Τι είναι αήθεια στην τέχνη, στο θέατρο συγκεκριμένα; Είναι, όταν δηλώνεις ότι ανεβάζεις λ.χ. το σαιξπηρικό «Ονειρο θερινής νυκτός», ενώ κρύβεις ότι δεν ανεβάζεις το πρωτότυπο και ότι απ' το έργο κρατάς μόνο ένα μοτίβο της μυθοπλασίας, το μπέρδεμα των ερωτικών ζευγών, για να «καινοτομήσεις», δήθεν, «καλλιτεχνικά» με ένα δικό σου ανεκδιήγητο, αχαλίνωτο πορνοθέαμα. Αυτό έκανε και έφερε στο Φεστιβάλ Αθηνών ο σκηνοθέτης της «Σαουμπίνε». Τι σημαίνει καλλιτεχνική ηθική; Σημαίνει να ανεβάζεις, λ.χ. μια διασκευή του ίδιου σαιξπηρικού έργου, να δηλώνεις και με τον τίτλο της παράστασης ότι πρόκειται για διασκευή και όμως, μέσα από τη δική σου διασκευή - δραματουργική επεξεργασία όχι μόνο να σέβεσαι, να υπηρετείς κάλλιστα το ποιητικό πνεύμα και ήθος, το μύθο και όλες τις δραματουργικές αρετές του πρωτοτύπου, αλλά και να προτείνεις μια νέα, και απολύτως βάσιμη ερμηνευτική «ανάγνωσή» του. Αυτό έκανε ο πάντα τολμηρός και νεοτερικός αισθητικά, ευφάνταστος αλλά και με αίσθηση του μέτρου, Νίκος Μαστοράκης ανεβάζοντας την παράσταση «Ενα όνειρο (κατά το "Ονειρο καλοκαιρινής νύχτας" του Σαίξπηρ», με ηθοποιούς, απόφοιτους και σπουδαστές του «Θεάτρου Τέχνης», στο μικρό θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου. Διαθέτοντας τη σύγχρονης, οικείας γλώσσας μετάφραση του Γιώργου Δεπάστα, ο σκηνοθέτης βάσισε την, πολύ ευφρόσυνα παιγνιώδη αλλά και μελαγχολικών αποχρώσεων, ερμηνευτική «ανάγνωσή» του - με αυτό ξεκίνησε και τέλειωσε την παράστασή του - στο έξοχο ποίημα του Λουί Αραγκόν «Και ο έρωτας είναι θέατρο» (σε μετάφραση επίσης Γ. Δεπάστα). Ολων των ανθρώπων η ζωή θεάται, επόμενα και οι έρωτές τους. Και όπως λέει ο Αραγκόν «οι ηθοποιοί (...)/ Σαν βουτηχτές πάνω στη σανίδα δείχνουν την ψυχή τους/ (...) Ομως αυτοί που παίζουν εδώ αυτό το άγριο παιχνίδι/ Και μες στα μπράτσα τους την τελετουργία/ Του έρωτα ακολουθούν/ Την αλλόκοτη λειτουργία όπου οι ίδιοι /Είναι ένας μοναδικός θεός(...)/ Ας σηκωθεί η αυλαία ας ανεβεί μέσα μου ο λόγος/ Σαν ένα σκουρόχρωμο κρασί/ Είναι τόσο τρομακτικά ωραία μέσα μου που/ Νιώθω φόβο για το μέλλον (...)». Παραθέσαμε τους παραπάνω στίχους του Αραγκόν για να συμπυκνώσουμε το ποιητικό υπόβαθρο και τη λεπτή, αμφίρροπη μελαγχολία που κρύβει η «ανάγνωση» του Μαστοράκη, πίσω από τα παιχνίδια των ερωτικών ζευγαριών και την «οργιαστική» απόδοση (σκηνοθετικά και ερμηνευτικά) των σκηνών με τους μαστόρους -θεατρίνους. Απόδοση - ύμνος και «έρωτας» για την τέχνη των θεατρίνων. Ατμοσφαιρικότατη, «ποιητική», με εξαιρετικά ξένα, διαφόρων γλωσσών τραγούδια που επέλεξε ο σκηνοθέτης και απέδωσαν καλλίφωνες ηθοποιοί και ζωντανή ορχήστρα), εκφραστικότατη χορογραφικά (Μαρία Αλβανού), λιτά καλαίσθητη σκηνογραφικά -ενδυματολογικά (Εύα Μανιδάκη), ευρηματική, «παιγνιώδης», χορταστικά γελαστική η παράσταση του Ν. Μαστοράκη, οδήγησε και σε ένα συνολικά πολύ καλό υποκριτικό επίπεδο, με προεξάρχουσες τις ερμηνείες της πολύπειρης Κάτιας Γέρου και των νεότερων Παναγιώτη Παναγόπουλου, Κώστα Βελέντζα, Αλέξανδρου Μπουρδούμη, Δημήτρη Δεγαΐτη, Κίμωνα Φιορέτου, Τζωρτζίνας Παπαθεοδώρου, Ματίνας Νικολάου, Μιχάλη Κοιλάκου.