Το δυτικοβερολινέζικο θέατρο «Σαουμπίνε», επηρεασμένο και από την παράδοση του ανατολικοβερολινέζικου μπρεχτικού «Μπερλίνερ Ανσάμπλ», με το ρεπερτόριο και τις αισθητικές αναζητήσεις σπουδαίων σκηνοθετών του, λ.χ. του Πέτερ Στάιν, καταξιώθηκε ως ένα από τα πλέον πρωτοποριακά ευρωπαϊκά θέατρα, όταν - πριν τον πρόσφατο «κατακλυσμό»... που επιχείρησε το «τέλος της Ιστορίας» - πρωτοπορία σήμαινε πολύπλευρη αποκάλυψη της αστικής κοινωνίας. Καθώς σήμερα «πρωτοπορία» σημαίνει κατάλυση όλων των ανθρωπίνων, κοινωνικών και πολιτιστικών αξιών, οι της «Σαουμπίνε», θεωρώντας ως «πρωτοπορία» το «τέλος της Ιστορίας» του θεάτρου και την άνευ ηθικών, κοινωνικών και αισθητικών όρων και ορίων «κατεδάφισή» του, αποκαθηλώνουν και τη «Σαουμπίνε». Τέτοια «πρωτοπορία» - απερίγραπτου εκφυλισμού της θεατρικής τέχνης, αχαλίνωτης, εμετικής χυδαιότητας, σαδιστικής μεταχείρισης των ερμηνευτών, περιφρόνησης και καταστροφής της μεγάλης ποίησης, περιφρόνησης και καταστροφής, ντυμένης και με μπόλικες θεωρητικούρες περί της «ζωώδους», «σαδομαζοχιστικής» ανθρώπινης λίμπιντο - ήταν η παράσταση της «Σαουμπίνε» (στο Φεστιβάλ Αθηνών), με το σαιξπηρικό, υποτίθεται, «Ονειρο θερινής νυκτός». Δεν είδαμε το σαιξπηρικό αριστούργημα, αλλά μια εκπορνευτική διασκευαστική χρήση από τον σκηνοθέτη Τ. Οστερμάγιερ και τη χορογράφο Κ. Μάκρας, μόνο των ερωτικών ζευγών που αλληλομπερδεύονται. Η ολοσχερής καταστροφή του σαιξπηρικού έργου με ακατάσχετες, εντυπωσιοθηρικής χυδαιότητας, τάχα «ευρηματικές», σκηνοθετικές μουντζούρες, θύμισε στην υπογράφουσα τον αλαζόνα Φερχόφεν, στο μπαλζακικό «Αγνωστο αριστούργημα», ο οποίος θεωρώντας εαυτόν μέγιστο θεωρητικό και δημιουργό της ζωγραφικής, καταστρέφει έναν υπέροχο πίνακα ενός μεγάλου ζωγράφου και δασκάλου του, περιφρονώντας όλους τους αισθητικούς κανόνες και «φιλοτεχνώντας» πάνω του μια απερίγραπτη μουντζούρα, την οποία θεωρούσε «αριστούργημα». Ετσι και η σαιξπηρική ποίηση εξαφανίστηκε κάτω από ένα δήθεν «πρωτοποριακό» σκηνοθετικό «αριστούργημα»: Ενα «σύγχρονο» τάχα πάρτι με σεξουαλικά όργια για κάθε λογής διεστραμμένο και διαστροφή, στριπ-τιζ, γελοιοποίηση της θεατρικής μάσκας με μασκοφόρεμα ανδρικών μορίων και σαδομαζοχιστική χορογραφικά (και επικίνδυνη για τη σωματική τους ακεραιότητα) καταπόνηση των υπερασκημένων σωματικά ηθοποιών. Ομως, και οι ηθοποιοί, ανεχόμενοι τη σκηνοθετική «δικτατορία», γίνονται συνυπεύθυνοι για τον εκφυλισμό του θεάτρου και της τέχνης τους.