Η ιστορία των Βαλκανίων είναι μεταξύ άλλων και ιστορία αξιοποίησης των μειονοτήτων από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ώστε να επεμβαίνουν στα εσωτερικά τρίτων χωρών και να διαμορφώνουν τον γεωστρατηγικό χάρτη σύμφωνα με τα συμφέροντά τους. Τελευταία τραγική επιβεβαίωση αυτής της πολιτικής τακτικής των μεγάλων δυνάμεων, είναι η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και οι θηριωδίες του ΝΑΤΟ, το 1999, με πρόσχημα την «υπεράσπιση» της αλβανικής μειονότητας στο Κοσσυφοπέδιο.

*

Το Κοσσυφοπέδιο ήταν η αρχή. Οταν τον Ιούλη του '99, γνωστοποιήθηκε η επιστολή των τριών μουσουλμάνων βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΣΥΝ, που από κοινού με 13 «μειονοτικές» και «μη κυβερνητικές» οργανώσεις ζητούσαν την αναγνώριση από το ελληνικό κράτος της ύπαρξης «τουρκικής» και «μακεδονικής» μειονότητας στην Ελλάδα, η «κάτι παραπάνω από περίεργη και καθόλου αθώα κίνηση» (όπως τη χαρακτήρισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ), έβρισκε την άκρη του νήματος που είχε ξεδιπλωθεί, ήδη, από τις μέρες των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών.

*

Το «κουβάρι» φρόντισε να το ξετυλίξει (άλλοι είπαν «άτσαλα» άλλοι είπαν «επιτηδευμένα») ο τότε υπουργός Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου. Σε μια ανύποπτη - φαινομενικά - στιγμή, μετά την κίνηση των μουσουλμάνων βουλευτών, ο αρμόδιος υπουργός δήλωσε με εκπληκτική άνεση για ένα θέμα «ταμπού» μέχρι εκείνη τη στιγμή, ότι δεν τον ενδιέφερε αν κάποιος θα αυτοπροσδιορίζεται στην ελληνική επικράτεια ως «Τούρκος» ή «Μακεδόνας», και πως, αντιθέτως, τον ενδιέφερε να μην αλλάξουν τα σύνορα...

Επειδή ο υπουργός «δεν ενδιαφερόταν» και επειδή το διακήρυττε τόσο πομπωδώς (αλλά και επειδή τόσο οι Τούρκοι όσο και οι Αμερικανοί, σε αντίθεση με τον υπουργό, ενδιαφέρονταν και μάλιστα πάρα πολύ), η όλη υπόθεση, δηλαδή η υπόθεση «μειονότητες - Βαλκάνια», πέραν του εξαιρετικού βαλκανικού ενδιαφέροντος, αποκτούσε από τότε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ειδικά για την Ελλάδα...

*

Φυσικά, η κυβέρνηση διά στόματος του τότε πρωθυπουργού Κ. Σημίτη, υποστήριζε μετά το σάλο που προκάλεσαν οι δηλώσεις Παπανδρέου, ότι δεν ετίθετο θέμα αλλαγής της πολιτικής της στο ζήτημα της «συλλογικής αναγνώρισης» εθνικών μειονοτήτων στη χώρα. Πέραν όμως της ουσίας των δηλώσεων του Γ. Παπανδρέου, το ζήτημα που ανέκυπτε αποκτούσε και μια ακόμα σημαντική πλευρά, που δεν ήταν άλλη από τη χρονική του διάσταση, από τη χρονική στιγμή, δηλαδή, που είχε επιλέξει η κυβέρνηση να ανασύρει το θέμα της μειονότητας στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής. Το ερώτημα ήταν γιατί προέβη σε εκείνες τις δηλώσεις ο υπουργός Εξωτερικών, με τέτοιο στόμφο και για πράγματα έτσι κι αλλιώς γνωστά (σ.σ.: ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κ. Στεφανόπουλος, ήδη, από τις 14/5/97 είχε αναφερθεί, με απόλυτη επισημότητα, στο δικαίωμα του εθνοτικού αυτοπροσδιορισμού οποιουδήποτε).

*

Γιατί, άραγε, σε μια εποχή που προωθούνταν πυρετωδώς ο αμερικανόπνευστος ελληνοτουρκικός διάλογος, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ άνοιγε «οικειοθελώς» - και - το θέμα της μειονότητας; Γιατί προέκυπτε στην εσωτερική πολιτική ζωή τέτοιο θέμα, λίγες μόλις μέρες μετά τις ΝΑΤΟικές σφαγές στο Κοσσυφοπέδιο, που έγιναν στο όνομα της «προστασίας» των δικαιωμάτων μιας μειονότητας; Γιατί, την εποχή που επίσημα ή ανεπίσημα αμφισβητούνταν (ξανά) τα σύνορα στα Βαλκάνια, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δήλωνε ότι «δεν ενδιαφέρεται» για θέματα που, είναι δεδομένο, ότι αξιοποιούνται κατάλληλα από εκείνους που θέλουν την αλλαγή των συνόρων;

*

Ακριβώς τα ίδια ερωτήματα ισχύουν και σήμερα, προς την κυβέρνηση της ΝΔ. Μετά το «σπόρο» που ρίχτηκε τότε, σήμερα, που η Τουρκία παζαρεύει την είσοδό της στην ΕΕ, που έχει ανοιχτά μέτωπα στο «Κουρδικό» και συνεχίζει την πολιτική του Αττίλα στο Κυπριακό, οι ΗΠΑ προσφέρουν στην Αγκυρα ένα μεγάλο δώρο:

Με δηλώσεις (στην «Ελευθεροτυπία») του επιτετραμμένου της αμερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα, Τόμας Κάντριμαν, οι Αμερικανοί τάσσονται, ευθέως πλέον, υπέρ της αναγόρευσης της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης σε «τουρκική μειονότητα», ζητώντας, παράλληλα, να τεθεί η συνθήκη της Λωζάνης στο «μουσείο»!

Δεδομένου ότι χτες ο κ. Ρουσόπουλος απάντησε ότι δε χρειάζεται διάβημα διαμαρτυρίας προς τις ΗΠΑ και - κυρίως - επειδή γνωρίζουμε τη γενικότερη άποψη του Κ. Καραμανλή όσο και της Ντ. Μπακογιάννη (σ.σ.: «έχουμε κοινούς στόχους με τις ΗΠΑ»), εμείς θα επιμείνουμε: Αυτοί οι «κοινοί στόχοι» της ελληνικής κυβέρνησης με την κυβέρνηση των ΗΠΑ, άπτονται και των θεμάτων που θίγει ο κ. Κάντριμαν;...