Αχ, αυτός ο κόσμος της αστικής και της μικροαστικής τέχνης! Ενώ είναι τόσο κοντά στην αλήθεια, δεν τολμάει να την αποκαλύψει ολόκληρη, με αποτέλεσμα να στερούνται οι θεατές τη γνώση, αλλά να μειώνεται και το ίδιο το έργο της.

Αφορμή για τις παραπάνω ...πικρές σκέψεις είναι τρεις πολύ καλές ταινίες, που βγαίνουν από σήμερα στους κινηματογράφους. Και οι τρεις, «Τα Παιδιά των Ανθρώπων», του Αλφόνσο Κουαρόν, «Sophie Scholl», του Μαρκ Ρόδεμαουντ και η ταινία «Γύρνα Πίσω» του Πέδρο Αλμοδόβαρ, είναι γεμάτες αρετές, όμως, κάπου - και οι τρεις - σκοντάφτουν. Η πρώτη στη μεταφυσική της. Η δεύτερη στην πολιτική ατολμία της. Και η τρίτη στην άχρωμη πολιτικά και κοινωνικά ηθογραφία της.

Ενδιαφέρουσα είναι και η ταινία του Αντριου Μποζάλσκι, «Funny Ha, Ha». Γιατί έχει καλές ερμηνείες και προσπαθεί να μεταφέρει το καθημερινό «τίποτα» και τον πραγματικό χρόνο στον κινηματογράφο. Στη συνέχεια περνάμε στα γνωστά! Η «Lady in the Water», του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν, ένα φανταστικό (φανταστικό με την έννοια του απερίγραπτου) θρίλερ! «Το Ωχ! στο Οχάιο», του Μπίλι Κεντ, καταπιάνεται, με επιφανειακό τρόπο, με το ζήτημα της ανοργασμικότητας των Αμερικανίδων! Η ταινία της Μπέτι Τόμας «Ο Τζον Τάκερ Πρέπει να Πεθάνει», μια σαχλοκωμωδία που, χωρίς να είναι στις προθέσεις της, «εξηγεί» (με τον τρόπο της) γιατί γίνονται ανοργασμικές οι Αμερικανίδες. Τέλος, έχουμε το «παιδικό» καρτούν «Οι Ηρωες του Δάσους», του Τζιλ Κάλτον. Καλή διασκέδαση, με την καλή έννοια της ...προτροπής!