαια τα πράγματα στον κόσμο. Κάποια παιδιά λένε να τον αλλάξουμε».

Τούτο το κορίτσι θα το χάσω, μονολογεί. Διαπίστωσε κιόλας ότι είναι άδικος ο κόσμος...

To φοβόταν. Ο δίκαιος άνθρωπος, αργά ή γρήγορα, θα σμίξει με τους νεολαίους της ΚΝΕ. Καμαρώνει, αλλά και φοβάται. Κάτι ξέρει απ' την ιστορία τούτης της χώρας. «Δεν είναι μόνο αυτό, πατέρα. Ολα καθάρισαν στο νου μου, με το πρόβλημα της παιδείας, τις αλλαγές που θέλουν να επιβάλουν. Σκέφτηκα. Διάβασα. Ακουσα όλες τις παρατάξεις. Καταλαβαίνω κι έτσι κρίνω και ξεχωρίζω. Γίνεται πολύς θόρυβος. Δε μιλάω για το θόρυβο στ' αμφιθέατρα. Χιλιάδες νέοι άνθρωποι ακούμε, φωνάζουμε, επιδοκιμάζουμε, αποδοκιμάζουμε. Μεγάλες στιγμές. Μιλάω για το θόρυβο που προκαλούν οι εφημερίδες, η TV. Κατάλαβαν ότι δεν παίζουμε. Επιζητούν να δημιουργήσουν ψυχολογία. Να στρέψουν τους γονείς κατά των παιδιών τους. Εσύ ποτέ δε θα το κάνεις».

Σταμάτησε το διάβασμα. Αναψε τσιγάρο.

«Η τέχνη τους είναι ν' απαξιώνουν ό,τι δε θέλουν και να εμφανίζονται, οι υπαίτιοι, ως σωτήρες. Τη γνώση την κρατάν για τον μεταπτυχιακό κύκλο. Ποιοι, πόσοι θα πάνε; Με όλα αυτά που γίνονται, κατανόησα τη ρήση "Πατήρ πάντων ο πόλεμος". Καταλύτης η σύγκρουση. Ολοι θα κριθούμε με τη στάση μας στο διάλογο. Εγώ θυμάμαι το λόγο σου. Ο διάλογος σε πολιτικό επίπεδο δε φέρνει αποτέλεσμα για τους αδύνατους. Είναι μέσο για να επιβληθεί εκείνο που τους δυναστεύει».

Σε φιλώ

Η κόρη σου».