Παρίσι. Λεωφόρος Μοντάνι. Στη γειτονιά της τέχνης! Η Οπερα, τα θέατρα, τα Ιλίσια Πεδία, τα πολυτελή μαγαζιά, τα ακριβά ξενοδοχεία. Μια γειτονιά που λάμπει! Που λάμπει, όμως οι άνθρωποι δεν είναι ευτυχισμένοι. Οχι τόσο γιατί κάνουν πράγματα που δε θέλουν, όσο γιατί κάνουν πράγματα που θέλουν, με λάθος, όμως, όρους και λάθος προσανατολισμούς.

Μια ακριβοπληρωμένη σταρ της εμπορικής τηλεόρασης και του αστικού θεάτρου που, όμως, λιώνει για έναν καλό ρόλο στο σινεμά, με έναν καλό σκηνοθέτη. Λιώνει για να αποδείξει, κυρίως στον εαυτό της, την καλλιτεχνική της αξία και, γιατί όχι, το σκοπό της ζωής της. Παράλληλα, ένας επιτυχημένος πιανίστας ασφυκτιά μέσα στο σμόκιν και στο στενό πρόγραμμα και προγραμματισμό της καλλιτεχνικής του ζωής. Αυτός τη μουσική τη βλέπει σαν βάλσαμο ψυχών, ψυχών που την έχουν ανάγκη και όχι για να γεμίζει τα διάφορα μέγαρα μουσικής με καλοσιδερωμένους θεατές. Ενας πρώην ταξιτζής, συλλέκτης έργων τέχνης στη συνέχεια, αλλά χωρίς ιδιαίτερο νόημα στη ζωή του σήμερα, θέλει να απαλλαγεί από το «μεγάλο φορτίο» και βγάζει σε δημοπρασία όλες αυτές τις καλλιτεχνικές αξίες που έχει συλλέξει σε όλη του τη (μοναδική) ζωή. Μια γυναίκα που ποτέ δεν πέτυχε το σκοπό της, να γίνει τραγουδίστρια στο μουσικό θέατρο, συνταξιοδοτείται σιγοψιθυρίζοντας τραγούδια μέσα στο θέατρο, στη σκιά όμως των ηθοποιών! Μια γιαγιά που πέρασε τη ζωή της μέσα στην πολυτέλεια, καθαρίζοντας τουαλέτες σε ακριβά ξενοδοχεία, χωρίς η ίδια να γευτεί μια βραδιά «πολυτέλειας». Και η εγγονή της, ένα σπουργίτι γεμάτο θέληση για ζωή!..

Αυτά τα πρόσωπα, και άλλα δίπλα σε αυτά, ένας μικρόκοσμος που πάσχισε και πασχίζει να γίνει ευτυχισμένος, ένας κόσμος που το όνειρό του ήταν να κάνει αυτό που θέλει με τον τρόπο που θέλει και που αυτό, το τόσο απλό, δεν μπόρεσε ποτέ να το πραγματοποιήσει. Ποτέ, μέχρι τη στιγμή που ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Μέχρι τη στιγμή που αποφάσισε να εντείνει τις προσπάθειές του. Να αλλάξει συμπεριφορά. Να απαιτήσει. Να απαγκιστρωθεί. Από το σημείο αυτό και μετά τα πρόσωπα άρχισαν να χαμογελάνε! Η ζωή άρχισε να αποκτάει αξία.

Η ταινία δεν είναι ρεαλιστική, δε λύνονται έτσι τα προβλήματα! Εμείς, όμως, οφείλουμε να κρατήσουμε την ηθική της! Και την ποιητική της. Τις πολύ ανθρώπινες στιγμές της. Τη μεγάλη επιθυμία των ηρώων της να γίνουν ευτυχισμένοι. Μια επιθυμία που εκφράζεται με ίσους τρόπους, αποκλείοντας τους πλάγιους και τους στιγματισμένους. Θα κρατήσουμε ακόμα τις πολύ τρυφερές της στιγμές. Το μήνυμα, τελικά, που περνάει! Και την οπερετική θεατρική ατμόσφαιρα που δημιουργεί. Τη γλύκα, τέλος, που γεμίζει την οθόνη...

Η κινηματογραφική αφήγηση της Ντανιέλ Τόμσον, χωρίς να παίρνει άριστα, τα καταφέρνει περίφημα. Είναι πολλές οι στιγμές που μεταφέρει σοβαρή συγκίνηση, χωρίς να καταφεύγει σε μελό και «λαϊκότητες». Η ταινία έχει πολύ καλές ερμηνείες και ακούγεται θαυμάσια μουσική, γραμμένη ειδικά για την ταινία από τον Νικόλα Πιοβάνι, αλλά και κλασικά πιανιστικά έργα.

Παίζουν: Σεσίλ Ντε Φρανς, Βαλερί Λεμερσιέ, Αλμπέρτ Ντιπονέλ, Κλοντ Μπρασέρ, Κρίστοφερ Τόμσον και Σίντεϊ Πόλακ (ο σκηνοθέτης).