Οι Ιουδαίοι περίμεναν τον Μεσσία για να σώσει τον κόσμο από την αμαρτία, η μετεμφυλιακή αστική Ελλάδα περίμενε τον εξ Αμερικής μπαρμπα - Σαμ να σκορπίσει τα δολάριά του και ο σημερινός πολιτικός αστικός κόσμος περιμένει τη γαλλική Credit Agricole να τον σώσει από τι; Μα από το καρτέλ που έχουν συστήσει μεταξύ τους οι τράπεζες και καταληστεύουν τον κόσμο. Ωστε το δημιούργημά τους, το ...απελευθερωμένο τραπεζικό σύστημα, έχει μετεξελιχθεί σε τέρας που ζει με το αίμα ανθρώπων; Αυτό τουλάχιστον φαίνεται να ισχυρίζονται όσοι τάσσονται υπέρ της εξαγοράς της Εμπορικής από τους Γάλλους. Με λίγα λόγια, οι τελευταίοι εμφανίζονται σαν ...απελευθερωτές, οι οποίοι θα εμβολίσουν το τραπεζικό καρτέλ που έχουν συστήσει σήμερα η Εθνική Τράπεζα, η Alpha Bank και η Eurobank. Με λίγες δόσεις υπερβολής θα μπορούσαν να παρουσιάσουν την Credit Agricole σαν τη σύγχρονη Ζαν Ντ' Αρκ η οποία θα προτάξει τα στήθη της για να προστατέψει τους Ελληνες καταναλωτές από το ...κακό ελληνικό τραπεζικό κατεστημένο...

Αυτό, πάντως, είναι το βασικό επιχείρημα που πλασάρει η κυβέρνηση το τελευταίο διάστημα, όταν η πώληση της Εμπορικής Τράπεζας βρέθηκε στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Τα ίδια ισχυρίστηκε τη Δευτέρα που μας πέρασε σε ραδιοφωνική του συνέντευξη και ο Γ. Παπαντωνίου, ο οποίος, το 1999, ως υπουργός Οικονομίας του ΠΑΣΟΚ, είχε ξεκινήσει τις διαδικασίες πώλησης της Εμπορικής στους Γάλλους, αλλά τώρα βρέθηκε εκτός Κοινοβουλευτικής Ομάδας, χάρη στις αντιπολιτευτικές σκοπιμότητες του ΠΑΣΟΚ. Μπορεί η ΝΔ να έφερε σε πέρας τη διακηρυγμένη πολιτική του ΠΑΣΟΚ, αυτό όμως κατά κωμικοτραγικό τρόπο επιχείρησε να αντιδράσει στην πώληση των μετοχών της Εμπορικής που κατείχαν τα ασφαλιστικά ταμεία. Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία. Το πιο ενδιαφέρον από τη συγκεκριμένη συνέντευξη είναι οι - όψιμες - καταγγελίες του κ. Παπαντωνίου για τη σύσταση άτυπου καρτέλ από την πλευρά των εμπορικών τραπεζών, καθώς και η προσδοκία του ότι με την είσοδο της γαλλικής τράπεζας στην ελληνική αγορά θα ενισχυθεί ο ανταγωνισμός προς όφελος του καταναλωτή. Ακριβώς τα ίδια επιχειρήματα επικαλείται και η κυβέρνηση της ΝΔ.

Ερωτώμενος, λοιπόν, ο κ. Παπαντωνίου, αν η μεταβίβαση της Εμπορικής Τράπεζας αποτελεί μία θετική κίνηση, έδωσε την ακόλουθη απάντηση: «Ασφαλέστατα. Η ελληνική οικονομία χρειάζεται μεγάλους διεθνείς επενδυτές και μεγάλες τέτοιες επενδύσεις για να εξασφαλίσουν ανάπτυξη και εκσυγχρονισμό. Και επίσης σε ό,τι αφορά τον τραπεζικό τομέα, να εξασφαλίσουμε εμείς και εσείς και όσοι μας ακούνε χαμηλότερα επιτόκια. Γιατί υπάρχει ένα άτυπο καρτέλ ανάμεσα σε χώρες - τράπεζες που κρατάνε τα επιτόκια υψηλά και στις κάρτες μας και στα στεγαστικά δάνεια και στις ελληνικές επιχειρήσεις, το αποδεικνύουν τα πραγματικά σκανδαλώδη υπερκέρδη των τραπεζών που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα της ελληνικής οικονομίας, γι' αυτό και το καρτέλ δεν μπορεί να σπάσει ούτε από την Τράπεζα της Ελλάδας, δε βλέπω τον κ. Γκαργκάνα ιδιαίτερα διατεθειμένο να κινηθεί προς την κατεύθυνση αυτή, ίσως να μην μπορεί κιόλας, ούτε από την Επιτροπή Ανταγωνισμού. Και ο μόνος τρόπος να σπάσει το καρτέλ αυτό είναι να μπουν μεγάλοι διεθνείς παίκτες, όπως η Credit Agricole, που είναι η τρίτη μεγαλύτερη παγκόσμια τράπεζα, ένας πολύ ισχυρός τραπεζικός διεθνής όμιλος, ο οποίος προφανώς θα λειτουργήσει πολύ πιο ανταγωνιστικά και θα ωφελήσει όλους μας στην ελληνική οικονομία και ιδιαίτερα τους Ελληνες πολίτες και τους Ελληνες καταναλωτές που υποφέρουν από τα σκανδαλωδώς υψηλά επιτόκια σήμερα».

Αυτά ισχυρίζεται ο κ. Παπαντωνίου σήμερα. Σαν ένα πρώτο σχόλιο θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο δολοφόνος γυρίζει και πάλι στον τόπο του εγκλήματος. Επί των ημερών του κ. Παπαντωνίου πραγματοποιήθηκαν οι σημαντικότερες ιδιωτικοποιήσεις τραπεζών, από τις οποίες προέκυψε το σημερινό τραπεζικό καρτέλ. Αυτό είναι το πρώτο ζήτημα που προκύπτει από τις εξελίξεις με την Εμπορική. Τα άλλα δύο, τα οποία αλληλοδιαπλέκονται, είναι οι σχέσεις του ελληνικού καρτέλ με την Credit Agricole και η ίδια η διαδικασία και δυναμική της συσσώρευσης του τραπεζικού κεφαλαίου, που από τα μέσα της δεκαετίας του '90 βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.

Κατ' αρχάς, όσοι άσκησαν κυβερνητική διαχείριση και καταγγέλλουν σήμερα το τραπεζικό καρτέλ που καταληστεύει τον κόσμο - διαπίστωση με την οποία συμφωνούμε πλήρως - θα πρέπει να μας εξηγήσουν πώς τα πράγματα εξελίχθηκαν έτσι και όχι όπως ισχυρίζονταν παλιότερα. Γιατί στο παρελθόν τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ - δεν παίρνουμε στα σοβαρά υπόψη το λαϊκισμό της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης όταν ισχυριζόταν ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πουλάει τα ασημικά - άλλα μας έλεγαν. Υποστήριζαν και υποστηρίζουν ότι το σπάσιμο των κρατικών δεσμών, τα οποία είχαν αγκυλώσει το τραπεζικό σύστημα της χώρας, και η προσέλκυση ιδιωτικών επενδύσεων θα δημιουργήσουν νέους ορίζοντες για τη χώρα, ότι θα ενισχυθεί η ανάπτυξη, ο ανταγωνισμός, θα πέσουν τα επιτόκια, θα δοθεί ώθηση στον ενάρετο κύκλο ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας. Οντως, το ελληνικό τραπεζικό σύστημα ιδιωτικοποιήθηκε, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ - και σήμερα της ΝΔ - απέσπασαν τα εύσημα από το ΔΝΤ και την ΕΕ, αλλά το αποτέλεσμα ποιο ήταν; Η ύπαρξη ενός πρωτοφανούς χρηματιστηριακού - πολιτικού σκανδάλου, στο οποίο πρωτοστάτησαν οι τράπεζες και τα ελεγχόμενα από αυτές Αμοιβαία Κεφάλαια. Ενα σκάνδαλο που «κουκουλώθηκε» κοινή συναινέσει. Η υπερχρέωση των λαϊκών νοικοκυριών - τα τραπεζικά χρέη ξεπερνούν σήμερα τα 70 δισ. ευρώ - είναι φαινόμενο, οι τραγικές συνέπειες του οποίου έχουν ήδη γίνει ορατές. Και, τρίτον, η δημιουργία ενός ληστρικού - τοκογλυφικού τραπεζικού συστήματος, το οποίο απαιτεί όλο και μεγαλύτερη μερίδα της παραγόμενης υπεραξίας, όλο και μεγαλύτερο κομμάτι των λαϊκών εισοδημάτων, το οποίο αποσπά με θεμιτά ή αθέμιτα μέσα. Η λύση βέβαια δεν είναι η επιστροφή στο παρελθόν, στην επαναφορά δηλαδή των τραπεζών στο παλιό καθεστώς. Μια τέτοια άποψη είναι σήμερα αντιδραστική. Η λύση είναι η απαλλοτρίωση του πιστωτικού συστήματος, το οποίο θα τεθεί υπό κοινωνικό - λαϊκό έλεγχο, κάτι βέβαια που προϋποθέτει ανατροπή του συσχετισμού των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων και πέρασμα των πρωτοβουλιών στο συνασπισμό των δυνάμεων που επιδιώκει την κατάργηση του συστήματος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και τη χάραξη της πορείας προς το σοσιαλισμό αύριο και τον κομμουνισμό στο μέλλον.

Αν και η πράξη είναι αυτή που αποδεικνύει την ορθότητα της θεωρίας, στην Ελλάδα υπάρχει ήδη μια πλούσια εμπειρία από την είσοδο ξένων πολυεθνικών, ειδικά στο χώρο του λιανικού εμπορίου. Σίγουρα η είσοδος της γαλλικής τράπεζας στην ελληνική αγορά αναμένεται να δημιουργήσει νέα δεδομένα, ίσως οι υφιστάμενες ισορροπίες ανατραπούν και δημιουργηθούν νέες, ίσως, στα πλαίσια πιθανών αναταράξεων που θα εκδηλωθούν, κάποιοι από τους τραπεζίτες βγουν ζημιωμένοι και άλλοι κερδισμένοι. Ενα όμως πρέπει να είναι ξεκάθαρο: Οτι οι όποιες αντιθέσεις και συγκρούσεις εκδηλωθούν, θα κινούνται μέσα στα πλαίσια των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων, οι οποίες και σήμερα είναι υπαρκτές και εκδηλώνονται άλλες φορές με οξύτητα («πόλεμος διαπλεκομένων») και άλλες με πιο ήπια μορφή. Από την άλλη οι εργαζόμενοι πρέπει να κατανοήσουν ότι από τέτοιου είδους αντιπαραθέσεις τίποτα καλό δεν προμηνύεται για τους ίδιους. Αντίθετα, όταν ο κεφαλαιοκρατικός ανταγωνισμός οξύνεται, οι πρώτοι που την πληρώνουν είναι τα λαϊκά στρώματα. Γεγονός βέβαια είναι ότι η Credit Agricole, ως πολυεθνική τράπεζα, θα βλέπει τους Ελληνες ανταγωνιστές αφ' υψηλού. Τι εξελίξεις θα πυροδοτήσει η είσοδός της στη νεοελληνική αγορά, αναμένεται να το διαπιστώσουμε.

Η διαδικασία συγκεντροποίησης του τραπεζικού συστήματος, η οποία βρίσκεται σε παράλληλη πορεία με την ιδιωτικοποίησή του, βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη από τα μέσα της δεκαετίας του '90, και σε πολιτικό επίπεδο φέρει φυσικά τη σφραγίδα του ΠΑΣΟΚ.

Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι το 1998 η Τράπεζα Κεντρικής Ελλάδος και η ...αμαρτωλή Τράπεζα Κρήτης περνούν στον έλεγχο της Eurobank (όμιλος Λάτση), η οποία αργότερα προβαίνει σε επιθετική εξαγορά της Τράπεζας Εργασίας. Το 1998, επίσης, η Τράπεζα Μακεδονίας - Θράκης περνά στον όμιλο Πειραιώς, ο οποίος απορροφά στη συνέχεια και την Τράπεζα Χίου (όμιλος Βαρδινογιάννη). Στις αρχές του 1999 η Ιονική Τράπεζα περνά στα χέρια του ομίλου Alpha Bank (Γ. Κωστόπουλος). Το Μάρτη του 2002 η ΕΤΒΑ περνάει στα χέρια της Τράπεζας Πειραιώς, ενώ το 2004 η Γενική Τράπεζα περνάει στα χέρια της γαλλικής Societe Generale. Τον Απρίλη του 2000 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πουλά το 6,7% των μετοχών της Εμπορικής Τράπεζας στη Credit Agricole. Στη διαδικασία αυτή της συγκεντροποίησης του τραπεζικού κεφαλαίου βρέθηκε και ο σπόρος που κυοφόρησε το ληστρικό τραπεζικό καρτέλ, τους ιππότες της χρηματοσακούλας. Εμείς δεν πιστεύουμε ότι η Credit Agricole μπορεί να μετεξελιχθεί σε μια σύγχρονη Ζαν ντ' Αρκ που θα σώσει την τιμή του τραπεζικού συστήματος. Αντίθετα, πιστεύουμε ότι έχουμε μπροστά μας ένα σύγχρονο σταυροφόρο, ο οποίος έρχεται στην Ελλάδα να λεηλατήσει, να καταστρέψει και να σπείρει τον όλεθρο. Οπως οι τρομεροί του πρόγονοι.