πόχω τον πόλεμο θεμέλιο

της ευτυχίας των δυνατών θεμέλιο

για να μπορούν να χαίρονται, γινόμενοι πιο δυνατοί

και πιο σκληροί

πιο αχρείοι

τις αδερφές, τις μάνες των "ηρώων"

μαζί με το αίμα των "ηρώων"!»

Κώστας Βάρναλης, στην πρώτη έκδοση του «Φως που καίει» - 1922

Τέτοιες μέρες, καλό είναι να λιγοστεύουν οι λέξεις, οι πολλές λέξεις.

Χώρο ν' αφήνουν στις λίγες, τις ξέχωρες, τις πυκνές του ποιητή.

Χτες αυτοί γιορτάζανε. Ως έθνος ένα! Ξεσκάτωνε τον εγγονό του Λάτση εσύ, μάνα του σκοτωμένου γιου του έθνους των εργατών.

Χτες αυτοί και η Λίζα τους προωθούσαν την ειρήνη! Ανοιγε τάφους εσύ.

Χτες αυτοί διαλάλησαν πως ως πόρνη η κόρη σου μπορεί να γίνει και δήμαρχος και νομάρχης και βουλευτής. Μια πανάξια Δημοκρατία!

Χτες, αυτοί, με τήβεννο πανεπιστημιακή, σου είπανε «κάνε πέρα πλέμπα εσύ», φάντασμα απειλητικό ενός μελλούμενου κόσμου που επιμένει να βγει στο προσκήνιο.

Εχεις δίκιο; Αδικο γι' αυτούς λογιέται.

Εθνος ένα, ποτέ δε θα 'σαι, όσο αυτοί υπάρχουν.

Ο,τι ξεκίνησες μην τ' αφήσεις στη μέση.

Ψάξε, βρες αυτή την πρώτη έκδοση του «Φως που καίει» που ο Βάρναλης υπέγραψε ως Τανάλιας!

«Τον θέλουμε τον πόλεμο από μας για μας! Ορμάμε να σκοτώσουμε τον πόλεμο, των πατρίδων τον κλέφτικο τον πόλεμο. Είμαστε ο πόλεμος ο εμφύλιος, του δούλου ενάντια στον αφέντη, η Βία ενάντια στη Βία! Οχτρός δεν είναι ο αλλόγλωσσος, ο αλλόθρησκος, ο ξένος! Ο οχτρός μας είναι μες το σπίτι μας, το Κράτος είναι ο οχτρός μας, το Κράτος είναι ο ξένος! Το χέρι ετούτο δε θα σηκωθεί στους αδερφούς ενάντια! Το ατσαλωμένο χέρι μας θα σηκωθεί στους τυράννους ενάντια!».