Στη ναζιστική Γερμανία και στη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου μάς μεταφέρει ο Φόλκερ Σλέντορφ ("Το ταμπούρλο"), επιλέγοντας να αφηγηθεί την περιπέτεια ενός ανθρώπου, από εκείνους, που, ζώντας μέσα στην προσωπική τους άγνοια, ακολουθούν την προσωπική τους μοίρα. Μια μοίρα, που παρασέρνεται από τη δίνη των μεγάλων συγκρούσεων της Ιστορίας, οδηγώντας ασυνείδητα σε διαδρομές, από τις οποίες απουσιάζει οποιαδήποτε τοποθέτηση απέναντι σε γεγονότα που επηρεάζουν κατά τραγικό τρόπο τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Κι αυτό ακριβώς είναι που προσδίδει έναν τραγικό τόνο στο χαρακτήρα του Αβελ, του ήρωα της ταινίας, τον οποίο δίκαια θα τον εκτελούσε εκείνη την εποχή κάποια αντιστασιακή ομάδα, όμως, μέσα από το πρίσμα του φιλμ και της χρονικής απόστασης, θα μπορούσε να του αναγνωρίσει κανείς το ακαταλόγιστο για τα έργα και τις προθέσεις του. Είναι δύσκολο να υποστηρίξει κανείς έναν τέτοιο χαρακτήρα σε όλη του την αντιφατικότητα. Αλλά η ερμηνεία του Τζον Μάλκοβιτς σε αυτό το ρόλο είναι τέτοια, που χωρά όλα τα συναισθήματα του θεατή: Από το μίσος έως τη συμπάθεια, τη συμπόνια γι' αυτόν τον αγαθό διάβολο. Το "δράκο" που γυρνούσε στα χωριά, αρπάζοντας αγόρια, πραγματοποιώντας ένα παιδομάζωμα για λογαριασμό των Ες Ες, παίρνοντάς τα από τις οικογένειές τους για να τα παραδώσει στον "φίρερ" του "Τρίτου Ράιχ". Δεν υπάρχει λόγος να αναφερθούμε εδώ στην προηγούμενη ζωή του Αβελ, να μετρήσουμε τα κύματα που τον έριξαν στο ερημονήσι του προσωπικού του κόσμου. Ενός κόσμου κολασμένου, που για τον ίδιο μπορεί να ήταν ο "παράδεισος" της ψυχής του, έως τη στιγμή της συνειδητοποίησης των πράξεών του και της εξιλέωσης. Ο Αβελ είναι Γάλλος, αιχμάλωτος πολέμου, αλλά η περίπτωσή του έρχεται να συναντηθεί με την ιστορική ενοχή του γερμανικού έθνους. Και η κάθαρση γι' αυτόν δεν μπορεί να λειτουργήσει παρά μόνο προσωπικά. Σχεδόν μυστικιστικά, αφού έχει προηγηθεί ένα έγκλημα, που δεν παίρνει διόρθωση, όπως δεν μπορεί να αναστηθεί και το θύμα ενός φόνου. Κάπου σε όλα αυτά, λοιπόν, υπάρχει μια "ασέβεια" ιστορική, όπως υπήρχε και στον "Αγγλο ασθενή", όπως υπήρχε και στο παλιό "Ο γιος του γείτονα" - πρόχειρα παραδείγματα μιας στάσης που θέλει τον άνθρωπο υποταγμένο σε ένα είδος "μοίρας". Είτε κοινωνικής είτε μιας άλλης τάξης, περισσότερο μεταφυσικής, αόρατης και γι' αυτό πιο επιλήψιμης.

(ΑΜΟΡΕ)

Οσο πιο μυστικός, πιο κρυφός, πιο "παράνομος" είναι ο έρωτας δυο ανθρώπων, τόσο αυξάνει η διάρκεια της ζωής του. Και όσο περισσότερο διαφέρουν τα δύο μέρη του, όσο περισσότερο τείνουν οι χαρακτήρες τους να είναι διαμετρικά αντίθετοι, τόσο το αίσθημά τους φλογίζεται από το κοκτέιλ του μίσους και της αγάπης, τόσο περισσότερο η σχέση τους ξεπερνά τα συνηθισμένα όρια και περνά στο χώρο του πάθους. Ερωτες και πάθη, που κανένας γάμος δεν μπορεί να συντηρήσει, είναι το θέμα της κωμωδίας του Ισπανού σκηνοθέτη Μανουέλ Γκομέζ Περέιρα.Μιας κωμωδίας, που συνδυάζει το ανάλαφρο στοιχείο και τη φάρσα, χωρίς να υποχωρεί στο εικαστικό μέρος της και γενικότερα στις τεχνικές παραμέτρους της. Και θυμίζει τον παλιό εμπορικό κινηματογράφο - αυτόν που έχει πια αντικατασταθεί από τα τηλεοπτικά σίριαλ - τότε που ο κόσμος πήγαινε μαζικά στο σινεμά για να περάσει δυο ώρες ευχάριστης διασκέδασης. Φαίνεται, όμως, ότι ο Περέιρα καταλαβαίνει τη δύναμη που έχει να ανταγωνιστεί. Ετσι, ούτε επιδιώκει να αντιγράψει την τηλεοπτική αισθητική, ούτε να επιστρέψει στο ύφος του σινεμά της δεκαετίας του '60. Αντλώντας στοιχεία από τη φιλολογία των λαϊκών περιοδικών με τα κουτσομπολιά για τη ζωή των κοσμικών κύκλων και της (ισπανικής) βασιλικής οικογένειας, η ταινία αφηγείται ένα παραμύθι ικανό να ανταποκριθεί στην ανάγκη του κοινού για δύο ευχάριστες ώρες, αλλά και να σταθεί άνετα στην οθόνη στα τέλη της δεκαετίας του '90. Ετσι, η παλιά συνταγή της κοινωνικής αβύσσου, που χωρίζει την πλούσια καλλονή από τον πτωχό, πλην τίμιο, νέο, ξαναχρησιμοποιείται με έναν τρόπο μάλλον άγνωστο στον παλιό κινηματογράφο. Η τότε ηθική τυποποίηση ήθελε το ζευγάρι να χωρίζει με δάκρυα, αν η ταινία ήταν μελό, ή να παντρεύεται μέσα σε γέλια και χαρές, αν επρόκειτο για κωμωδία. Εδώ οι δυο εραστές ούτε παντρεύονται (μεταξύ τους), ούτε χωρίζουν. Ομως αλλάζουν. Και συναντιόνται τακτικά, άλλοτε τυχαία κι άλλοτε προσχεδιασμένα, στα τριάντα χρόνια που διαρκεί η γνωριμία τους, για να κρατήσουν τουλάχιστον χαμογελαστό το θεατή στο δίωρο της διασκέδασής του.

(ΔΕΞΑΜΕΝΗ, ΘΗΣΕΙΟΝ, ΕΚΡΑΝ, ΕΛΛΗΝΙΣ, ΑΒΑΝΑ)

Ο Χάρβεϊ Κέιτελ πρωταγωνιστεί στη σκληρή αστυνομική περιπέτεια που σκηνοθέτησε ο Τζον Ιρβινγκ.Αστυνομική, παρόλο που η αστυνομία δεν έχει καμιά ανάμειξη στα όσα διαδραματίζονται. Ομως, όταν κάποια κυρία ρωτά τον πρωταγωνιστή, γιατί δεν πηγαίνει στην αστυνομία να τακτοποιήσει την υπόθεσή του, εκείνος απαντά: "για μένα η αστυνομία είμαι εγώ". Και φυσικά πώς θα μπορούσε ο Ρόι, ο ήρωας του φιλμ, να καταγγείλει στην αστυνομία ότι ο συνεργάτης του (Στίβεν Ντορφ) σε μια πετυχημένη ληστεία, σκότωσε τους άλλους δυο συνεταίρους και εξαφανίστηκε με την πλούσια λεία; Ετσι προσπαθεί να τα βγάλει μόνος του πέρα, να τον ανακαλύψει, να πάρει το μερίδιό του και να τον σκοτώσει. Το αποτέλεσμα είναι μια καλοφτιαγμένη ταινία με αληθοφανείς καταστάσεις και πειστικούς χαρακτήρες, χωρίς πάντως να προσθέτει τίποτα καινούριο στις πολλές - πρέπει να είναι χιλιάδες - ταινίες του είδους. Απλά ξεχωρίζει ανάμεσα στις περισσότερες από αυτές. Ακριβώς γιατί εδώ απουσιάζει το στοιχείο της υπερβολής και των εφέ, με τα οποίο επιχειρείται συχνά να καλυφθούν σεναριακά κενά, χάρη στην έλλειψη των οποίων και στις καλές ερμηνείες των ηθοποιών, η ταινία αξίζει κάποια προσοχή. Ακόμη κι αν ανήκει και αυτή στην κατηγορία των φιλμ που ακολουθούν την αρχή, ότι η βία πουλάει...

(ΣΙΝΕΠΟΛΙΣ, ΒΙΛΑΤΖ)

"Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου υπάρχει κάποια πιο όμορφη από μένα;", αναφωνεί η κακιά μητριά της Χιονάτης του κλασικού παραμυθιού. Και στην ταινία που σκηνοθέτησε ο Μάικλ Κον,η Σιγκούρνι Γουίβερ επιδεικνύει ανάλογη κακία στο ρόλο της σατανικής συζύγου του άρχοντα της περιοχής (Σαμ Νιλ),και της ζηλιάρας μητριάς της νεαρής Λίλι (Μόνικα Καν),την οποία εν τέλει θεωρεί υπαίτια για το θάνατο του παιδιού που κυοφορούσε. Η συνέχεια είναι ανάλογη με αυτήν του παραμυθιού. Με τη μητριά να ακολουθεί τις συμβουλές του καθρέφτη της, προσπαθώντας να εξοντώσει τους πάντες, κάνοντας μάγια. Με τους υπηρέτες του πύργου να κοκαλώνουν σαν αγάλματα. Και ένα πριγκιπόπουλο, να προσπαθεί να σώσει την αγαπημένη του, που βρίσκει καταφύγιο στην καλύβα κάποιων παρανόμων (ανάμεσά τους και ένας νάνος), και να λύσει τα μάγια. Ετσι, το παραμύθι προσαρμόζεται σε μια περιπέτεια που αγγίζει το θρίλερ. Το μεταφυσικό στοιχείο παντρεύεται την παράδοση του γοτθικού μυστικισμού, με στοιχειωμένους πύργους, σκοτεινά δάση, γεμάτα μάγισσες και ληστές κλπ. και το συνολικό αποτέλεσμα δίνει ένα φιλμ, όπου τα πάντα είναι τακτοποιημένα και τοποθετημένα όπως πρέπει. Και όπου δε λείπει η ατμόσφαιρα. Λείπει, όμως, η έμπνευση εκείνη που θα έκανε όλη αυτή την ιστορία να μαγνητίσει τον θεατή, ώστε να χαθεί κι αυτός σαν τη Λίλι μέσα στο δάσος, να νιώσει πως απειλείται όσο κι αυτή από τις μυστικές δυνάμεις της σατανικής Κλαούντια.

(ΒΙΛΑΤΖ, ΒΟΞ, ΒΑΡΚΙΖΑ)

Κωμωδία σκηνοθετημένη από τον Ντόναλντ Πέτρι,με την Γούπι Γκόλντμπεργκ στο ρόλο ενός είδους θηλυκού Τζέρι Μαγκουάιρ, να υποδύεται την ταλαντούχο χρηματίστρια, που για να ξεπεράσει τον ανταγωνισμό των ανδρών συναδέλφων της επινοεί έναν ανύπαρκτο συνεταίρο, στο όνομα του οποίου κάνει όλες της τις δουλιές. Τα πράγματα, όμως, θα μπλεχτούν, όταν ο μυστηριώδης συνεργάτης της πρέπει να εμφανιστεί ζωντανός στους πελάτες.

(ΑΝΝΑ ΝΤΟΡ, ΒΙΛΑΤΖ, ΜΠΡΟΝΤΓΟΥΑΙΗ, ΝΕΑ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ, ΣΠΟΡΤΙΓΚ, ΒΙΟΛΕΤΑ)

Μια νεαρή Αγγλίδα, συνηθισμένη στην αστική ζωή του Λονδίνου, μετοικεί σε μια παραμελημένη φάρμα, όπου συμβιώνει με την ανισόρροπη οικογένεια των συγγενών της, όπου προσπαθεί να βάλει μια τάξη μέσα από διάφορες κωμικές καταστάσεις. Σκηνοθεσία Τζον Σλέσινγκερ.

(ΑΘΗΝΑΙΑ, ΔΙΟΝΥΣΙΑ, ΗΛΕΚΤΡΑ, ΜΠΟΜΠΟΝΙΕΡΑ)

Κωμωδία, που επαναφέρει και σατιρίζει την κακογουστιά και την αφέλεια της δεκαετίας του '70, με έναν τρόπο μάλλον κακόγουστο και αφελή.

(ΒΙΛΑΤΖ)

Αγης ΜΑΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗΣ