Στη φιέστα ήρθε κι ο Αλμούνια με τα μεταξωτά ευρωπαϊκά βρακιά που απαιτούν κι επιδέξιους ιθαγενείς πισινούς. ΜΑΤ και δήθεν ΠΑΟΚτζήδες, έξω χημικά, μέσα καναπεδάκια και τραπεζώματα και τη Δευτέρα, 11 Σεπτέμβρη του 2006, ανοίγουν τα σχολεία, σύντροφοι.
Κατ' αρχήν, γιατί δεν είναι σχολείο αυτό. Είναι μαντρί για πρόβατα. Είναι ιδεολογική φυλακή. Είναι κοινωνικό πειθαρχείο. Είναι χώρος παραγωγής ομοιόμορφων εγκεφάλων. Είναι χώρος στραγγαλισμού και δολοφονίας της αθωότητας, του αυθορμητισμού, της φαντασίας, των ταλέντων, των αναγκών και των ονείρων του καθενός κι όλων των παιδιών μαζί. Είναι σχολείο χωρίς Ελευθερία. Χωρίς χαρά.
Ο γιος μου είναι μελαγχολικός. Τελειώνει το δημοτικό φέτος και βλέπει τη χρονιά σα Γολγοθά. Κι είναι άριστος μαθητής, αλλά ούτε κατανοεί σε τι, ούτε γιατί αυτή η «επιτυχία» του δεν είναι και ουσία χαράς. Εχει ένστικτο. Οπως όλα τα παιδιά. Δε χαίρεται που θα μπει στη μηχανή και θα γίνει γρανάζι. Οπως όλα τα παιδιά, αν του πω αυτό το Σαββατοκύριακο απλώς ΔΕΘ και του ζητήσω να μου φτιάξει το αρκτικόλεξο, δε θα μου πει Διεθνής Εκθεση Θεσσαλονίκης. Θα μου πει Δες Εχεις Θέληση να παραδεχτείς ότι όλα αυτά δεν είναι μέλλον για μένα. Δε θα τον πάω σε ψυχολόγο βεβαίως για να προσαρμοστεί ευκολότερα. Θα τον πάω στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ μπας και αναθαρρήσει και δει ότι δεν είναι μόνος του στην αντίδραση - αντίσταση που χτίζει μέσα του... Σ' αυτούς τους πύργους, τα παιδιά μας, τρομοκράτες δε θα πέσουν, ιδιοκτήτες δε θα πλουτίσουν, όσο μένουν παιδιά μου - μας που δεν ελπίζουμε σε καμιά ΔΕΘ και τ' ακούμε, τ' αφουγκραζόμαστε, στη θέση του κάθε πρωθυπουργού...