Η παρουσίαση του Κοινωνικού Προϋπολογισμού, που έκανε προχτές το υπουργείο Απασχόλησης, αξιοποιήθηκε - όπως, άλλωστε, αναμενόταν - για να δικαιωθεί η κυβερνητική πολιτική, να προβληθεί το δήθεν κυβερνητικό έργο στον τομέα των συντάξεων, της Υγείας και της Πρόνοιας και, ταυτόχρονα, να αναζωπυρωθεί το κλίμα για τις αλλαγές που «πρέπει» να γίνουν στην Κοινωνική Ασφάλιση. «Σήμα κινδύνου για τα Ταμεία», «Στο κόκκινο τα Ταμεία», ήταν οι χαρακτηριστικοί τίτλοι «συμπολιτευόμενων» και «αντιπολιτευόμενων» εφημερίδων, ρίχνοντας νερό στο μύλο αυτών που προετοιμάζουν νέες επώδυνες ανατροπές για τους εργαζόμενους. Γιατί «στο κόκκινο», όπως γράφεται και κατά κόρον επαναλαμβάνεται, δεν είναι τα Ταμεία. «Στο κόκκινο», και μάλιστα σε σημείο παροξυσμού, βρίσκεται η αντιασφαλιστική πολιτική και η επίθεση στα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων.

Αυτή τη διαχρονική αντεργατική επίθεση πιστοποιούν και τα στοιχεία του Κοινωνικού Προϋπολογισμού. Εξαρτάται, βέβαια, με τι γυαλιά διαβάζει κάποιος τα στοιχεία. Τίνος τα συμφέροντα υπερασπίζεται και τι θέλει να δει μέσα απ' αυτά. Τι δείχνει, λοιπόν, η ανάγνωση του προϋπολογισμού, για να αρκεστούμε μόνο σε μερικά παραδείγματα; Κατ' αρχήν είναι μύθος ότι αυξάνονται οι δαπάνες για την κοινωνική πολιτική. Ως ποσοστό του ΑΕΠ, οι δαπάνες αυτές είναι καθηλωμένες. Από 22,41% του ΑΕΠ το 2004, στο 22,29% το 2005 και φέτος στο 22,28% του ΑΕΠ. Η ενίσχυση των Ταμείων, άρα και η όποια αύξηση των δαπανών προέρχεται, κυρίως, από τη μεγαλύτερη επιβάρυνση των ασφαλισμένων. Μόνο το 2006, οι ασφαλισμένοι θα επιβαρυνθούν με 800 εκατομμύρια επιπλέον για τις ασφαλιστικές τους εισφορές. Για κάθε τρία ευρώ που μπαίνουν στο σύστημα, το ένα ευρώ πληρώνεται απευθείας από τους εργαζόμενους. Και αυτά πέραν της αύξησης της φορολογίας τους, των διαφόρων τελών που πληρώνουν ως «κοινωνική εισφορά» προς τα Ταμεία, αλλά και πρόσθετα για την εξαγορά υπηρεσιών υγείας από την τσέπη τους.

Στον αντίποδα, το κράτος μειώνει τη δική του συνεισφορά στα Ταμεία. Τα ποσά του κρατικού προϋπολογισμού είναι καθηλωμένα, δεν καλύπτουν ούτε την αύξηση του πληθωρισμού. Το κράτος δεν καταβάλλει ούτε τις θεσμοθετημένες υποχρεώσεις του. Με τις ευλογίες της κυβέρνησης διαιωνίζεται η εισφοροδιαφυγή και η εισφοροκλοπή των Ταμείων, ενώ με τις χαριστικές ρυθμίσεις προς τις επιχειρήσεις το ΙΚΑ χάνει δισεκατομμύρια ευρώ. Η υποχρηματοδότηση από κράτος και εργοδοσία είναι το πραγματικό πρόβλημα, το οποίο επιχειρούν να κουκουλώσουν. Αυτή η υποχρηματοδότηση είναι και η βασική αιτία που οι συντάξεις είναι στα όρια της πείνας για εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους.

Η σχέση εργαζομένων και συνταξιούχων και η όποια μείωση αυτού του συντελεστή, αν μαρτυρά κάτι, είναι η αποτυχία αυτής της πολιτικής να δημιουργήσει θέσεις εργασίας. Και σίγουρα γι' αυτό δε φταίνε οι ασφαλισμένοι. Είναι χαρακτηριστικό πως 100.000 νέες θέσεις εργασίας θα έφερναν πόρους ύψους 800 εκατομμυρίων ευρώ. Ομως, αντί για νέες θέσεις εργασίας σταθερής και ασφαλισμένης, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ προωθούν την ανασφάλιστη εργασία. Και έπειτα «κλαίγονται» για τα Ταμεία. Η υποκρισία τους, σε ένα και μόνο πράγμα αποβλέπει: Στη δημιουργία κλίματος που θα νομιμοποιεί και νέα αντιασφαλιστικά μέτρα. Και αυτό οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να το επιτρέψουν. Ο ταξικός αγώνας για δημόσια καθολική ασφάλιση που θα πληρώνει το κράτος και η εργοδοσία είναι μονόδρομος.