Του Σπύρου Ορνεράκη από τα «ΝΕΑ»

Οπως και χτες.

Από τα χαράματα τα παιδιά είναι στα σχολεία, για κείνο το άλλο μάθημα που τα κάνει καλύτερους ανθρώπους, για κείνη τη γνώση που δεν τη δίνουν τα σχολικά βιβλία, και σαφώς δεν καθορίζεται ως ύλη στα τηλεπαράθυρα.

Εχεις αγώνα σήμερα.

Για το μεροκάματο και για το ένσημο. Αγώνα με την αγωνία σου για το πώς θα 'ναι το αύριό σου.

Οι κάλπες έκλεισαν, «μίλησαν», συνταγματικά εσύ είσαι ο «κυρίαρχος λαός», μα έλα που η πραγματικότητα δεν παίρνει χαμπάρι από συνταγματικότητες και η επόμενη μέρα σε βρίσκει να είσαι και πάλι - νικητής ή χαμένος εκλογικά - από κάτω μ' ένα σωρό νομιμοποιημένους - και με την ψήφο σου - δυνάστες στο σβέρκο σου. Από ερμηνείες της ψήφου σου, άλλο τίποτα στα χτεσινά φύλλα. Τη ζωή σου την είδες πουθενά στις ερμηνείες που άλλοι κάνουν στο όνομά σου;

Σωστά, καταγράφηκε 50% αύξηση των ψήφων της «Συμπαράταξης» στην Αθήνα, σωστά (χοντρικά) 160.000 ψήφοι στη Νομαρχία Αθήνας - Πειραιά δηλώνουν αντίσταση, συσπείρωση με προοπτική, εκφράζουν έναν κόσμο που έκανε το βήμα. Αλλά, ταυτόχρονα, φίλε μου, εσύ που δεν είσαι ανάμεσα σ' αυτούς που πανελλαδικά ψήφισαν αντεπίθεση, είναι αλήθεια πως τώρα πια πρέπει να καταβάλεις ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια για να σηκώσεις κεφάλι. Ο Καραμανλής σε μετράει σαν ψήφο που του δίνει εντολή να προχωρήσει τις μεταρρυθμίσεις. Να σε τσακίσει δηλαδή. Ο Παπανδρέου επίσης σε μετράει ως έγκριση ότι ήρθε η ώρα του να κυβερνήσει αυτός για να εφαρμόσει με άλλο πουκάμισο την ίδια και απαράλλαχτη πολιτική, αυτήν που όπως χτες έτσι κι αύριο δεν είναι άλλη από την αξίωση του μονοπωλιακού κεφαλαίου να δουλεύεις για να αυξάνουν τα κέρδη του.

Θέλει δουλιά, παλικάρι μου, η ανατροπή. Θέλει πολλή δουλιά για να καταλάβει ο εργάτης που βλαστημά πως κάποια στιγμή πρέπει να κάνει το βήμα. Οτι όπως δεν αρκεί να διαλέξει την πρώτη ξανθιά που θα βρει μπροστά του για εκπρόσωπό του, έτσι δεν αρκεί να διαλέγει το πρώτο παγωμένο χαμόγελο να τον εκπροσωπεί.

Γιατί έχει αγώνα μπροστά του, και σ' αυτόν τον αγώνα δε θα βρει να κλείνουν την πύλη τα χαμόγελα αλλά οι οργισμένες ψυχές αυτών που έχουν κάνει τρόπο ζωής τους την καθημερινή πάλη για την οργάνωση των εργατών και την ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος.

Διάβασε στα ψιλά αυτά που σου λένε περί στρατηγικής επιλογής. Είναι στρατηγική υποταγής! Δικής σου υποταγής. Πάνω που πας να σηκώσεις κεφάλι έρχεται το παλιό ντυμένο σα νέο να σε γονατίσει πάλι. Μην τρέφεις αυταπάτες.

Κυρίαρχος δεν είναι ο λαός επειδή το γράφει το Σύνταγμα. Κυρίαρχα είναι τα μονοπώλια, ο ιμπεριαλισμός κι όλο το πολιτικό προσωπικό που καθημερινά σε πείθει ότι δεν πρέπει να παλέψεις - με κόστος - για την ανατροπή του συστήματος, αλλά για κάτι ...κρεμαστούς κήπους.

Πάρε θέση στην αλυσίδα, στην περιφρούρηση, στη μάχη...