Το διαβάσαμε στο "Βήμα" της Κυριακής και το σημειώνουμε γιατί μας προκαλεί εντύπωση. Δύο διευθυντικά στελέχη των υπουργείων Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών λένε δημόσια ΝΑΙ στην κατάργηση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων. Και οι δυο τους δηλώνουν - και σωστά - αδικημένοι από τον τρόπο με τον οποίο αμείβονται από το δημόσιο, από τη μισθολογική πολιτική. Και οι δυο τους - από τη θέση που κατείχαν - μετείχαν στον ένα ή τον άλλο βαθμό (με εισηγήσεις και σενάρια που κατάρτιζαν στα πλαίσια των υπουργικών οδηγιών για λιτότητα σε βάρος των εργαζομένων) στη διαμόρφωση της εισοδηματικής και της γενικότερης οικονομικής πολιτικής την τελευταία εξαετία. Και οι δυο τους, γνωρίζουν πολύ καλά ότι για την κακοδαιμονία, για τα στραβά κι ανάποδα της οικονομίας και της δημόσιας διοίκησης, οι μόνοι που δε φταίνε είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι.

Ακόμα κι αν υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι που - εξαιτίας του ρουσφετολογικού κράτους που έστησαν και αναπαράγουν τα κόμματα του δικομματισμού - θεωρείται πως "παράγουν" λιγότερα από όσα αμείβονται, όπως πολλοί αρέσκονται να υποστηρίζουν, οι ευθύνες ανήκουν αποκλειστικά σε εκείνους που καθορίζουν το πλαίσιο λειτουργίας του δημοσίου.

Πάντως, σε κάθε περίπτωση, είναι λυπηρό δυο δημόσιοι υπάλληλοι καριέρας να φτάνουν στο σημείο να υποστηρίζουν πως για την κακοδαιμονία του δημοσίου φταίει η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων. Αν είναι έτσι, γιατί παραμένουν οι ίδιοι στο δημόσιο; Και κάτι ακόμη. Μήπως και οι ίδιοι - όπως και πολλοί θιασώτες της κατάργησης της μονιμότητας στο δημόσιο - δεν επιχείρησαν να εξασφαλίσουν το μέλλον των παιδιών τους με μια θέση στο δημόσιο;

Γιατί τόσο εύκολα πατάνε την μπανανόφλουδα; Προς ποιον τα διαπιστευτήρια;