Προδιαγεγραμμένο έγκλημα αποδεικνύεται ο τραγικός θάνατος των πέντε μεταλλεργατών που «λαμπάδιασαν» όταν ανατινάχτηκε το αμπάρι Νο 4 του δεξαμενόπλοιου «ΣΕΪΛΟΡ». Τα στοιχεία που έρχονται στο φως κατά την ακροαματική διαδικασία της δίκης για το εργατικό δυστύχημα, που διεξάγεται στο Β΄ Τριμελές Πλημμελειοδικείο Πειραιά, είναι ατράνταχτα και επιβεβαιώνουν από κάθε πλευρά ότι εφοπλιστής, εργολάβοι και οι «άνθρωποί» τους - χημικός ναυτιλίας και τεχνικός ασφαλείας - έστειλαν τους πέντε εργάτες σε βέβαιο θάνατο.

Χτες από το βήμα των μαρτύρων πέρασαν άλλοι δύο πραγματογνώμονες. Ο πρώτος, κ. Χατζηγιάννης, χημικός, ειδικός σε έρευνες για αίτια πυρκαγιών, κατέθεσε συγκεκριμένα στοιχεία ότι το αμπάρι όπου βρίσκονταν οι πέντε και εκτελούσαν εργασίες με χρήση φλόγας ήταν ακαθάριστο από τα υπολείμματα πετρελαίου. Ξεκαθάρισε ότι: «δεν μπορώ να καταλάβω την έννοια του τυχαίου γεγονότος. Ολα ήταν προβλέψιμα. Η έκρηξη δε θα γινόταν αν δεν υπήρχαν κατάλοιπα πετρελαίου, αν υπήρχαν όλα τα πυροσβεστικά μέσα που προβλέπονται». Ο δεύτερος μάρτυρας, κ. Λεβαντής, τεχνικός σύμβουλος των εργολάβων Σαρρή και Δουλούδη, χαρακτήρισε την έκρηξη «τυχαίο γεγονός» και έριξε τις ευθύνες στους νεκρούς ισχυριζόμενος ότι «μάλλον άφησαν ανοιχτή τη φλόγα στην τσιμπίδα για να κατεβάσουν μία λάμα!».

Στο μεταξύ, με φορτίο 54 τόνους του καρκινογόνου αμίαντου και άγνωστες ποσότητες τοξικών ουσιών, αρμενίζει μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας το μεξικάνικο φορτηγό πλοίο «ΟΤΑΡΑΝ». Το πλοίο μέχρι προχτές έπλεε στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Μυτιλήνης και Σιγρίου ρυμουλκούμενο. Είχε αποπλεύσει από διαλυτήριο πλοίων της Τουρκίας, μετά από κινητοποιήσεις των εκεί εργαζομένων καθώς το διαλυτήριο δεν είχε τον κατάλληλο εξοπλισμό για διάλυση πλοίου με τοξικά υλικά. Συνολικά η υπόθεση του «ΟΤΑΡΑΝ» αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πώς αντιμετωπίζουν το εφοπλιστικό κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι την ασφάλεια της ανθρώπινης ζωής.

Από το 1999 μέχρι το 2006 βρισκόταν σε ναυπηγείο της Ολλανδίας με αρχική πρόθεση της εταιρείας να επισκευαστεί. Στη συνέχεια όταν εντοπίστηκε ότι το σκάφος είχε στα τοιχώματά του τμήματα αμιάντου, αποφασίστηκε η διάλυσή του. Ομως η διάλυση ενός τέτοιου πλοίου πρέπει να γίνει σε ειδικά οργανωμένο διαλυτήριο και έχει μεγάλο κόστος που, όπως φαίνεται, δεν ήθελε να καταβάλει η πλοιοκτήτρια εταιρεία. Σαν αποτέλεσμα, τον περασμένο Ιούλη το πλοίο απέπλευσε από την Ολλανδία και από τότε πλέει «ανενόχλητο» από κάθε αρμόδια αρχή, προς εξυπηρέτηση των ιδιοκτητών.