Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω τη «νεκρική» σιωπή που επικρατεί στο χώρο του αθλητισμού μπροστά στη σφαγή που συντελείται εδώ και αρκετό καιρό από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις εναντίον αμάχων και κυρίως αθώων παιδιών, στο Λίβανο και στην Παλαιστίνη. Οι αιτίες είναι γνωστές, εκείνο όμως που για μένα είναι απαράδεκτο, που δεν το αντέχω σαν άνθρωπος του αθλητισμού, είναι η σιωπή όλου του αθλητικού κόσμου της χώρας μας. Τι μας συμβαίνει;

Κάποτε παλεύαμε, είχαμε απόψεις, παίρναμε μέρος στα κοινά, μπροστάρης ο Γρηγόρης Λαμπράκης, κάποιοι από εμάς είμαστε ιδρυτικά μέλη των Λαμπράκηδων, επίσης κάποιο άλλοι είχαμε αγωνιστεί στη δεκαετία του '80 για να μη φύγει η Ολυμπιακή φλόγα για τις ΗΠΑ την οποία είχαν πουλήσει οι Αμερικανοί για 3.000 δολάρια το χιλιόμετρο. Είχαμε ευαισθησίες, τι έγιναν σήμερα όλα αυτά, πού είναι οι Ολυμπιονίκες μας; Πού είναι τα μεγάλα ονόματα των προπονητών μας, πού είναι τα Διοικητικά μας Συμβούλια των Αθλητικών μας Ομοσπονδιών που θέλουν να το παίζουν και Δημοκράτες Αριστεροί. Πού είναι οι ενώσεις μας οι Αθλητικές, τα Σωματεία μας; Πού είναι όλος αυτός ο κόσμος;