Μια χυμώδης, μετρημένα «βωμολοχούσα» μετάφραση (Κ. Χ. Μύρης), μια ευφάνταστη, ευρηματική, χιουμοριστική σκηνοθεσία (Σωτήρης Χατζάκης), μια γλεντοκόπα μουσική (Σταμάτης Κραουνάκης), μια ενδυματολογική «ανθοδέσμη» χρωμάτων και σχεδίων (Γιάννης Μετζικώφ), μια λιτή σκηνογραφία (Ερση Δρίνη), εμπλουτισμένη στο βάθος της σκηνής με μερικά παλιά μοντέλα αυτοκινήτων για να σηματοδοτηθεί η αμερικανόπληκτη... Ελλάδα της δεκαετίας του '50. Μια καλοδιδαγμένη χορογραφία (Φρόσω Κορού), που θυμίζει τις παλιές καλές μέρες της επιθεώρησης. Και μια ομάδα εξαιρετικών -έμπειρων και νεότερων - ηθοποιών. Με τόσο πολλούς και άξιους συντελεστές ήταν επόμενη η ευφροσύνη που πρόσφερε η παράσταση του Εθνικού Θεάτρου, στα Επιδαύρια, με τις αριστοφανικές «Θεσμοφοριάζουσες». Μια οργιώδους μυθοπλασίας κωμωδία, με θέμα - θύμα τον Ευριπίδη, μόνιμο σατιρικό στόχο του Αριστοφάνη, ο οποίος στους «Βατράχους» τον μειώνει σαν ποιητή και στις «Θεσμοφοριάζουσες» τον κατηγορεί για μισογυνισμό, πανουργία, δειλία, συνάφεια με θηλυπρεπείς ποιητάδες. Δαιμόνιος μυθοπλόκος ο Αριστοφάνης εμφανίζει τον Ευριπίδη να ζητά από τον συγγενή του Μνησίλοχο να ντυθεί - με τη βοήθεια του γυναικωτού ποιητή Αγάθωνα - γυναίκα και να πάει να τον υπερασπιστεί στη σύναξη των γυναικών, τα Θεσμοφόρια, όπου οι γυναίκες θα καταγγείλουν τον Ευριπίδη για τις «μισογυνικές» τραγωδίες του. Η μεταμφίεση του Μνησίλοχου, το ξεγύμνωμα και η ομηρία του από τις θεσμοφοριάζουσες, έως ότου ο Ευριπίδης, επιχειρώντας να διασώσει τον Μνησίλοχο, κρυμμένος πίσω από πρόσωπα τραγωδιών του, εξευτελιστεί και αυτός από τις γυναίκες, προσφέρεται για ευφρόσυνο, χορταστικά γελαστικό θεατρικό «παιχνίδι». Κι αυτό πρόσφεραν με οιστρήλατη κωμικότητα όλοι οι ερμηνευτές των ρόλων: Γιώργος Αρμένης, Αλέξανδρος Μυλωνάς, Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, Περικλής Καρακωνσταντόγλου, Θεμιστοκλής Πάνου, Βαγγέλης Χατζηνικολάου, Μαρία Κατιφέ, Ελένη Ουζουνίδου, Αγορίτσα Οικονόμου, Δημήτρης Μάριζας, Ενκελέντ Φεζολλάρη, αλλά και με ομόψυχο κέφι όλες οι ηθοποιοί του Χορού.