Σε πλήρη εξέλιξη θα παραμείνουν για αρκετό καιρό οι πολεμικές επιχειρήσεις του Ισραήλ σε Λίβανο και Παλαιστινιακά εδάφη. Στο μεν Λίβανο η ισραηλινή πολεμική μηχανή εστιάζει: Αφ' ενός στο νότιο τμήμα ώστε - με την απομάκρυνση όσο το δυνατόν περισσότερων Λιβανέζων αμάχων - να συνεχίσει «ανενόχλητα» τις σκληρές, καθώς αποδεικνύονται, μάχες με τους μαχητές της «Χεζμπολάχ» με στόχο τη στρατιωτικο-πολιτική «εξουδετέρωση» των τελευταίων, αλλά και την «εκκαθάριση» απ' τις όποιες βάσεις του λιβανέζικου στρατού υπάρχουν στην περιοχή (όπως δείχνουν οι επιδρομές τις τελευταίες μέρες). Αφ' ετέρου συνεχίζει, εάν δεν κλιμακώνει, ανελέητους βομβαρδισμούς σε Τύρο, Σιδώνα, Βηρυτό και ιδιαίτερα στις βορειοανατολικές περιοχές της χώρας κοντά στα όρια με τον ποταμό Λιτάνι που το πολιτικο-στρατιωτικό κατεστημένο του Ισραήλ θεωρεί ένα απ' τα «φυσικά όρια» ενός μελλοντικού εν δυνάμει ισραηλινού κράτους.

Η έως τώρα αρνητική για τον ισραηλινό στρατό έκβαση των μαχών στο Μπιν Τζμπέιλ του νότιου Λιβάνου (που θεωρείται ένα απ' τα προπύργια της «Χεζμπολάχ» και το οποίο απ' τις αρχές έως τα μέσα της βδομάδας «ελεγχόταν» τάχα τουλάχιστον τρεις φορές) είναι χαρακτηριστική των δυσκολιών που συναντά. Σύμφωνα με Αμερικανούς και Ισραηλινούς αναλυτές, το αρχικό σχέδιο προέβλεπε «εκκαθαριστικές επιχειρήσεις» ολίγων ημερών, έπειτα «λίγων βδομάδων» και τώρα «αρκετών μηνών» όπως αντικατοπτρίζουν οι αποφάσεις του ισραηλινού Υπουργικού Συμβουλίου την περασμένη Πέμπτη. Σ' αυτή την υπουργική σύσκεψη αποφασίστηκε:

α) Να μην κλιμακωθούν μαζικά οι χερσαίες επιχειρήσεις, αλλά να παραμείνουν «επιλεκτικές» επί του εδάφους του νοτίου Λιβάνου, συνοδευόμενες παράλληλα από σκληρές, ισοπεδωτικές αεροπορικές επιδρομές.

β) Να κληθούν τρεις μεραρχίες Ισραηλινών εφέδρων (περίπου 30.000) που θα προετοιμαστούν κατάλληλα ώστε - μέσα στο προσεχές δίμηνο... όπως ανέφερε σχετικό ρεπορτάζ της ισραηλινής εφημερίδας Χααρέτζ - να ανεφοδιάσουν τις δυνάμεις του στρατού που ήδη δίνουν δύσκολες μάχες με τους μαχητές της «Χεζμπολάχ».

Βεβαίως, και τα πολεμικά σχέδια θα υποστούν, το προσεχές διάστημα, περαιτέρω αλλαγές ανάλογα με τις εξελίξεις στα μέτωπα των συγκρούσεων, που ας μην ξεχνάμε δεν περιορίζονται στο Λίβανο αλλά και στα παλαιστινιακά εδάφη στη Λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική Οχθη που ταλανίζονται απ' τις καθημερινές, εγκληματικές ισραηλινές επιδρομές. Σε καμία περίπτωση, όμως, η αλλαγή πολεμικής τακτικής του Ισραήλ δε θα πρέπει να μεθερμηνεύεται σε διαφοροποίηση των απώτερων στόχων...

Οι σαφείς στόχοι του Ισραήλ δεν περιορίζονται μόνον στο μέτωπο του πολέμου, καθώς υπακούουν στα παλιά και γνωστά σχέδια για μια «νέα Μέση Ανατολή», στην οποία σχεδιάζεται να απουσιάζουν κινήματα και οργανώσεις αντίστασης στα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα και να εγκαθίστανται καθεστώτα «μαριονέτες» για να εξυπηρετούν πρόθυμα τις επιδιώξεις των ΗΠΑ και Ισραήλ στην ευρύτερη περιοχή... Πράγμα που έδειξε η «διεθνής ειρηνευτική διάσκεψη» της Ρώμης και η πολύ βολική για την ΕΕ κατάληξή της, στην οποία αποφασίστηκαν μεταξύ άλλων τα εξής:

α) Να παραταθεί ο πόλεμος, καθώς δεν αποφασίστηκε άμεση παύση πυρός παρά έκκληση για «επείγουσα εκεχειρία». (Πράγμα που το Ισραήλ εξέλαβε σαν «πράσινο φως» για κλιμάκωση των κτηνωδών επιδρομών σε Λίβανο και Παλαιστινιακά εδάφη...)

β) Να τροχιοδρομηθεί η πολιτικο-στρατιωτική εξουδετέρωση της «Χεζμπολάχ» απ' το νότιο Λίβανο, καθώς προσδιορίστηκε ως «βασική προϋπόθεση της ασφάλειας» της χώρας η «ικανότητα της λιβανέζικης κυβέρνησης και του στρατού να ελέγχουν όλη την επικράτεια».

γ) Να αναπτυχθεί μια «ισχυρή διεθνής δύναμη» (όπως ζητούσε η Κ. Ράις) με τη διαφορά... πως αυτή θα πρέπει να διαθέτει σαφώς «εξουσιοδότηση απ' το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ» και όχι του ΝΑΤΟ (όπως προέβλεπε αρχικά σχέδιο των ΗΠΑ, το οποίο έχει πλέον τροποποιηθεί μιας που προβλέπει πρώτα μια «διεθνή δύναμη» με ΝΑΤΟικούς διοικητές που θα αναπτυχθεί σε μια ζώνη 20 χλμ. απ' την ισραηλινή μεθόριο εντός του νοτίου Λιβάνου και που θα ενσωματωθεί μετά από ένα τρίμηνο σε άλλη «διεθνή δύναμη», που θα φέρει απόφαση του ΟΗΕ)...

δ) Δεν έλειψαν οι συνήθεις αναφορές σε μελλοντική διάσκεψη δωρητών για «ανθρωπιστική αρωγή» και ανοικοδόμηση του Λιβάνου, δηλαδή άνοιξαν το δρόμο για ένα νέο φαγοπότι πολυεθνικών κατασκευαστικών και άλλης δραστηριότητας εταιρειών...

Με άλλα λόγια, η διάσκεψη της Ρώμης στην οποία συμμετείχαν ΟΗΕ, ΗΠΑ, ΕΕ, Παγκόσμια Τράπεζα - συνολικά 18 χώρες και διάφοροι οργανισμοί - συνυπόγραψε τις αποφάσεις και τις επιδιώξεις του Ισραήλ με άλλα «διπλωματικά» μέσα. Και σ' αυτή την περίπτωση, δηλαδή, διαδραματίζεται η συνήθης (όπως έδειξαν οι τελευταίοι πόλεμοι σε Βαλκάνια, Αφγανιστάν, Ιράκ κ.λπ.) τακτική των σφοδρών πολεμικών επιχειρήσεων, παράλληλα με «τη διπλωματία». Μία «διπλωματία» μεταξύ ισχυρών και λιγότερο κραταιών ιμπεριαλιστικών κέντρων (ΗΠΑ - ΕΕ - ΝΑΤΟ) που επιδιώκουν την επιτάχυνση εξελίξεων για μια «νέα Μέση Ανατολή» χύνοντας - ανάλογα με τους ρόλους που έχουν αναλάβει - κροκοδείλια δάκρυα για την «ειρήνη». Φροντίζοντας, ωστόσο, παράλληλα να εξασφαλίσουν «εγκαίρως» μερίδιο απ' την πίτα μελλοντικών γεωπολιτικών ανακατατάξεων, στις οποίες μάλιστα έχουν από καιρό (στο πλαίσιο συμμαχιών τύπου ΝΑΤΟ, «αντιτρομοκρατίας» κ.λπ.) συναινέσει...