To 1970 είχα διαβάσει ένα μικρό, αλλά πολύ δυνατό βιβλίο με τίτλο «Απώλειες Πολέμου» του Αμερικανού συγγραφέα Ντάνιελ Λανγκ. Με είχε, πραγματικά, συγκλονίσει.

Μια ομάδα από τέσσερις ή πέντε Αμερικανούς στρατιώτες είχε βγει στα περίχωρα για αναγνώριση εδάφους. Σε αυτό το έδαφος υπήρχε μια καλύβα, οι οικισμοί ήταν από καλύβες, στην οποία μπήκαν απροσκάλεστοι. Φυσικά. Στο φτωχικό εσωτερικό, αντίκρισαν μια μάνα με δυο μικρά κορίτσια. Πήραν το ένα, που ίσως δεν ήταν ούτε δεκαέξι χρόνων. Οι φωνές της μάνας και των κοριτσιών, τους άφησαν ασυγκίνητους. Βιετναμέζες ή Βιετκόνγκ ήταν. Ας οδύρονταν.

Εκείνος που είχε αρνηθεί να πάρει μέρος στο βιασμό, όταν γύρισαν στη βάση ή ύστερα από μέρες, ενοχλημένος από το γεγονός που βάραινε τη συνείδησή του, τους κατήγγειλε στην αρμόδια υπηρεσία. Η υπόθεση πήρε τη δικαστική πορεία. Το στρατοδικείο, τους καταδίκασε με ποινές φυλάκισης. Από τη δίκη, εκείνο που επίσης με συγκλόνισε ήταν η δικαιολογία ενός από τους βιαστές και εκτελεστές του κοριτσιού.

- Νόμιζε, είπε, ότι όσα συνέβαιναν στο Βιετνάμ, συνέβαιναν έξω από τον πολιτισμό.

Υποψιαζόμουν τους λόγους. Για να γυρίσει ένας σκηνοθέτης μια τέτοια ταινία στο Χόλιγουντ, θα έπρεπε να καταβάλει ένα υπερβολικά υψηλό τίμημα. Θα υποχρεωνόταν να κάνει, τουλάχιστον, κάποιες υποχωρήσεις. Αλλά, έστω κι έτσι, ας την έκανε σαν μια ημιτελή διαμαρτυρία. Μου είναι πολύ δύσκολο να φανταστώ πώς θα είναι η κινηματογραφική βιομηχανία ύστερα από είκοσι χρόνια.