Οι Αμερικανοί στα διάφορα ντοκουμέντα τους, εκτός από τις γνωστές «απειλές» που θεωρούν ότι αντιμετωπίζουν (τρομοκρατία, δολιοφθορές, οργανωμένο έγκλημα, διατάραξη ροής ζωτικών πόρων κ.ά.), συγκαταλέγουν επίσης ως ένα είδος απειλής και τα «εύθραυστα ή αδύναμα κράτη» (fragile and failing states). Με βάση την αμερικανική «Εθνική Στρατηγική Ασφαλείας» (National Security Strategy) 2006, η απειλή αυτού του είδους προβλέπεται κυρίως σε σχέση με τα καθεστώτα της Αφρικής.

Με την ίδια λογική και το Ισραήλ, επικουρούμενο από την αμερικανική διοίκηση, θεωρεί προφανώς «αδύναμη» την κυβέρνηση του Λιβάνου, αφού «δεν ελέγχει» τη μη αποδεκτή (για το ίδιο και άλλους) οργάνωση «Χεζμπολάχ». Ετσι, με την ίδια πάλι λογική, οι Ισραηλινοί αποβλέπουν στην προώθηση μιας «αποτελεσματικής» δημοκρατίας στη γειτονική τους χώρα, σύμφωνα πάλι με τα δικά τους μέτρα. Επιβεβαιώνεται λοιπόν και σ' αυτή την περίπτωση η κοινότητα στόχων - απειλών των ΗΠΑ και του Ισραήλ και μπορούμε να συμπεράνουμε ότι θα έχουμε από την πλευρά τους ανάλογη πολεμική αντιμετώπιση και άλλων παρόμοιων περιπτώσεων παγκόσμια, π.χ. στην Αφρική και σε όσες άλλες χώρες τα καθεστώτα δεν μπορούν να «ελέγξουν» πλήρως τις αντιστάσεις στην καθεστηκυία τάξη. Οπου δηλαδή τα λαϊκά, αντιιμπεριαλιστικά κινήματα θα παρουσιάζουν αξιόλογη δράση και η εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας δεν παίρνει τα «απαραίτητα» κατά τους ιμπεριαλιστές μέτρα, τότε θα αναλαμβάνει δράση, σαν αυτή του Ισραήλ στο Λίβανο, κάποιος «απειλούμενος» γείτονας, συνασπισμός προθύμων, οι ίδιες οι ΗΠΑ ή ακόμα και το ΝΑΤΟ.

Αλλωστε η πιο πάνω αντίληψη του Ισραήλ και των ΗΠΑ δε διαφέρει καθόλου από την καθαρά εκφρασμένη αποστολή του ΝΑΤΟ, για προστασία μεταξύ άλλων της «εθνικής ή διεθνούς τάξης πραγμάτων» ή την πρόληψη της «κατάρρευσης της πολιτικής τάξης» που προβλέπει η παρ. 3 της απόφασης για τη «Στρατηγική Αντίληψη της Συμμαχίας». Αλλά και το άρθρο Ι-43 του «ευρωσυντάγματος» στην ίδια ανάγκη αναφέρεται: «Η Ενωση κινητοποιεί όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή της, συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτικών, μεταξύ άλλων και για την προστασία των δημοκρατικών θεσμών». Απλά οι δύο ιμπεριαλιστικοί συνασπισμοί δεν μπαίνουν σε πολλές λεπτομέρειες. Δε λένε δηλαδή από τι κινδυνεύουν η Νέα Τάξη πραγμάτων και οι θεσμοί της «δημοκρατίας» τους, (προφανώς από τα αντιιμπεριαλιστικά κινήματα). Ομως δηλώνουν αποφασισμένοι να τα δώσουν όλα εναντίον τους. Ετσι, όλοι μαζί δουλεύουν ώστε σε κάθε τόπο της Γης να προωθήσουν τη λεγόμενη «αποτελεσματική δημοκρατία», όπως την προβλέπει η αμερικάνικη «Εθνική Στρατηγική Ασφαλείας» 2006.

Η στρατιωτική επέμβαση στο εσωτερικό των χωρών, με κάθε πρόσχημα και στο όνομα κάθε είδους «απειλής», έχει στόχο το λαϊκό κίνημα κάθε χώρας. Ετσι οι ιμπεριαλιστές προασπίζουν και θα συνεχίσουν να προασπίζουν την εξουσία τους με πόλεμο και αίμα. Τον πόλεμο αυτό τον παρακολουθούμε ήδη και είναι διαρκείας. Το χειρότερο όμως είναι, ότι σ' αυτόν τον πόλεμο διαρκείας συμβάλλει και η Ελλάδα σαν χώρα: πολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά, χωρίς να το επιβάλλει κανένα εθνικό συμφέρον, αλλά το συμφέρον του ιμπεριαλισμού!