Οι παλμοί της καρδιάς δεν ακούγονται από το φυσικό αυτί του διπλανού, ούτε καν από εμάς τους ίδιους, έστω και όταν είμαστε μόνοι.

Κοινή γνώση.

Ομως η Πανεπιστημιούπολη τις μέρες και τα βράδια του Φεστιβάλ της ΚΝΕ ήταν ένας μεγάλος συνδετικός παλμός που μας ένωνε όλους: άνδρες, γυναίκες και παιδιά, όλων των ηλικιών και απ' όποιους δρόμους - κοινωνικούς και οικονομικούς και αν είχαμε φτάσει εκεί - μια κοινή ιδεολογία με στέρεες βάσεις.

Οι αγώνες μας, κατά ομάδες ή ιδιωτικοί, σε εξάρτηση με την επαγγελματική ή οποιαδήποτε άλλη ιδιότητα, του καθενός από εμάς, κατέληγαν στο ίδιο ζητούμενο.

Ενα άλλο μέλλον για την πατρίδα που ζούμε, και αλληλέγγυα και διεθνιστικά για τους λαούς του πλανήτη μας.

Ο παλμός του Φεστιβάλ της ΚΝΕ στην Αθήνα δεν περιορίστηκε στο Αλσος της Πανεπιστημιούπολης, απλώθηκε στις γύρω γειτονιές, και ακόμα ευρύτερα και έφτασε και σε άλλες πόλεις της πατρίδας.

Οι νέοι με το ανοιχτό βήμα, την απλότητά τους, τα μαλλιά τους να αερίζονται από τα κλαριά των δέντρων, ένωναν και αυτά τη δική τους πνοή με την πνοή των νέων, διαπνέονταν από μια ελευθερία και μια φιλικότητα προς μικρούς και μεγάλους, που μας ένωνε άλλους.

Ηταν ένα επίγειο θαύμα που, κρατώντας ο καθένας τη δική του προσωπικότητα, κατέληγε σαν ένα μέρος του συνόλου, λες και τα χαρακτηριστικά όλων δημιουργούσαν ένα κοινό πορτρέτο, τέτοιο που δε ζωγραφιζόταν μόνο στην επιφάνεια, αλλά πήγαινε βαθύτερα μέχρι τους παλμούς της καρδιάς, μιας κοινής καρδιάς που χτυπούσε στον ίδιο ρυθμό.

Ούτε ο γραπτός λόγος, ούτε η φωτογραφία, που λέγεται ότι είναι χίλιες λέξεις, δεν μπορούν να περιγράψουν τον παλμό της Κομμουνιστικής Νεολαίας στις διαμαρτυρίες κατά του πολέμου, όπου και αν διεξάγεται, στις πορείες για τα αιτήματα της Παιδείας, της Υγείας, του μεροκάματου, της σύνταξης, πολύ περισσότερο ενός Φεστιβάλ που γιορτάζει δεκάδες χρόνια την ύπαρξή του.

Το 32ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ ήταν ανοιχτό σε όλους.

Εσύ ήσουν εκεί;