ΕΛΠΙΖΟΥΝ ΝΑ ΒΡΟΥΝ «ΕΦΙΑΛΤΗ»... «Οι πρόσφυγες αγγίζουν το ένα εκατομμύριο. Τα παιδιά που έχασαν τη ζωή τους στους βομβαρδισμούς είναι περίπου 270 κι εκείνα που τραυματίστηκαν ξεπερνούν τα 800. Το κόστος σε υποδομές και ανθρώπινες ζωές υψηλό (...) ο στόχος του Ισραήλ φέρεται να είναι η δημιουργία αρνητικού κλίματος για τη Χεζμπολάχ (...) τα αποτελέσματα είναι διαφορετικά. Ακόμα και στις γειτονιές των χριστιανών το κυρίαρχο στοιχείο είναι ο σεβασμός για τους μαχητές της Χεζμπολάχ. Οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι ή ακόμα και οι υπουργοί όταν μιλούν γι' αυτούς, τους αποκαλούν μαχητές. Στο Νότιο Λίβανο, όσοι δεν έφυγαν πήραν τα όπλα και βγήκαν στα βουνά για να συνταχτούν μαζί τους. Η υποδομή που δημιουργήθηκε από την οργάνωση τα έξι τελευταία χρόνια σε επίπεδο καταφυγίων, αποθηκών, πυρομαχικών και αμυντικών θέσεων καθιστά δύσκολο το εγχείρημα της κατάληψης από τον ισραηλινό στρατό. Οι εκτιμήσεις για αποδυνάμωση του στρατιωτικού σκέλους της Χεζμπολάχ αποτελούν μάλλον υπεραισιόδοξο σενάριο, αφού ο ανταρτοπόλεμος τον οποίο ακολουθούν μετριάζει στο ελάχιστο τις απώλειές τους, ενώ η αδυναμία επιβολής της στρατιωτικής μηχανής του Ισραήλ επηρεάζει αρνητικά το ηθικό των στρατιωτών του που επιχειρούν σε εχθρικό περιβάλλον. Η ήττα της Χεζμπολάχ μπορεί να επέλθει μόνο μέσα από τις δυνάμεις του Λιβάνου» (σχόλια και ρεπορτάζ στα «ΝΕΑ»).

ΚΑΙ ΣΚΥΛΙΑΖΟΥΝ ΟΣΟ ΔΕ ΒΡΙΣΚΟΥΝ: «Ολα μοιάζουν σαν να υπάρχει μια "εντολή": Σκοτώστε τους ή σκορπίστε τους... (...) εκεί κάτω γίνεται γενοκτονία. Δεν πρόκειται για πόλεμο (...) ζητούν την εκκένωση των χωριών γιατί θα τα βομβαρδίσουν και μετά χτυπούν τα καραβάνια των κατοίκων που φεύγουν για να σωθούν... Ετσι έγινε στο χωριό Ταϊρέ, έτσι στο χωριό Μαρουαχίν, έτσι έγινε σε δεκάδες άλλα χωριά. Οι γενοκτονίες έτσι γίνονται. Οι Εβραίοι ξέρουν, θυμούνται... Οι Ισραηλινοί όχι...» (η Χρύσα Ταβουλάρη στον «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ»).