Πρώτα τους βγάζεις το καπέλο! Παραδέχεσαι πως βρίσκονται στα χνάρια μιας καινούριας ανακάλυψης. Ενός καινούριου μέσου ανανέωσης της κινηματογραφικής εικόνας. Ενός μέσου που θα έχει περισσότερες δυνατότητες από αυτές που διαθέτει σήμερα ο κινηματογράφος. Ενός μέσου που θα μπορεί να διηγείται δυσκολότερες ιστορίες από αυτές που διηγήθηκε μέχρι σήμερα ο κινηματογράφος. Ενός μέσου που θα κάνει ακόμα πιο αληθοφανή τη διήγηση...

Μιλάω για τη χρήση του υπολογιστή, τη δυνατότητα της ψηφιακής εικόνας. Η οποία παίρνει μια ανθρώπινη κίνηση που, εκ των πραγμάτων, έχει «περιορισμένες» δυνατότητες και λειτουργίες, και με τη χρήση του υπολογιστή, τη βάζει σε ένα καρτούν ή σε μια πλαστική κούκλα και της επιτρέπει να «φτιάχνει αγίους». Οι ήρωες της ψηφιακής ταινίας πηδάνε, πετάνε, στροβιλίζονται, συνθλίβονται, καίγονται και ανασταίνονται...

Τέλος πάντων! «Το Τερατόσπιτο», του Τζιλ Κέναν, είναι μερικές σκηνές από τον κινηματογράφο του μέλλοντος! Οπου οι ήρωες θα μπορούν να κάνουν απίθανα πράγματα. Μερικά από τα οποία βλέπουμε στη συγκεκριμένη ταινία! Ενα ανθρωπόμορφο σπίτι, ένα τερατόσπιτο, να αντιδρά ωσάν άνθρωπος, ωσάν τέρας καλύτερα. Να λουφάζει, να αφουγκράζεται, να θυμώνει, να επιτίθεται, να καταπίνει ανθρώπους, να τιμωρεί! Και παράλληλα να «αισθάνεται». Να πονάει, να βογκάει, να εγκαταλείπει!

Ομως, η τεχνική από μόνη της, χωρίς το περιεχόμενο, είναι ένα άδειο σεντόνι! Ενα σεντόνι που δεν έχει ανθρώπινη μυρουδιά, ερωτικό ιδρώτα, ιστορίες πάθους, για να σου διηγηθεί! Είναι μια κατσαρόλα άδεια!

«Το Τερατόσπιτο» διηγείται μια χαζή και τρομακτική ιστορία. (Η ταινία, σε καμία περίπτωση δεν ενδείκνυται για παιδιά). Ενα παράξενο σπίτι «καταπίνει» όποιον και ό,τι το πλησιάζει. Τελικά, το σπίτι είναι μια πεθαμένη γυναίκα που ο άντρας της την κρατάει στο εσωτερικό του σπιτιού από αδυναμία να την αποχωριστεί! Γεια σου Γιάννη, κουκιά σπέρνω!..

Ακούγονται οι φωνές: Στιβ Μπουσεμί, Μάγκι Γκίλενχαλ, Κάθλιν Τέρνερ, Νικ Κάνον.