ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΟΥ

"Λυσιστράτη" από το "Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου"

Ο "Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου" (ΘΟΚ) δικαίως από χρόνια αποτελεί "συστατικό στοιχείο" των Επιδαυρίων, καθώς με το ήθος και τον καλλιτεχνικό μόχθο που καταθέτουν πάντα οι παραστάσεις του, τιμά την ιστορία, τη σημασία και τον προορισμό του θεσμού για υψηλής ποιότητας προσπάθεια αναβίωσης του αρχαίου δράματος. Προορισμός, ο οποίος έχει βληθεί όχι λίγες φορές με παραστάσεις επιδειξιμανούς "καινοτομίας" και αχαλίνωτου ψευτονεοτερισμού, απειρίας και άγνοιας των τεράστιων ερμηνευτικών προβλημάτων του είδους, κάποτε και αταλαντοσύνης, που αχρηστεύουν ακόμα και έμπειρους και άξιους στο είδος ηθοποιούς. (Σχετικό παράδειγμα η εναρκτήρια παράσταση των φετινών Επιδαυρίων).

Η "Λυσιστράτη" του ΘΟΚ ήταν μια εύφορη σκηνική ερμηνεία, με πολλές αρετές και βασισμένη στους εξής παράγοντες: Πρώτος και βασικός, το "παιχνίδι" των φύλων, αφού η Λυσιστράτη και το γυναικείο αντιπολεμικό "επιτελείο" της ερμηνεύτηκαν απολαυστικά από άνδρες. "Παιχνίδι", που όμως δεν ήταν πλήρες, καθώς - λόγω της σύνθεσης και του αριθμού των ανδρών και γυναικών ηθοποιών που διαθέτει ο ΘΟΚ - οι Χοροί των Γυναικών και Γερόντων, όπως και οι Τοξότες ήταν "μείγμα" ανδρών και γυναικών ηθοποιών. Ετσι το τέχνασμα της αλλαγής του φύλου των ρόλων, τελικά, έμεινε λειψό, παρότι υπηρετήθηκε όσο ήταν δυνατόν από τους και τις ηθοποιούς που συμμετείχαν σ' αυτά τα σύνολα. Δεύτερος και βασικότατος η μετάφραση του Κώστα Γεωργουσόπουλου,που δεν παρέστησε τη σεμνότυφη. Δεν ψεύτισε με κόλπα, "εκμοντερνιστικά", "νεολογικά" σόκιν υπονοούμενα, που συνήθως είναι απείρως πιο αθυρόστομα από τη γλώσσα του Αριστοφάνη. Μετάφραση που είπε τα πράγματα με το όνομά τους. Μετάφραση που"μίλησε" και πιστά και κυριολεκτικά τη γλώσσα του Αριστοφάνη και πρώτη αυτή γεύτηκε τα λογοπαίγνιά της, το σπιρτόζο πνεύμα της. Γλώσσα που αθυροστομεί, δε χυδαιολογεί. Τρίτος καθοριστικός παράγοντας οι συντελεστές της παράστασης: Η "νευρώδης", ευρηματική (κάπως βαρυφορτωμένη είναι αλήθεια), με αίσθηση του χιούμορ σκηνοθεσία του Χρίστου Σιοπαχά,που κράτησε στο σωστό μέτρο το παιχνίδι των φύλων, σαν παιχνίδι καθαρά θεατρικό κι όχι σαν αφορμή για απελευθέρωση... απωθημένων (το 'χουμε δει κι αυτό στο παρελθόν). Η χυμώδης, ζωντανά εκτελεσμένη, μουσική (πλεονάζον σκηνοθετικό εύρημα ήταν η αποκάλυψη της ορχήστρας σ' ένα πάλκο σύγχρονου ξενυχτάδικου) του Σάββα Σάββα,που καλοτραγουδισμένη από το Χορό "τροφοδότησε" με κέφι την εκφραστικότατη χορογραφία της Αντιγόνης Γύρα.Η πρώτη, αρνητική εντύπωσή μας από την αντιαισθητική "κατάληψη" ολόκληρης της ορχήστρας του θεάτρου με διάσπαρτους σπονδύλους "αρχαίων" κιόνων, με τους οποίους το σκηνικό τουΓιάννη Τουμαζή θέλησε να θυμίσει τη σύγχρονη εικόνα των διαλυμένων - και από πολεμικές επιθέσεις - μνημείων της Ακρόπολης, "διορθώθηκε" όταν με την έναρξη της παράστασης οι ηθοποιοί ελευθέρωσαν την ορχήστρα. Πληθωριστικά, αλλά παιγνιώδη και καλαίσθητα ήταν τα κοστούμια του.

Η σκηνοθεσία αξιοποίησε όλο το δυναμικό του θιάσου (στους ρόλους και στο Χορό), αλλά και στηρίχτηκε σε έμπειρους και ταλαντούχους θεατρίνους. Ο Κώστας Δημητρίου,με τα ικανά εκφραστικά του μέσα, με χιούμορ, αλλά και αυτοέλεγχο και μέτρο ερμήνευσε τη Λυσιστράτη, έχοντας άξιες "συμπαίκτριες" στο φιλειρηνικό της σχέδιο τους Κώστα Βήχα, Αντώνη Λαπηθιώτη, Σταύρο Λούρα.Αντίπαλοί της, το χαριτωμένο "νευρόσπαστο" - Πρόβουλος του Αντώνη Κατσαρή,ο πληθωρικά κωμικός Κινησίας του Σπύρου Σταυρινίδη,αλλά και οιΑνδρέας Τσουρής, Μιχάλης Μουστάκας, Αλκηστη Παυλίδου."Ψυχή" του γυναικείου Χορού, η Αννίτα Σαντοριναίου (κορυφαία), με το "νεύρο", το χιούμορ, τη δυναμική υποκριτική της ανέδειξε σε μέγα ρόλο τον "απρόσωπο" Χορό. Αξιος αντίποδάς της ο Ευτύχιος Πουλλαϊδης (κορυφαίος του ανδρικού Χορού).

ΘΥΜΕΛΗ