«Φυλάξου, σύντροφε,/ πήδα τον όχτο./ Ο σύντροφος έγειρε πλάι/ στη χνουδωτή ασφάκα,/ κρατώντας στις παλάμες του/ τις ελπίδες του κόσμου./ Στον κόρφο της βελανιδιάς/ σφηνώθηκε η τελευταία σφαίρα (...)/ Κουράγιο σύντροφε και φτάσαμε».

Λόγος τραχύς, μερακλωμένος, που ιστορεί τη Μεγάλη Δεκαετία, απήχηση των τελευταίων ημερών του Εμφυλίου, κομμάτι της συλλογικής ψυχής που άντεχε σ' εκείνες τις μυθικές πορείες, για να στείλει το ιστορικό μήνυμα: «Κουράγιο, σύντροφε». Σαν τα βράχια σ' εκείνες τις βουνοπλαγιές είναι οι στίχοι του Θ.Κ.

«Ξεπέζεψαν, ξεδίψασαν,/ την κεφαλή σηκώσαν,/ σαν τους πατεράδες τους/ και τους παππούληδές τους,/ που σπέρνανε τα κόκαλα/ της κλεφτουργιάς τα βράδια/ κι αποξαρχής το χάραμα φυτρώνουν».

«Μπλέκαν οι σκιές των συντρόφων/ σε κάθε παράνομη δρασκελιά τους/ με τις σκιές των κρεμασμένων.../... φεύγουν τα χαράματα και πέθαιναν/ για να νικήσουν το θάνατο».

Αντίστιξη, ηρωικά σπαραχτική, τα λιτά σχέδια του Διαμαντή Ζήση.

Μια γενική, ουσιαστική παρατήρηση: Σ' αυτό το τεχνητό, παραπλανητικό «μεταίχμιο» του «αλλαγμένου» κόσμου μας, αυτές οι φωνές - παρά τις «προτροπές»! - δε σωπαίνουν.

Ο Θανάσης Καπετανάκης, νεότερος σχετικά, δε βίωσε εκείνα τα γεγονότα. Που σημαίνει: ζει και θα ζει η Μεγάλη Δεκαετία. Αυτή η κληρονομιά αξίζει να μένει ολοζώντανη.

Υπάρχουν τεχνικές αδυναμίες δομής και στίχου σ' αυτή τη συλλογή, όπου ο ποιητής επιχειρεί όλα να τα πει ως το σήμερα. Ομως είναι βέβαιο ότι πολύ θα ωφελούνταν οι σημερινοί κι οι αυριανοί ποιητές από την κατάθεση αυτών που αντιστέκονται (Εκδ. ΙΔΜΩΝ, ΤΘ 48030, Πετρούπολη, τηλ. 5015.550).