Κανείς δεν αμφισβητεί την άσχημη κατάσταση στο χώρο της Παιδείας. Το αντίθετο. Περισσεύουν οι επικρίσεις. Συνήθως, όμως και όλως περιέργως, οι επικρίνοντες δεν ασχολούνται με τα αίτια που έχουν οδηγήσει στα σημερινά αδιέξοδα. Το γεγονός, βέβαια, δεν είναι τυχαίο. Οι ίδιοι επικρίνοντες προτείνουν, ως γιατρειά της σημερινής άσχημης κατάστασης, την παραπέρα κλιμάκωση της ίδιας ακριβώς πολιτικής, που έχει οδηγήσει στο σημερινό τέλμα.

Αυτή είναι η αλήθεια. Η για πολλά χρόνια συνεχιζόμενη πολιτική της υποχρηματοδότησης και της εμπορευματοποίησης δεν οδηγεί μόνο στην υπονόμευση και το ξεθεμέλιωμα του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της Παιδείας, εντείνοντας τις ταξικές διακρίσεις και ανισότητες, αλλά και στην απαξίωση του σχολείου, της λειτουργίας και του ρόλου των εκπαιδευτικών. Η κλιμακούμενη πολιτική της υποταγής της Παιδείας στην αγορά και στα συμφέροντα των βασικών συντελεστών της τελευταίας (μεγάλες επιχειρήσεις κλπ.), δεν πρόκειται να λύσει το πρόβλημα της ανεργίας, αλλά φέρνει αντιδραστικές αλλαγές στο περιεχόμενο της παρεχόμενης μόρφωσης, όπως και στη διαδικασία της μετάδοσής της. Η πραγματικότητα λέει ότι τα τελευταία 15-20 χρόνια, συνεχώς και λιγότερο το σχολείο μορφώνει, διαπαιδαγωγεί, διαμορφώνει προσωπικότητες - έστω και ως κρίκος αναπαραγωγής της κυρίαρχης ιδεολογίας. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της πολιτικής και των «μεταρρυθμίσεων» των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ. Στην ίδια κατεύθυνση κινείται η σημερινή κυβέρνηση και οι προωθούμενες απ' αυτή «μεταρρυθμίσεις» θα οδηγήσουν στα ίδια και χειρότερα αποτελέσματα.