Θετική είναι φαινομενικά η αντίδραση της Εθνικής Τράπεζας, που έσπευσε να επικοινωνήσει με την εφημερίδα μας, με αφορμή το σχόλιο που δημοσίευσε ο «Ρ» στο φύλλο του δεκαπενταύγουστου, για τα χαράτσια που βάζει η ΕΤΕ ακόμα και σε πελάτες της που έχουν ανοίξει λογαριασμούς καταθέσεων αποκλειστικά για να πληρώνονται οι τοκοχρεολυτικές δόσεις δανείων που έχει χορηγήσει η ίδια η ΕΤΕ. Το χαράτσι μπαίνει με τη μορφή του ...«λειτουργικού κόστους» και βεβαίως δεν είναι το μοναδικό. Παρόμοια ...τέλη πληρώνουν και όσοι συναλλάσσονται συχνότερα από άλλους στα γκισέ των τραπεζών, όσοι έχουν μικρό υπόλοιπο καταθέσεων, όσοι καταθέσουν χρήματα σε λογαριασμούς τρίτων, όσοι πληρώνουν μέσω τράπεζας το ενοίκιο του σπιτιού τους, όσοι διαθέτουν λογαριασμό για να κατατίθεται ο μισθός τους και πάει λέγοντας...

Η ευγενέστατη εκπρόσωπος της Τράπεζας, μας εξήγησε το ενδιαφέρον της διοίκησης για την περίπτωση και ζητώντας μας τα στοιχεία του πελάτη που έκανε τη σχετική καταγγελία, άφησε να εννοηθεί ότι το θέμα ...θα ρυθμιστεί.

Το ζήτημα όμως - όπως καταλαβαίνει ο καθένας, εκτός, ενδεχόμενα, από τη διοίκηση της Τράπεζας - σε καμιά περίπτωση δεν είναι προσωπικό. Το θέμα είναι αν η ΕΤΕ επιβάλλει ή όχι αυτού του είδους τα χαράτσια, ανεξάρτητα από τα προσχήματα που κάθε φορά επικαλείται. Και εάν πράγματι αναγνωρίζει ότι υπάρχει ζήτημα, τότε η λύση δε δίνεται, ακυρώνοντας την επιβάρυνση κάποιου πελάτη, επειδή διαμαρτυρήθηκε, αλλά καταργώντας αυτή τη ληστεία για το σύνολο των πελατών της. Γιατί, αν το καλοσκεφτούμε το 1, τα 2 ή και τα 3 ευρώ που «τσεπώνει» για εκατομμύρια συναλλαγές που γίνονται το χρόνο, στην πραγματικότητα είναι μια απίστευτη λεηλασία σε βάρος όσων αναγκάζονται να έχουν παρτίδες τόσο με την Εθνική, όσο και με τις άλλες εμπορικές τράπεζες.

Ετσι λοιπόν, από δημόσιες σχέσεις και επικοινωνιακούς χειρισμούς η Εθνική μπορεί να σκίζει, αλλά από ουσία και αποτέλεσμα ...μηδέν εις το πηλίκον.