Οι πρώτες ασφαλιστικές εταιρείες, που αρνούνται να ασφαλίσουν τους αμιαντοεργάτες στον κλάδο ζωής, εντοπίζονται το 1918. Το 1930, η αμιάντωση καταγράφεται ως κύρια αναπηρία για τους αμιαντοεργάτες σε Καναδά, ΗΠΑ και Ηνωμένο Βασίλειο. Η διαπίστωση της σχέσης αμίαντου και καρκίνου χρονολογείται από το 1935, ενώ το 1977 το Διεθνές Κέντρο Ερευνών για τον Καρκίνο συγκαταλέγει τον αμίαντο στα 10 πιο επικίνδυνα καρκινογόνα στοιχεία διεθνώς (στοιχεία που καταγράφτηκαν σε πρόσφατη σχετική διημερίδα της ΓΣΕΕ και του ΤΕΕ).

Ωστόσο, χρειάστηκαν να περάσουν πολλά ακόμα χρόνια, ώστε, μόλις το 2005, να απαγορευτεί (τυπικά πάντα) η παραγωγή, χρήση και εμπορία του αμίαντου στις χώρες της ΕΕ. Χωρίς, ωστόσο, να έχει σταματήσει η νόμιμα ελεύθερη κυκλοφορία του επικίνδυνου ορυκτού λόγω αντιστάσεων χωρών παραγωγών - όπως ο Καναδάς - αλλά και πολυεθνικών εταιρειών της ίδιας της ΕΕ, που έχουν επενδύσει κεφάλαια σε ορυχεία αμιάντου στη Βραζιλία, στη Νότια Αφρική, στη Ζιμπάμπουε, στο Κεμπέκ κ.α. Οπως φαίνεται, για τις πολυεθνικές δεν έχει σημασία η απειλή για την υγεία εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, ούτε ότι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας τονίζει πως μόνη ασφαλής έκθεση στον αμίαντο είναι η μη έκθεση. Το μόνο που υπολογίζουν είναι ότι ο αμίαντος, ως μονωτικό στοιχείο με μεγάλη ανθεκτικότητα και χαμηλό κόστος, αποδεικνύεται «πηγή χρυσού» για την κερδοφορία τους.

Οι επιπτώσεις στην υγεία όσων μολυνθούν από αμίαντο εκδηλώνονται 10 έως και 60 χρόνια μετά την έκθεσή τους. Οι επιστήμονες επισημαίνουν ότι η εισπνοή των ανθεκτικών ινών του αμίαντου συνοδεύεται από την πλήρη αδυναμία του ανθρώπινου οργανισμού να τις μεταβολίσει και από τεράστια δυσκολία να τις αποβάλει, με συνέπεια να δημιουργείται μόνιμη εστία φλεγμονής. Ενώ τα πιο συνηθισμένα νοσήματα που εκδηλώνονται είναι η αναπνευστική αναπηρία και ο καρκίνος (πνευμόνων, λάρυγγα, γαστρεντερικού συστήματος). Ακόμα, ίνες αμιάντου μπορούν να προσληφθούν μέσω της πεπτικής οδού (μέσω του πόσιμου νερού, από αμιαντοσωλήνες ύδρευσης, αλλά και την τροφή).

Επίσης, ο αμίαντος χρησιμοποιήθηκε για την παραγωγή αμιαντοτσιμέντου («ελενίτ»), αμιαντοσωλήνων και άλλων δομικών υλικών σε πολλά κτίρια (νοσοκομεία, σχολεία κτλ.), τη μόνωση σε μέσα μαζικής μεταφοράς, ακόμα και την υφαντουργία. Ενώ χρειάζεται να σημειωθεί πως την απελευθέρωση ινών του ορυκτού μπορούν να διευκολύνουν παράγοντες, όπως οι δονήσεις, οι μετακινήσεις αέρα (λόγω ρευμάτων, κλιματιστικών, ανεμιστήρων), τα ρεύματα αέρα, οι εργασίες αμιάντου στο υλικό, ατυχήματα ή καταστροφές.

Γίνεται έτσι γίνεται κατανοητό ότι ο κίνδυνος αφορά πολύ περισσότερους από τους εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους που έχουν εκτεθεί όλα τα προηγούμενα χρόνια λόγω της εργασίας τους...