"Η ζωή υπάρχει μόνο μέσα στην κίνηση" έλεγε ο Δημήτρης Καλαμάρας.Και τη ζωή, πραγματικά, την "αιχμαλώτιζε" μέσα στο έργο του αυτός ο υποδειγματικού ανθρώπινου και καλλιτεχνικού ήθους γλύπτης, έως ότου έπαυσε για τον ίδιο η "κίνηση" της ζωής. Ξαφνικά την Τρίτη το βράδυ, στο σπίτι του, η ζεστή και μεγάλη καρδιά του Δ. Καλαμάρα σταμάτησε να χτυπά. Εκείνος πέρασε στον κόσμο της σιωπής, αφήνοντας πίσω του τα δεκάδες "παιδιά του". Μια πλούσια και σημαντική γλυπτική δημιουργία, αλλά και καταγραμμένη τη βαθύτατα προοδευτική, αριστερή σκέψη του, τα οράματά του για την κοινωνία και την τέχνη.

Το έργο του σίγουρα δε χρειάζεται ετικέτες. Η εσωτερική δύναμη, η ποιότητα και η μεγαλοσύνη της εκφραστικής του γλώσσας, η σχεδιαστική τελειότητα και η ειλικρίνεια που αποπνέουν τα γλυπτά του, δε χρειάζονται "συστατικές επιστολές".

Μακριά από τα "φλας της δημοσιότητας", στη μακρόχρονη εικαστική του πορεία, ο Δημήτρης Καλαμάρας επέλεξε τη σεμνή και σιωπηλή δημιουργία. Μία δημιουργία που δεν είχε σχέση με "δημόσιες σχέσεις" ή ακόμα και με τις παρουσιάσεις έργων του σε ιδιωτικούς χώρους. Η έκθεση, που πραγματοποιήθηκε πριν δύο χρόνια στην Εθνική Πινακοθήκη,αποτελούσε χρέος από την πολιτεία.

Γεννημένος το 1924 στη Φλώρινα, σπούδασε γλυπτική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας,με δάσκαλό του τον Μ. Τόμπρο."Θυμάμαι έντονα τα χρόνια των σπουδών μου μαζί του", ανέφερε ο καλλιτέχνης, "και κυρίως τις ακούραστες εκείνες αφηγήσεις του για τις μέρες του Παρισιού, για γεγονότα και πρόσωπα που είχε γνωρίσει (...). Σ' αυτά που έλεγε, πολλές φορές, διαπίστωνα μιαν αντίφαση. Αργότερα όμως, όταν βρέθηκα στο σταυροδρόμι, κατάλαβα ότι είχε δίκιο, γιατί τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά και μονοσήμαντα, όσο νομίζει κανείς όταν ξεκινάει".

Από την ΑΣΚΤ αποφοίτησε το 1953, με το πρώτο βραβείο γλυπτικής. Το 1955 μία υποτροφία του ΙΚΥ θα του επιτρέψει να συνεχίσει και να ολοκληρώσει τις σπουδές του στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Φλωρεντίας και της Ρώμης.

Στην Ιταλία, ο Δ. Καλαμάρας θα ξαναβρεθεί το 1984. Μετά από τριάντα χρόνια, δάσκαλος πια στην ΑΣΚΤ (από το 1966) θα περπατήσει στα ίδια μέρη που σαν μαθητής πρωτογνώρισε και που συνέβαλαν θετικά στη διαμόρφωσή του. Από το ταξίδι του στην Ιταλία το 1984, έγραφε χαρακτηριστικά: "Επείστηκα ότι η μεγάλη τέχνη ήταν πίσω από αυτό που ονομάζουμε "Αναγέννηση" (πώς να την ονομάσω; μοιάζει με τον νικημένο, που η Ιστορία ξεχνά το όνομα, ακόμη και το πέρασμά του). Οι νικητές και "καταστροφείς" μένουν στη συνείδηση της ανθρωπότητας σαν οι μοναδικές "αξίες"".

"Τονισμένη μνημειακότητα και εξπρεσιονιστικά στοιχεία", γράφει ο καθηγητής και ακαδημαϊκός Χρύσανθος Χρήστου,"είναι τα χαρακτηριστικά που παίζουν καθοριστικό ρόλο στις παλιότερες γνωστές μας προσπάθειες του Καλαμάρα γύρω στο 1960-1965, όπως ο "Ανδριάντας του Αγγελή Γάτσου",η "Γυναικεία Φιγούρα",ο "Ανδριάντας του Κώττα".Χωρίς το παραμικρό ίχνος ρητορείας, με τη στάση του σώματος και την κατεύθυνση του κεφαλιού, την ανάπτυξη των επιπέδων και την επιβολή των όγκων μάς δίνει όλο το εσωτερικό περιεχόμενο των μορφών που παρουσιάζονται".

"(...) Την πάλη του Καλαμάρα με το υλικό του για την ολοκλήρωση των προθέσεών του, τη διαπιστώνουμε σαφέστερα στο πλήθος των σπουδών του για τον "Μέγα Αλέξανδρο" της Φλώρινας, έργο στο οποίο, αναμφίβολα, συγκεφαλαιώνονται όλες οι μέχρι σήμερα αναζητήσεις του, γύρω από το θέμα "Αλογο και Αναβάτης" που τον απασχόλησε πολλά χρόνια".