«Κι η Γης αδιάκοπα γυρίζει, γυρίζει ασταμάτητα. Ο ήλιος βασίλεψε και πλάκωσε η άγρια νύχτα. Αποκαμωμένη η μεγάλη πολιτεία κοιμάται στ' ανήσυχο κρεβάτι της. Και καθώς τ' άχρωμο φως του κίτρινου φεγγαριού πέφτει πάνω στο σκοτεινό κουφάρι της η πολιτεία φαντάζει σαν θλιμμένο λείψανο.

Ολα γύρω στάζουν αίμα και δάκρυα κι ο ανθός στα χείλη έχει μαραθεί.

Κάπου ξέμακρο το γεμάτο παράπονο κλάμα του Γκιώνη ξεχύνεται σαν μονότονο θλιβερό μοιρολόι.

Τριγύρω όλα έχουν λουφάξει, τρομαγμένα από τη φοβέρα που 'χει ξαπολήσει ο αγκυλωτός του φασισμού.

Τούτη τη σκοτεινή ώρα, το ξανθό παλικάρι κατάμονο, αλαφροπατώντας πάνω στον μακρύ ασφαλτόδρομο, προχωρεί με σιγουριά.

Βαστάει γερά στο χέρι του τον κουβά με την κόκκινη μπογιά και το πινέλο και προχωρεί.

Οι γαλάζιες θάλασσες των ματιών του προμηνάνε τ' αντάριασμα, τον μεγάλο ξεσηκωμό. Τραβάει μπροστά, δίχως βιάση, ολόισια, στητά. Ξέρει το δρόμο του, το στόχο του, την ελπίδα.

Χτες κιόλας σφηνώθηκε βαθιά στο μυαλό του η ασπροβαμμένη μάντρα στο μακρύ δρόμο. Τη σημάδεψε καλά για τον κρύφιο σκοπό του. Εκεί, σ' αυτή την ασπροβαμμένη μάντρα θα σταματούσε για να την κάνει σάλπιγγα λευτεριάς.

Προχωράει θαρρετά κι η ψυχή του αναγαλλιάζει από χαρά. Ναι! Τώρα κοντοζυγώνει, λίγο ακόμα κι έφτασε. Νυχοπατάει, κονταίνει την περπατησιά του, ορθώνει το σώμα του, αστραποβόλα σπιθίζει η ματιά του στ' αντάμωμα με την ασπροβαμμένη μάντρα.

Ναι! τη σίμωσε κιόλας, έγινε ένα μαζί της. Σφίγγει με πείσμα το πινέλο στη φούχτα του. Το βουτάει μ' απόφαση στην κόκκινη μπογιά και μονοστιγμής η μάντρα γεμίζει με τα μεγάλα σημάδια:

ΛΕΦΤΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ - ΕΑΜ

Ξάφνου καυτό αστραποβόλι ξεσκίζει της νύχτας τα σκοτάδια. Το κλάμα του Γκιώνη γίνεται λυγμός σπαραχτικός. Πικραμένο φως ξεχύνει το κίτρινο φεγγάρι, που σκιαγμένο βιάζεται να κρυφτεί πίσω από την ανοιχτή φτερούγα του κατάμαυρου σύννεφου. Κι ένα αστέρι ξεκολλά απ' τον ουρανό και πέφτει πάνω στο μάγουλο της Γης.

Το αυγινό αγιάζι φέρνει τη μυρουδιά του μπαρουτιού κι οι γεμάτες δάκρυα φυλλωσιές των δέντρων φουρφουλίζουν από την ανατριχίλα.

Ο αποσπερίτης βιάζεται να αποτραβηχτεί. Και τ' άχρωμο φως του φεγγαριού πάει να χαθεί, να σβήσει. Ενώ η ασπροβαμμένη μάντρα με τα μεγάλα σημάδια: Λευτεριά ή Θάνατος - ΕΑΜ, αψηλώνει, αψηλώνει κι ακτινοβολεί ολάκερη, από τη μια ίσαμε την άλλη άκρη, πηχτό κόκκινο φως.

Οι πρωινοί διαβάτες ξεκρίνουν κατάχαμα, ριγμένο από το θανατερό βόλι του καταχτητή, το ξανθό παλικάρι.

Σβολιάζει στο βλέμμα τους το κόκκινο φως, καθώς κατρακυλάει από τη μάντρα και ξεχύνεται στο μακρύ δρόμο. Η κόκκινη μπογιά συνταιριάζει με το άλικο αίμα του παλικαριού, γλιστράει πάνω στη μαύρη άσφαλτο και γεμίζει ο μακρύς δρόμος φλόγες και φως. Τρομάζει η μέρα και βιάζεται να κρυφτεί. Κι έρχεται ξανά το πηχτό σκοτάδι, η άγρια νύχτα. Και τ' άχρωμο φως του κίτρινου φεγγαριού ξαναπέφτει πάνω στην αιματοβρεγμένη πολιτεία. Κι η Γης αδιάκοπα γυρίζει, γυρίζει δίχως σταμάτημα».