«Στα βήματα του πάθους» της Αν Φλέσερ

Αν εξαιρέσεις δύο καλές στιγμές, η μία πάνω στην ταράτσα και η άλλη στο τέλος της ταινίας, όπου φάνηκε ότι υπήρχε χορογράφος, όλο το άλλο έργο ήταν ο οποιοσδήποτε χορός, στο οποιοδήποτε κλαμπ της Αθήνας. Νεολαία που χτυπιέται, χωρίς λόγο, στην πίστα. Και, σκεφτείτε, η σκηνοθέτης είναι η ίδια χορογράφος!

Και να πεις πως η Αμερική πάει πίσω στο χορό. Ιδιαίτερα στο μοντέρνο χορό! Οχι! Διαθέτει εκπληκτικά μπαλέτα. Ομως, οι δημιουργοί των «Βημάτων», φαίνεται, είχαν αλλού το μυαλό τους. Στο ταμείο! Ανοιξαν, λοιπόν, το συνταγολόγιο και έβαλαν τα γνωστά υλικά: μια πλεξούδα επίπλαστης γλυκανάλατης ηθικοπλαστικής ιστοριούλας, ευανάγνωστη ακόμα και από αγράμματους κινηματογραφικά, μερικά ρυθμικά μουσικά κομμάτια, δυο κουταλιές της σούπας έρωτα, άλλες δυο «κακούργα κοινωνία», πέντε - έξι φλούδες παρεξήγησης, δυο τρεις ταξικές νύξεις, τα ανακάτεψαν όλα μαζί και έτοιμο το «φαστ φουντ».

Θα τσιμπήσει η νεολαία; Μπορεί! Αλλά θα φύγει, το λιγότερο, απογοητευμένη από την αίθουσα, αφού η ταινία δεν ικανοποιεί κανένα γούστο. Οσο και να ψάξει κάποιος, ο πιο καλοπροαίρετος, και δηλώνω πως είμαι ένας απ' αυτούς, δε θα βρει ούτε μια καλλιτεχνική δικαιολογία για τη δημιουργία της ταινίας. Ούτε καν αυτή της εμπορικότητας. Στο MTV και στο MAD tv βλέπεις ρυθμική και χορευτική «επανάσταση». Εδώ μιλάμε για κατηχητικό των μορμόνων...

Παίζουν: Τσάνινγκ Ταϊτούμ, Τζίνα Ντάουν, Ρέιτσελ Γκρίφιθς.