Ο εργάτης δε λυγά, αγωνίζεται, νικά..! | ΕΡΓΑΤΙΚΑ

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

ΛΑΡΚΟ - ΛΑΡΥΜΝΑ

Ο εργάτης δε λυγά, αγωνίζεται, νικά..!

Ενα οδοιπορικό του «Ρ» στο εργοστάσιο - θρύλος για την απεργία του 1977, λίγες μόλις μέρες πριν από την κινητοποίηση των εργαζομένων στις εργολαβίες στις 17 Αυγούστου

Στις 17 Αυγούστου η πύλη του εργοστασίου πρέπει να πλημμυρίσει. Η απεργία είναι υπόθεση όλων!

Οταν μετά τη στροφή του δρόμου, στην κατηφόρα απ' το Μαρτίνο προς τη Λάρυμνα, φανεί η ΛΑΡΚΟ μαζί με τα σπίτια του οικισμού τριγύρω, «ξυπνάνε» σκηνές από το μεγαλειώδη απεργιακό αγώνα του 1977, ακόμα και σ' εκείνους που ποτέ δεν τις είδαν με τα μάτια τους. Στα ρεπορτάζ του «Ρ» από εκείνες τις μέρες διαβάζει κανείς πως τότε, κάθε μέρα απεργίας στοίχιζε στο μεγαλοβιομήχανο Μποδοσάκη 10 εκατομμύρια δραχμές, αλλά απέρριπτε τα οικονομικά αιτήματα των 1.500 εργατών που αντιστοιχούσαν σε 30 εκατομμύρια δραχμές το χρόνο. Αυτό εξυπηρετούσε το δικό του ταξικό συμφέρον. Δεν ήθελε ούτε να μειώσει τα κέρδη του, ούτε να υποκύψει στις πιέσεις, να φανεί «τρωτός».

Η εταιρεία στις αρχές της δεκαετίας του 1980 κρατικοποιήθηκε. Για χρόνια παρήγαγε κέρδη που ποτέ δεν καρπώθηκαν οι εργαζόμενοι. Οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ δεν άργησαν να μιλήσουν για «ασύμφορη» και «ζημιογόνα» επιχείρηση μεθοδεύοντας το ξεπούλημά της. Η νέα άνοδος της διεθνούς τιμής του νικελίου έκανε την εταιρεία κερδοφόρα επένδυση για τους καπιταλιστές επιχειρηματίες και βέβαια, καμία αστική κυβέρνηση δεν ιεράρχησε ως προτεραιότητα την κάλυψη των αναγκών του ελληνικού λαού σε ανοξείδωτο χάλυβα (για την πολεμική βιομηχανία, την κατασκευή οικιακών σκευών κτλ.) για την οποία μπορεί να αξιοποιηθεί η ΛΑΡΚΟ.

***

Μέσα από το μεγαλειώδη απεργιακό αγώνα του 1977 που κράτησε 110 μέρες, οι εργάτες της ΛΑΡΚΟ έδειξαν τη δύναμη της τάξης τους

Στην περιοχή, οι μνήμες από την απεργία του 1977 «φουντώνουν» με την πρώτη ευκαιρία. Αλλωστε, στα περισσότερα σπίτια, πατέρας, γιος κι εγγονός έχουν όλοι τους περάσει απ' το εργοστάσιο ή τα μεταλλεία. Η ΛΑΡΚΟ δεν είναι απλά ένα κεφάλαιο της ιστορίας του τόπου. Αποτελεί βασικό κρίκο στην αλυσίδα της τοπικής οικονομίας. Το κλείσιμο ή η ιδιωτικοποίηση της επιχείρησης, οι απολύσεις, η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, που ούτως ή άλλως έχει ήδη ξεκινήσει, θα επιταχύνει βίαια τον οικονομικό μαρασμό των γύρω χωριών.

Οταν τον περασμένο μήνα, στις 19 Ιούλη, εργάτες 23, 25, 30 χρονών που δουλεύουν μέσα σε συνθήκες «γαλέρας» στάθηκαν μπροστά στις πύλες του εργοστασίου και, αψηφώντας την εργοδοτική τρομοκρατία, περιφρούρησαν την απεργία τους, διεκδικώντας ίση μεταχείριση και ίσα δικαιώματα, κάποιοι παλιότεροι είπαν: «Θυμήθηκα μέρες του '77». Σήμερα, βέβαια, οι συνθήκες είναι διαφορετικές αλλά η επιτακτικότητα να ενισχυθούν τα ταξικά χαρακτηριστικά του αγώνα για σταθερό μεροκάματο μένει ίδια.

***

Οπως ίδια παραμένουν κι όσα διδάσκει η ίδια η πορεία της ΛΑΡΚΟ. Η τύχη της επιχείρησης και των εργατών της συνδέεται άμεσα με το ζήτημα της λαϊκής εξουσίας, με την ανάγκη η εργατική τάξη γενικότερα να αναλάβει τον έλεγχο των βασικών παραγωγικών μονάδων. Ωστε οι εργάτες να δουλεύουν για την προκοπή του τόπου και του λαού τους. Να πάψουν να σκοτώνονται σ' «ατυχήματα» ή να εξοντώνονται απ' τον καρκίνο κι άλλες αρρώστιες, επειδή η εντατικοποίηση, η δουλιά χωρίς μέτρα ασφαλείας, χωρίς να τηρείται η σύμβαση αυξάνει τα κέρδη που παράγουν εκείνοι αλλά τσεπώνουν πάντα άλλοι.

Γι' αυτό και στον επόμενο μεγάλο σταθμό στον αγώνα για να 'χουν όλοι οι εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ σταθερή δουλιά, με πλήρη δικαιώματα, στην απεργία της 17ης Αυγούστου, η πύλη του εργοστασίου πρέπει να γίνει τόπος συνάντησης για κάθε εργατική οικογένεια της περιοχής. Να θυμηθούν και να θυμίσουν ένα απ' τα βασικά συνθήματα των απεργών του '77: «Ο εργάτης δε λυγά, αγωνίζεται, νικά»..!