Κάπως έτσι ακούστηκε - γράφτηκε σε διάφορες παραλλαγές τις τελευταίες μέρες από πολύξερους αναλυτές: «Το ΚΚΕ δεν μπόρεσε να σπάσει το δικομματισμό και σ' αυτό φταίει η πολιτική των συμμαχιών του, ενώ ο ΣΥΝ με μεγαλύτερη ευελιξία πήρε δημαρχίες κλειδιά...». Το ερώτημα της πιο απλής λογικής σε όλους αυτούς τους βαθυστόχαστους είναι: Τι είναι ο δικομματισμός; Δεν είναι σίγουρα οι κάμποι και τα ψηλά βουνά, ούτε γενικά και αόριστα δύο ονόματα κομμάτων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ), που εναλλάσσονται στην κυβέρνηση. Είναι συγκεκριμένη πολιτική, που ανεξάρτητα από ονόματα κομμάτων, λαμπερά ή σκοτεινά πρόσωπα, φρέσκο ή μπαγιάτικο λόγο, εκφράζει και υπηρετεί πολύ συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα. Εκείνα του μεγάλου κεφαλαίου ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων. Αυτό είναι το περιεχόμενο του δικομματισμού, που τον ακολουθεί με όποιο όνομα και αν βρίσκεται στην κυβέρνηση (ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ), με όποιο πρόσωπο και αν κατεβαίνει στις «τοπικές κοινωνίες», όποιο γενικό ή ειδικό πρόβλημα καλείται να αντιμετωπίσει. Επειδή λοιπόν δεν πρόκειται ποτέ και σε καμία περίπτωση η πραγματικότητα να βγάλει «ολίγον έγκυο», η όποια συνεργασία με δυνάμεις του δικομματισμού δεν είναι ελιγμός και, μάλιστα, ενάντιά τους, αλλά αντικειμενικά στήριξη και ενίσχυση της ταξικής του επιλογής. Αλλού, λοιπόν, τα πονηρά (όλο ενδιαφέρον δήθεν) μαθήματα προς το ΚΚΕ. Δεν τσιμπάμε...