"Πράσινο φως" για τη δρομολόγηση επιλογών ιδιωτικοποίησης στις αστικές συγκοινωνίες, άναψε πριν λίγες μέρες σε συνέντευξη Τύπου η ηγεσία του υπουργείου Μεταφορών. Μια ιδιωτικοποίηση που μεθοδεύεται να γίνει με "μαλακό" τρόπο και με πλήρες... πρωτόκολλο προσχημάτων, προκειμένου να αποφευχθούν αντιδράσεις των εργαζομένων, έστω κι αν η ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος φροντίζει με κάθε τρόπο για το αντίθετο. Η ουσία όμως δεν αλλάζει. Η ιδιωτικοποίηση είναι ιδιωτικοποίηση. Η ΝΔ επέλεξε να δωρίσει τις συγκοινωνίες στους ιδιώτες, πιστεύοντας, εκτός των άλλων, ότι έτσι θα ξεμπέρδευε και με ένα ισχυρό συνδικάτο, που αποτελούσε συχνά πονοκέφαλο για τις αντεργατικές επιλογές της. Προς αυτή την κατεύθυνση ακολούθησε την ταχτική τής "κατά μέτωπο" επίθεσης στους εργαζόμενους, εξαντλώντας όλο το βάρβαρο οπλοστάσιό της πάνω τους (φυλακίσεις, διωγμοί, ΜΑΤ, απολύσεις κλπ.), προκειμένου να τους υποτάξει. Δεν τα κατάφερε! Δεκαοκτώ μήνες αντιστάθηκαν οι εργαζόμενοι στις επιλογές της, με τον πιο αποφασιστικό τρόπο. Υποχρέωσαν το ΠΑΣΟΚ, έστω κι αν κατά βάθος ήθελε να "τσιμπήσει" ψήφους, να δεσμευτεί για επαναφορά των συγκοινωνιών στο δημόσιο, για επαναπρόσληψη των απολυμένων, για Ενιαίο Φορέα και άλλα.

Προειδοποιούσαμε τότε ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είναι ο "μεσσίας" μας, ότι ο σωτήρας μας είναι μόνο ο ΑΓΩΝΑΣ ΜΑΣ. Οτι το νομοσχέδιο που έγινε νόμος (23-12-93 Ν. 2175) αφήνει δρόμους ανοιχτούς για νέα ιδιωτικοποίηση. Οτι ο παροπλισμός του Ενιαίου Φορέα αποτελεί διαρκή απειλή και για το δημόσιο, κοινωνικό χαρακτήρα των συγκοινωνιών, τους εργαζόμενους και τα δικαιώματά τους. Μας κατηγορούσαν τότε στελέχη του ΠΑΣΟΚ πως ό,τι λέγαμε, το λέγαμε από αντιπολιτευτική και μόνο σκοπιά. Δεν κατανοούσαν ορισμένοι ότι το ΠΑΣΟΚ έκανε έναν ελιγμό, μια υποχώρηση μπρος στην πίεση του αγώνα, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να γυρίσει πίσω στη βασική του θέση, που είναι και για αυτό η ιδιωτικοποίηση. Και αυτή η κατάλληλη "στιγμή" ήρθε με την αδρανοποίηση του κινήματος. "Στιγμή", όμως, που είναι αναστρέψιμη, γιατί οι κομμουνιστές και υπάρχουν και δρουν, όπως ζωντανές μένουν σε μεγάλο κομμάτι των εργαζομένων οι αγωνιστικές εμπειρίες. Υπάρχει σήμερα ένα κλίμα, που με μία συνεχή δουλιά μπορεί να εξελιχθεί σε αγωνιστική δράση.

Σαν "μοχλό" της προώθησης της "ήπιας" ιδιωτικοποίησης των συγκοινωνιών το ΠΑΣΟΚ επιχειρεί να χρησιμοποιήσει τους δήμους, στους οποίους και πετά το "μπαλάκι". Με δεδομένη την οικονομική τους αδυναμία (βλέπε Λογοθέτη.Φέσωσε 680 εκατομμύρια το κράτος αδυνατώντας να πληρώσει τα 15 μίνι μπας που "αγόρασε") και με ήδη υποβαθμισμένα τα τοπικά συγκοινωνιακά δίκτυα, τους υποχρεώνει αργά αλλά σταθερά ή να ιδρύσουν εταιρίες μόνοι τους ή να εκχωρήσουν το δικαίωμα αυτό σε ιδιώτες. Τι γίνεται η κοινωνική πολιτική; Χαράτσι στους δημότες, μέσω δημοτικών τελών ή με πρόσθετο εισιτήριο. Βέβαια θα μιλήσουν για θέσεις εργασίας. Μα η ουσία θα είναι ωρομίσθιες προσλήψεις στη βάση των σκοπιμοτήτων της κάθε δημοτικής αρχής. Ο ΙΔΙΩΤΗΣ ΟΜΩΣ ΘΑ ΘΗΣΑΥΡΙΖΕΙ! Τι θα γίνει με το κίνημα μέσα από μια τέτοια εξέλιξη; Μα όπου λαλούν πολλοί κοκόροι και διαφορετικά, επιμέρους, έστω και στενά συμφέροντα άντε να βρεις άκρη. Τι γίνεται με τον Ενιαίο Φορέα; Στα χαρτιά μένει, στην πράξη όμως τίποτα. Μετρό - ΗΣΑΠ γίνονται ένας ισχυρός ιδιωτικός φορέας με κάποια γνωμοδοτική ίσως εποπτική στάση του κράτους, που θα βάζει τα λεωφορεία των κεντρικών κορμών να τον υπηρετούν, παίζοντας το συνδετικό κρίκο μεταξύ δημοτικών δικτύων και μετρό. Δηλαδή, θα έχουμε ένα σχεδιασμό όπου το κράτος θα αποτελεί τη δικλείδα ασφαλείας όχι για την εξυπηρέτηση των επιβατών, αλλά για την κατοχύρωση των κερδών της ΜΕΤΡΟ και των ιδιωτών μεγαλομετόχων της. Τι θα γίνει με τους εργαζόμενους; Πάλι θα αντιμετωπίσουν το φάσμα της απόλυσης και της περικοπής των κατακτήσεών τους και διασπασμένοι σε πολλές εταιρίες θα έχουν λίγα περιθώρια ενιαίας δράσης. Ολα τούτα οι κομμουνιστές επανειλημμένα τα είχαν φωνάξει. Ο Πάγκαλος, όντας υπουργός συγκοινωνιών, άρχισε να ξεδιπλώνει τα αντιλαϊκά χαρτιά της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ. Τσούρας - Κουλούρης, στη συνέχεια, τα άνοιξαν τελείως και όταν αυτές τις μεθοδεύσεις τους τις καταγγείλαμε, μας απαντούσαν ότι έχουμε "φαντασιώσεις γκαγκστερικής υφής"! Τώρα τι έχουν να πουν; Βέβαια, δε μας νοιάζει τόσο η απάντησή τους. Μας ενδιαφέρει η αντίδραση του κόσμου. Να κατανοήσει ότι υπουργοί - πρωθυπουργοί έρχονται και παρέρχονται, μα κινούνται πάντα στην ίδια πολιτική μιας "δημοκρατίας" που την έχουν αγοράσει ο Βαρδινογιάννης, ο Κόκκαλης, ο Λάτσης και άλλοι. Πρέπει να νιώσουν οι εργαζόμενοι ότι αγώνες που δε θωρακίζονται με παράλληλο δυνάμωμα του ΚΚΕ και των ταξικών συνδικαλιστικών δυνάμεων ,κινδυνεύουν να χαθούν.

* Ο Χρήστος Σταμούλος είναι μέλος του ΔΣ του Συνδικάτου των Εργαζομένων στον ΟΑΣΑ