Το δίκαιο του αστικού κράτους είναι δομημένο σε μια πολύ απλή - μα και διάτρητη - «αρχή»: αυτή της ατομικής ιδιοκτησίας. Για παράδειγμα, ο συγκεκριμένος υπάλληλος είναι ένοχος διότι υπέκλεψε την περιουσία άλλων. Ομως, η κάθε Τράπεζα, που κάνει το ίδιο σε πολύ μεγαλύτερους αριθμούς, δεν είναι ένοχη, σύμφωνα με το αστικό σύστημα δικαιοσύνης, με το αιτιολογικό ότι ο καταναλωτής έχει έρθει σε ...«συμφωνία» με αυτή και ...«ξέρει». Σα να λέμε ότι δε γίνεται κλοπή, εάν «ξέρουμε» ότι γίνεται! Ο απόλυτος παραλογισμός.

Κατά συνέπεια, όταν ένας υπάλληλος ζει «από τα μέσα» όλη αυτή τη «νόμιμη» κλοπή είναι πολύ λογικό να την επιχειρήσει και ο ίδιος. Σου λέει: «γιατί, οι άλλοι είναι πιο έξυπνοι;». Μόνο, που η δική του κλοπή είναι παράνομη.

Αυτή η κοινωνία που καλλιεργεί το έγκλημα ως δρόμο «επιτυχίας». Την κλοπή ως ένδειξη «ευφυίας». Τη δολοφονία ως «επιτάχυνση του κέρδους» (ποιος ξεχνάει τους 71 νεκρούς σε εργατικά «ατυχήματα» μόνο το 2006;). Αυτή η κοινωνία δεν είναι δική μας. Είναι αποκλειστικά δική τους. Και για όλα αυτά τα εγκλήματα που κάθε μέρα διαπράττουν πρέπει να πληρώσουν...