Ενα από τα θύματα της νέας κυβερνητικής πολιτιστικής πολιτικής είναι και η γιορτή του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, η «Ημέρα του Ηθοποιού», που τιμά κάθε χρόνο τον Ελληνα Ηθοποιό, μια γιορτή ολόκληρου του ελληνικού θεάτρου.

Οι μέχρι τώρα τέσσερις γιορτές - εκδηλώσεις του Σωματείου, από την αναβίωση του θεσμού το 2002, υπήρξαν κατά γενική ομολογία πετυχημένες.

Οπως καταγγέλλει το ΔΣ του ΣΕΗ: «Για την περυσινή εκδήλωση το ΥΠΠΟ, με υπουργό πολιτισμού τον πρωθυπουργό, μας ενέκρινε επιχορήγηση 80.000 ευρώ με τη δέσμευση ότι θα μας δοθούν τα μισά αμέσως μετά τη γιορτή και τα υπόλοιπα αρχές του 2006, εκδόθηκε μάλιστα και η σχετική Υπουργική Απόφαση. Για την πραγματοποίηση της εκδήλωσης διαθέσαμε όλο το αποθεματικό του ταμείου μας, δανειστήκαμε από αδελφά σωματεία και με τη βοήθεια του Δήμου Αθηναίων καλύψαμε τα τρέχοντα έξοδα, αλλά αφήσαμε απλήρωτους όλους σχεδόν τους συνεργάτες. Σήμερα, τέλος Ιουνίου του 2006, δεν έχουμε πάρει ούτε ένα ευρώ από το ΥΠΠΟ, έχουμε απλήρωτους τους εργαζόμενους του Σωματείου, μας πιέζουν οι οφειλέτες, και το ΥΠΠΟ - μετά από ατέλειωτη αλληλογραφία, επανειλημμένες επισκέψεις - όχι μόνο δε μας έδωσε αυτά που χρωστούσε, αλλά μας περιέκοψε και 20.000 ευρώ, δηλώνοντάς μας ότι θα τα πάρουμε όταν και εφόσον θα υπάρξουν χρήματα. Οσον αφορά στη φετινή μας γιορτή όχι μόνο δεν υπάρχει ακόμη καμία οικονομική δέσμευση εκ μέρους του ΥΠΠΟ, αλλά και η ΑΕ "Ελληνικό Φεστιβάλ", μας ζητάει ενοίκιο 30.000 ευρώ για την ημέρα της εκδήλωσης και 15.000 ευρώ για κάθε πρόβα, αντιμετωπίζοντας το Σωματείο μας, με την 88χρονη παρουσία και δράση του, σαν τον οποιοδήποτε επιχειρηματία, ενώ γνωρίζει ότι η είσοδος είναι ελεύθερη».

Και καταλήγει: «Η συγκεκριμένη στάση του ΥΠΠΟ είναι συνειδητή επιλογή στρατηγικής σημασίας, για να χτυπηθεί συνολικά η παρέμβαση των εργαζομένων στον Πολιτισμό. Για να οδηγηθούμε σε πλήρη σιωπή και να αποδεχτούμε αδιαμαρτύρητα τις κυβερνητικές πολιτιστικές επιλογές... Θέλουν να μας μετατρέψουν από βασικούς συντελεστές της παραγωγής του πολιτιστικού έργου σε απλούς διεκπεραιωτές, σε εκφραστές μιας άλλης, εχθρικής για μας, πολιτικής. Της πολιτικής που θέλουν να επιβάλλουν οι πολυεθνικές και οι μάνατζερ της μαζικής παραγωγής του θεάματος».