Με τα θεωρεία της Βουλής γεμάτα από εκπροσώπους φορέων του Πολιτισμού συζητήθηκε την Παρασκευή 4 Νοέμβρη 2005 η Επερώτηση της ΚΟ του Κόμματος για τα χρόνια προβλήματα στον τομέα του Πολιτισμού.

Η Αλ. Παπαρήγα στην παρέμβασή της επισήμανε ότι «ο πολιτισμός είναι και πεδίο έκφρασης όχι απλώς διαφορετικών γούστων στον τομέα της αισθητικής, αλλά είναι και πεδίο αναμέτρησης με ιδιόμορφο τρόπο - όχι με τον ίδιο τρόπο που γίνεται στο πεδίο της οικονομίας, αν και όσο εντάσσεται στην οικονομία θα γίνεται έτσι - διαφορετικών κοινωνικών και ταξικών συμφερόντων». «Υπάρχουν, είπε, διαφορετικές πολιτικές που εκφράζουν διαφορετικά ταξικά συμφέροντα και αυτά εκφράζονται και στον πολιτισμό».

Κατήγγειλε ότι όλες οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις διακρίθηκαν στην υποχρηματοδότηση του Πολιτισμού, τον οποίο και αντιμετωπίζουν ως στοιχείο της ανταγωνιστικότητας. Αναφέροντας συγκεκριμένα παραδείγματα, ζήτησε τη στήριξη των φορέων που παράγουν πολιτισμό και ανέπτυξε ορισμένα βήματα που πρέπει να γίνουν. Ετσι, πρότεινε να υπάρχουν στο χώρο της Αυτοδιοίκησης χώροι δημιουργικής απασχόλησης, όπου οι νέοι θα έρχονται σε επαφή, για παράδειγμα, με ένα μουσικό όργανο, να υπάρχει καλλιτεχνική παιδεία σε πανεπιστημιακό επίπεδο, να λειτουργήσει ακαδημία μουσικής και να αποτελεί η καλλιτεχνική παιδεία αναπόσπαστο στοιχείο της σχολικής μόρφωσης και από εκεί και πέρα να υπάρχουν δωρεάν σπουδές γι' αυτούς που θέλουν να ασχοληθούν επαγγελματικά με την τέχνη.

Η Αλ. Παπαρήγα, με αφορμή και τη συζήτηση που γινόταν τότε για τη Γιουροβίζιον, κατήγγειλε ότι η πολιτιστική πολιτική της κυβέρνησης οδηγεί στην αποβλάκωση και τόνισε χαρακτηριστικά:

«Η πολιτιστική σας πολιτική πέρα από τη λιτότητα που δυσκολεύει την πολιτιστική δημιουργία έχει ανοίξει το δρόμο στον πολιτισμό της κοινωνικής συνοχής, δηλαδή στον πολιτισμό που οδηγεί στην αποβλάκωση. Γιατί κοινωνική συνοχή, άρα υποταγή του λαού σε αυτό που υπάρχει σήμερα, μόνο μέσω της αποβλάκωσης μπορεί να γίνει. Δεν μπορεί να γίνει μέσω της αφύπνισης. Οταν διαβάσεις Βάρναλη, Σεφέρη, Ελύτη και τους διαβάσεις σωστά όχι σαν άτομο μέσα στο σπίτι, όταν αυτό περάσει μέσα στην εκπαίδευση, τότε δεν μπορεί να αποβλακωθείς εύκολα και θα αρχίσεις να σκέπτεσαι την άλλη κυρίαρχη πολιτική».

Η δεύτερη Επερώτηση της ΚΟ του ΚΚΕ που συζητήθηκε στις 17 Μάρτη 2006 αφορούσε στον Αθλητισμό και μέσα από την καταγγελία της κυβερνητικής πολιτικής ζητούνταν η μαζική ανάπτυξη της φυσικής αγωγής χωρίς ταξικούς φραγμούς και χωρίς κερδοσκοπία.

Η Αλ. Παπαρήγα, στην παρέμβασή της, τόνισε ότι «ακόμα και εάν μαζικοποιηθεί η παροχή της Φυσικής Αγωγής, ακόμα και εάν αυξηθούν οι υποδομές του αθλητισμού, μέσα στις συγκεκριμένες συνθήκες με την ιδιωτικοποίηση, την εμπορευματοποίηση, την ανάμειξη των επιχειρηματικών ομίλων στον τομέα του αθλητισμού και άλλων παραγόντων, όλα αυτά μπορούν να γίνουν μέσα χειραγώγησης. Κατήγγειλε ότι αντί να ανεβαίνει η συλλογικότητα, δυναμώνει ο ανταγωνισμός και η ατομικότητα και όλα αυτά τα γνωστά νοσηρά φαινόμενα όπως ο χουλιγκανισμός, το ντόπινγκ κ.ά. Στην Επερώτηση, ιδιαίτερη σημασία δίνονταν στη φυσική αγωγή και στη σχέση της με την υγεία, σχέση που έχει κακοποιηθεί και διαστρεβλωθεί με συγκεκριμένες κυβερνητικές πολιτικές. Η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στάθηκε στην ανάγκη της διά βίου φυσικής αγωγής που δεν είναι υπόθεση που θα λύσει η οικογένεια αλλά «θα το λύσει η Παιδεία, θα το λύσει το εργασιακό περιβάλλον, θα το λύσει η γειτονιά και η υποδομή για όλες τις ηλικίες. Εμείς ζητάμε φυσική αγωγή για όλους και απαιτείται όσοι τελειώνουν το λύκειο να εξασφαλίζουν διά βίου φυσική αγωγή. Σε αυτό το στόχο, πέρα από την ατομική ευθύνη παίζει πολύ μεγάλο ρόλο η υποδομή και πώς αυτή συνδέεται με τις εργασιακές σχέσεις και την επαγγελματική δραστηριότητα».