Ξεσπάθωσε, λοιπόν, προχτές ο συντάκτης του άρθρου, με τίτλο "Τα φαντάσματα", που δημοσιεύτηκε στο "Βήμα". Ποια είναι τα "φαντάσματα", που, κατά τον Πλωρίτη, επιστρέφουν, ενώ θα έπρεπε να έχουν καταδικαστεί στη συνείδηση της ανθρωπότητας (και τα δυο, αφού είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, κατά την άποψή του); Ο ναζισμός και ο φασισμός, από τη μια μεριά και ο κομμουνισμός από την άλλη.Βεβαίως, ο καημός του Μ. Πλωρίτη δεν είναι να ερμηνεύσει και να προτείνει εγρήγορση για το φαινόμενο της αναβίωσης του φασισμού σε μια σειρά χώρες. Η αναφορά στο φασισμό τελειώνει κιόλας από τις πρώτες δυο - τρεις παραγράφους του κειμένου του και κρατά τόσο, όσο είναι αρκετό για να γίνει ευδιάκριτη και στον πλέον αδαή η εξίσωση: φασισμός = κομμουνισμός.

Από εκεί και πέρα δίνει ρεσιτάλ ο βρικολακίστικος διανοουμενισμός, που δεν μπορεί να επιτρέψει, αναθρεμμένος, καθώς είναι, από το "γάλα" της καπιταλιστικής ελευθερίας, να αναδεικνύονται οι κομμουνιστές πρώτη πολιτική δύναμη στις εκλογές της Ρωσίας. Αμείλικτο, επομένως, το ερώτημα του Πλωρίτη: "Πρέπει λοιπόν να πιστέψουμε πως οι λαοί των χωρών αυτών "νοσταλγούν" τα καθεστώτα της τυραννίας, των μαζικών εγκλημάτων, των γενοκτονιών; Πώς προτιμούν την καταπίεση από την ελευθερία, τον εξανδραποδισμό από τη δημοκρατία, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης από την ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων και ιδεών;". Και συνεχίζει: "Δε χρειάζεται να πούμε πως ο μέσος Ρώσος γνωρίζει σήμερα ελευθερίες (σκέψης, λόγου, πράξης, ψήφου), που δεν μπορούσε ούτε να τις υποψιαστεί την εποχή της σταλινικής και μετασταλινικής δικτατορίας". Δε χωράει αμφιβολία ποια "ελευθερία" και ποια "δημοκρατία" υμνεί ο γράφων.

Το λάθος, όμως, του Πλωρίτη, όπως και κάθε "σοβαρού" προπαγανδιστή της αθλιότητας, είναι ότι επιχειρεί να ...εξηγήσει το πρόβλημα και να δώσει απάντηση στα ερωτήματά του. Εχουμε, λοιπόν, και λέμε: Κατά τον Πλωρίτη, η επιστροφή των κομμουνιστών οφείλεται στο ότι:

α) Τις "μεταρρυθμίσει" στη Ρωσία "τις επιχείρησαν άνθρωποι χωρίς καμία παιδεία και πείρα πολιτικής και οικονομικής ελευθερίας". Είναι προφανές ότι αν οι μαφιόζοι είχαν προλάβει να "εκπαιδεύσουν" το πολιτικό προσωπικό τους, θα είχαν απαλλάξει τον Πλωρίτη από το να παραδέχεται μερικά έστω από τα εξόφθαλμα στοιχεία της βαρβαρότητας, που πλήττει τη Ρωσία (παραδοχή που δεν τον εμποδίζει να υμνεί τη βαρβαρότητα, βεβαίως).

β) Οι Ρώσοι προτιμούν την προηγούμενη "σιγουριά της χαμοζωής". Ο συνηθισμένος να περιφέρεται στους δρόμους της Αθήνας και των ευρωπαϊκών πόλεων, ατενίζοντας βαριεστημένα μέσα από το παράθυρο του αυτοκινήτου του, τα"παιδιά των φαναριών", τους άστεγους, τους εξαθλιωμένους, ο διανοητής που δεν μπορεί να μην ενθουσιαστεί από τον "πλουραλισμό" της παράλληλης χλιδής και πολυτέλειας για τους λίγους, και της σχετικής έως απόλυτης ανέχειας για τους πολλούς, μιλά για τη σοσιαλιστική "χαμοζωή"! Ετσι νομίζει ότι θα ξορκίσει το εφιάλτη του. Ούτε τον Μπαλζάκ δεν μπορεί να ξορκίσει, που προμήνυε - είναι αλήθεια χωρίς την ..."άδεια" του Πλωρίτη - πως "όταν η μάζα των φτωχών γίνει πιο ισχυρή από τη μάζα των πλουσίων, η κοινωνία θα χτιστεί σε άλλη βάση".

γ) Οι κομμουνιστές "πόνταραν στο εθνικό πλέγμα της ταπείνωσης ενός λαού, που η χώρα του ήταν άλλοτε μια υπερδύναμη, ενώ τώρα δεν είναι παρά σκιά σκιάς του παλιού "μεγαλείου" της" και όλα αυτά τους κάνουν να "ξεχνάνε πως αν σήμερα νιώθουν ανασφαλείς μπρος στο ιδιωτικό οργανωμένο έγκλημα, τότε ήταν έρμαια του κρατικά οργανωμένου εγκλήματος... ". Εδώ πια το ξεγύμνωμα είναι τέλειο. "Χαμοζωή" από τη μια, αλλά "υπερδύναμη" από την άλλη. "Εγκλημα" το τότε, αλλά δημιουργεί "εθνικό πλέγμα ταπείνωσης" η απώλειά του.

Οσο για τον κ. Πλωρίτη, του αφιερώνουμε τα παρακάτω λόγια του Μπρεχτ: "Φαίνεται αυτονόητο πως αυτός που γράφει πρέπει να γράφει την αλήθεια, με την έννοια δηλαδή πως δεν πρέπει να την καταπνίγει ή να την αποσιωπά. Και πως δεν πρέπει να γράφει τίποτα που δεν είναι αληθινό. Δεν πρέπει να σκύβει στους ισχυρούς, δεν πρέπει να εξαπατά τους αδυνάμους. Είναι φυσικά πολύ δύσκολο να μην σκύβεις στους ισχυρούς, και είναι πολύ κερδοφόρο να εξαπατάς τους αδυνάμους".Καλά "κέρδη", κ. Πλωρίτη...

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ