(Του συνεργάτη μας ΓΙΑΝΝΗ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗ).- Το σπουδαστικό τμήμα του Φεστιβάλ Δράμας, με μικρό αριθμό ταινιών, έδωσε μια θλιμμένη εικόνα της ελληνικής κινηματογραφικής εκπαίδευσης. Οπως, ήδη, επισημάναμε, το επίπεδο των σπουδαστικών ταινιών κάνει επιτακτικότερη την ανάγκη για ανώτατη κινηματογραφική εκπαίδευση στην Ελλάδα. Παραμένει, λ.χ. αίνιγμα, το αν θα αποδώσει το Τμήμα Κινηματογράφου του ΑΠΘ.

Στο φετινό Φεστιβάλ εκπροσωπήθηκαν όλες οι ιδιωτικές σχολές, αφού το Τμήμα του ΑΠΘ δεν έβγαλε ακόμα πτυχιούχους, ούτε παράγει ταινίες σαν άσκηση, ώστε να τις προβάλλει σε φεστιβάλ, ενώ κι ο προσανατολισμός του είναι, τουλάχιστον, προβληματικός. Μια πρώτη εκτίμηση είναι ότι φέτος το τεχνικό επίπεδο είναι βελτιωμένο. Η θεματική που απασχόλησε τους σπουδαστές είναι η αλλοτρίωση της κοινωνίας, σχεδόν σε όλες τις παραμέτρους της.

Διακρίναμε, όμως, μια αμηχανία στο να αναλυθεί σε βάθος αυτό το πολύ σημαντικό πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας. Δηλαδή, οι επιπτώσεις της αλλαγής των εργασιακών σχέσεων και των δυνάμεων παραγωγής, η κατάρρευση των ανθρωπίνων σχέσεων και η μοναχοποίηση του ανθρώπου που οδηγεί και στην κοινωνική απομόνωσή του. Τα αποτελέσματα αυτών των σχέσεων - όπως η βία, η τρέλα, ο εθισμός σε ουσίες, η καθοδήγηση του μυαλού του από ένα κέντρο αποφάσεων - δε φαίνεται να προβληματίζουν τους νέους σκηνοθέτες.

Θα αναφερθούμε ενδεικτικά στην ταινία του 28χρονου Νικία Χρυσσού, «Hochhaus», Ελληνα της διασποράς, που ήρθε με αυτό το σπουδαστικό φιλμ από τη Γερμανία. Μιλά για δύο αδέλφια που ζουν σε μια πολυκατοικία και βιώνουν όλη την παραπάνω αποδόμηση της κοινωνίας και προσπαθούν να αντιδράσουν. Ο πρώτος με μια αρρωστημένη βία, δικαιολογημένη από τον αδύνατο χαρακτήρα του, ο άλλος με άρνηση σ' αυτή την κοινωνία και θέληση να την αλλάξει, κάτι που δείχνει ότι ωριμάζει μέσα στις αντίξοες κοινωνικές συνθήκες. Μια πολύ ώριμη ταινία, που πρέπει να προβληματίσει τους ιθύνοντες για το ποια κινηματογραφική εκπαίδευση πρέπει να έχουμε ανάγκη.