Απάντηση στην τραγική έλλειψη μέτρων υγιεινής και ασφάλειας των εργαζομένων, όχι μόνο από την ανεξέλεγκτη έκθεση στον αμίαντο, αλλά από την επικινδυνότητα και νοσηρότητα συνολικά του επαγγελματικού περιβάλλοντος, όπως ενισχύεται μέσα από τον εργασιακό μεσαίωνα που επιβάλλει η εργοδοτική ασυδοσία, δεν μπορεί να δώσει η πολιτική που προωθεί η ΕΕ και στηρίζουν ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Η πολιτική που «έμπασε» τους ιδιωτικούς φορείς ακόμα και στον τομέα της προστασίας και πρόληψης του επαγγελματικού κινδύνου με τις Εξωτερικές Υπηρεσίες Προστασίας και Πρόληψης (ΕΞΥΠΠ). Που, προσκυνώντας την «ανταγωνιστικότητα» και ενισχύοντας την αντιδραστική νομοθεσία, «βάζει πλάτη» στη ραγδαία γενίκευση όλο και πιο άθλιων εργασιακών συνθηκών.

Είναι χαρακτηριστικό ότι από την ίδια την Εκθεση Πεπραγμένων του ΣΕΠΕ για το 2005, προκύπτει ότι οι συνολικές ώρες υπερωρίας μέσα στο διάστημα 2000-2005 εκσφενδονίστηκαν από τις 5.040.693 στις 21.515.324! Μέσα στην ίδια χρονική περίοδο, οι εργαζόμενοι με μερική απασχόληση, εργασία εκ περιτροπής, συμβάσεις έργου ή παροχής υπηρεσιών και φασόν αυξήθηκαν κατά 60% (από 201.296 σε 323.730). Πρόκειται για ελαστικές μορφές εργασίας, που συντελούν στην εντατικοποίηση και την πολυαπασχόληση, αυξάνοντας τους κινδύνους «ατυχημάτων».

Η καταγραφή των επικίνδυνων εστιών, των προϊόντων, αλλά και των κατηγοριών των εργαζομένων που αντιμετωπίζουν κίνδυνο, η συστηματική ιατρική παρακολούθηση όσων έχουν εκτεθεί, αλλά και απειλούνται να εκτεθούν στον αμίαντο, προϋποθέτει άλλη πολιτική, που θα αντιμετωπίζει την προστασία της υγείας και ασφάλειας του εργαζόμενου όχι ως «κόστος», αλλά ως υποχρέωση. Ακόμα και οι εργοδοτικές υποχρεώσεις που καταγράφει το Προεδρικό Διάταγμα 212/2006 (το οποίο ορισμένοι έσπευσαν να παρουσιάσουν σαν «ασπίδα» για τους εργαζόμενους) επιβεβαιώνουν ότι η ολόπλευρη προστασία του εργαζόμενου δεν αποτελεί προτεραιότητα. Αφού για παράδειγμα (όπως εξηγήθηκε στη σχετική διημερίδα της ΓΣΕΕ και του ΤΕΕ) γίνεται λόγος για την ευθύνη του εργοδότη να κάνει χρήση υπηρεσιών γιατρού Εργασίας, με τη ...δυνατότητα όμως να παραταθεί η ιατρική εξέταση του εργαζόμενου και μετά την έκθεση, αλλά και χωρίς να απαιτείται η συστηματική ιατρική παρακολούθησή του.