Γρηγοριάδης Κώστας

Να είναι επιτυχημένος στη ζωή του, να δηλώνει αθεράπευτα ερωτευμένος με την πόλη του και έτοιμος να αναλώσει όλες του τις δυνάμεις για να την κάνει κούκλα και, πάνω απ' όλα, να δηλώνει ακομμάτιστος, να βγάζει μπιμπίκια όταν ακούει για «γραμμές», «τακτικές», «στρατηγικές» και άλλα παρόμοια, να απεχθάνεται και να αποφεύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι τους περίφημους κομματικούς μηχανισμούς, να μη σηκώνει μύγα στο σπαθί του όταν του αμφισβητούν την πολιτική του ανεξαρτησία και να υπόσχεται πως θα ενώσει όλους, μα όλους, τους πολίτες του δήμου του, χαρίζοντάς τους μια ευτυχισμένη διαβίωση.

Και επειδή οι «πυροβολισμοί» από τα παπαγαλάκια συνεχίζονται, σε μια προσπάθεια να πείσουν και εκ των υστέρων μεγάλα τμήματα λαϊκών δυνάμεων για την ανάγκη επιλογής δημοτικών αρχόντων με τέτοια χαρακτηριστικά, ας μας επιτρέψουν να πούμε ορισμένα πράγματα με τ' όνομά τους.

Πώς, αλήθεια, ένας τέτοιος υποψήφιος θα καλυτερέψει τη διαβίωση των λαϊκών στρωμάτων του δήμου του, όταν είναι φαν της μερικής απασχόλησης για τους εργαζόμενους στο δήμο του; Κάποιος που έχει μισή δουλιά με τι εφόδια θα έχει μια καλή διαβίωση; Οταν δεν έχει να πληρώσει τα φάρμακα της μητέρας του ή το φροντιστήριο του παιδιού του, θα του φθάνει για να αισθάνεται ευτυχισμένος το - ίσως - καθαρό πεζοδρόμιό του και το διπλανό παρκάκι;

Και τι στάση επί της ουσίας θα κρατήσει ένας δήμαρχος, που εφαρμόζει ελαστικές εργασιακές σχέσεις στους δημοτικούς του υπαλλήλους, όταν εργαζόμενοι δημότες του σε κάποια ιδιωτική επιχείρηση ξεκινήσουν αγώνες για το αναφαίρετο δικαίωμά τους να έχουν σταθερή δουλιά και εισόδημα απ' αυτήν που να καλύπτει τις σύγχρονες ανάγκες της λαϊκής οικογένειας;

Τότε; Ποια είναι ακριβώς η επιδίωξη όσων τόσες μέρες τώρα εξυψώνουν στα ουράνια τις λεγόμενες ανεξάρτητες υποψηφιότητες;

Κατά τη γνώμη μας, είναι σαφές. Εχουν συλλάβει το μέγεθος της αγανάκτησης που έχει σωρευτεί σε πλατιά λαϊκά στρώματα για την πολιτική και των δύο κομμάτων εξουσίας και προσπαθούν να πείσουν πως αυτή η δυσαρέσκεια πρέπει να διοχετεύεται στους δήθεν ανεξάρτητους και ακομμάτιστους. Υπονοούν πως μια τέτοια «τιμωρία» των κομμάτων του δικομματισμού είναι αρκετή και, βέβαια, παραλείπουν να αναφέρονται στην πολιτική που, με βάση τα προγράμματά τους, θα ακολουθήσουν όλοι αυτοί οι «ανεξάρτητοι», πολιτική που καθόλου δε διαφέρει από αυτή των «εξαρτημένων» από τα δύο κόμματα. Μα δεν είναι μόνον αυτό. Επιδιώκουν να περάσουν στη συνείδηση του λαού το γεγονός ότι μακριά από την πολιτική που επεξεργάζονται τα κόμματα μπορούν να λυθούν λαϊκά προβλήματα. Οτι όλα τα κόμματα και όχι αυτά της πλουτοκρατίας ευθύνονται για την άδικη ζωή που ζουν οι λαϊκές οικογένειες. Οτι δε χρειάζονται η ενασχόληση με την πολιτική, η προσέγγιση στην ταξική πολιτική με βάση τα ταξικά συμφέροντα των λαϊκών μαζών και οι διεκδικητικοί αγώνες για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Θέλουν να περάσουν στις λαϊκές συνειδήσεις την αντίληψη έξω τα κόμματα από την Αυτοδιοίκηση, από το συνδικαλιστικό κίνημα και εννοούν έξω το ΚΚΕ και οι άλλες ριζοσπαστικές δυνάμεις και όχι τα κόμματα του δικομματισμού.

Γι' αυτό και το δίλημμα σ' αυτές τις εκλογές που έθεσε το ΚΚΕ σ' όλους τους ψηφοφόρους παραμένει αληθινό και ταυτόχρονα εφιαλτικό για τους εραστές των αντιλαϊκών πολιτικών:

Δήμαρχος και νομάρχης καλός διαχειριστής των πολιτικών και επιλογών της αντιλαϊκής κεντρικής εξουσίας ή αγωνιστής που θα βρίσκεται στο πλάι των λαϊκών στρωμάτων, υποστηρίζοντας τους αγώνες τους για καλύτερη ζωή, πηγαίνοντας κόντρα στις επιταγές των αντιδραστικών κυβερνήσεων; Δηλαδή διαχείριση της αντιλαϊκής πολιτικής ή πολιτική ρήξης μ' αυτήν;

Οσα «μοντέλα» σύγχρονων τοπικών αρχόντων κι αν επινοήσουν τα επιτελεία της αστικής τάξης, το δίλημμα αυτό θα παραμένει ζωντανό και θα ζητά από τα πλατιά λαϊκά στρώματα την πρέπουσα απάντηση. Και όσο και αν προσπαθούν για το αντίθετο, σε αγαστή σύμπνοια τα μεγάλα συμφέροντα και το πολιτικό προσωπικό τους, αυτή την πρέπουσα απάντηση θα την πάρει. Και θα 'ναι ντάλα μεσημέρι.