«

Οποιος δε θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει». Παλιά του τέχνη κόσκινο για το ΥΠΠΟ και τους συν αυτώ. Δεν υπάρχει καθόλου ντροπή, αφού με μεγάλη ευκολία δίνουν υποσχέσεις και τις ξεχνούν πριν περάσει η βραδιά. Ηταν 6 Απρίλη 2006, όταν ο νέος, τότε, υπουργός Πολιτισμού Γ. Βουλγαράκης κάλεσε σε γεύμα τους επικεφαλής των επιχορηγούμενων θιάσων του ελεύθερου θεάτρου. Υποσχέθηκε ότι θα επισπεύσει το θέμα των επιχορηγήσεων, που είχε καθυστερήσει περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Η θεατρική περίοδος έληγε και ακόμη δεν είχε γίνει προκήρυξη από την πλευρά του ΥΠΠΟ για την κατάθεση του προγραμματισμού των θιάσων, προγραμματισμού που ήδη είχαν υλοποιήσει. Η μόνη επίσπευση τελικά αφορούσε στην κατάθεση και μόνο των αιτήσεων των ενδιαφερομένων θιάσων, που έπρεπε να γίνει μέχρι τις 28 Απρίλη. Και από τότε άκρα σιωπή...

Δύο μήνες πέρασαν κι ακόμη δεν εξετάστηκαν από την Επιτροπή Θεάτρου οι αιτήσεις. Και βέβαια, αυτό δεν οφείλεται σε ανθρώπινες αδυναμίες. Είναι θέμα πολιτικής βούλησης του ΥΠΠΟ και του υπουργού. Αποφάσεις που έχουν άμεσο πολιτικό κέρδος παίρνονται εν μια νυκτί. Ολες τις άλλες, άσ' τες να σέρνονται... Αυτή είναι η «λογική» τους. Και τι έγινε που «υποσχεθήκαμε» την άμεση επίλυση του θέματος; «Θέλουμε, αλλά δεν μπορούμε, αδυνατούμε». Αυτές είναι ως επί το πλείστον οι απαντήσεις τους όταν δεχτούν κάποιες πιεστικές απαντήσεις.

Τα ταμεία είναι πάντα μείον. Τα λόγια τους μεγάλα και οι πράξεις τους ανύπαρκτες. Και βέβαια, ούτε λόγος να γίνεται για την προκήρυξη κατάθεσης νέων αιτήσεων για τον προγραμματισμό της επόμενης θεατρικής σεζόν, όπως λογικά θα έπρεπε να είχε γίνει τώρα για να αποφασιστεί μέσα στο καλοκαίρι ή τουλάχιστον μέχρι το φθινόπωρο - το αργότερο, ώστε να ξέρουν και οι θίασοι τι θα κάνουν.

Το χειρότερο είναι ότι το «έργο» θα συνεχίζεται όσο υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν, έστω εκείνη τη στιγμή που τους δίνονται υποσχέσεις, ότι θα είναι συνεπής αυτός που τις δίνει.