Η απαγόρευση του ιστορικού Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας (KPD) έγινε στις 17 Αυγούστου 1956 από την κυβέρνηση του πρώτου καγκελαρίου της παλιάς (μη ενιαίας) ΟΔΓ Κόνραντ Αντενάουερ.

Ο Χάιντς Στερ αναφέρθηκε στο προβαλλόμενο, ακόμα και από ονομαζόμενους αριστερούς, επιχείρημα ότι είναι περιττή η άρση της απαγόρευσης του ΚΚΓ (KPD), αφού το 1968 ιδρύθηκε το ΓΚΚ (DKP). Αυτό το επιχείρημα, τόνισε ο Στερ, είναι αβάσιμο για τους εξής τρεις λόγους: 1) Τα τότε θύματα των διώξεων δεν έχουν αποζημιωθεί και ισχύουν έως τώρα σαν δίκαια διωχθέντες, 2) η κατασχεθείσα, όχι ασήμαντη, περιουσία του κόμματος, δεν έχει επιστραφεί και 3) από την απαγόρευση του ΚΚΓ το 1956 εξακολουθεί να επικρέμαται ο κίνδυνος απαγόρευσης κάθε αριστερής οργάνωσης, επίσης και του Αριστερού Κόμματος ΚΟΔΗΣΟ.

Ο Στερ υπογράμμισε, τέλος, ότι μπροστά στην υπάρχουσα κατάσταση στη Γερμανία η προοπτική άρσης της απαγόρευσης είναι ελάχιστη και ότι σημασία έχει ο εξωκοινοβουλευτικός αγώνας για αλλαγή του κοινωνικού κλίματος, που θα καθιστούσε δυνατή αλλαγή του σχετικού νόμου.

Ο Καρλ Στίφελ, ο ίδιος θύμα των διώξεων κατά των κομμουνιστών, ανέφερε ότι διώξεις υπέστησαν - εκτός από το ΚΚΓ - και οι εξής οργανώσεις: Ελεύθερη Γερμανική Νεολαία (EDJ), η Εταιρία Γερμανο-Σοβιετικής Φιλίας (DSF), η Πολιτιστική Ενωση (Kulturbund), η Επιτροπή Ειρήνης της ΟΔΓ κ.λπ. Οι διώξεις, είπε, είχαν αρχίσει πολύ πριν το 1956. Ετσι μεταξύ 1950 και 1955 είχαν καταδικαστεί 6.429, ιδιαίτερα νέοι, σε συνολικά 1.012 χρόνια φυλακή. Ο αγώνας για τη διαλεύκανση αυτού του σκοτεινού τμήματος της γερμανικής ιστορίας και την άρση της απαγόρευσης του ΚΚΓ συνεχίζεται, υπογράμμισε ο ομιλητής.