Εκδικάζεται την Πέμπτη στο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Πειραιά αίτηση του Παλαιστίνιου αγωνιστή Μοχάμεντ Χαμντάν (Ρασίντ) για εξαγορά δύο ποινών φυλάκισης 5 και 5,5 μηνών, αντίστοιχα, που του είχαν επιβληθεί για "χρήση πλαστού διαβατηρίου" και για "κατοχή όπλου στη φυλακή". Οπως ο ίδιος αναφέρει σε επιστολή του στον Τύπο, προσφεύγει στο δικαστήριο μετά την άρνηση των αρμοδίων εισαγγελικών αρχών Πειραιά και των Φυλακών Κορυδαλλού να δεχτούν την εξαγορά των ποινών αυτών, με το σκεπτικό ότι έχουν εκτιθεί την περίοδο που επιβλήθηκαν. "Κατά την ορθή, όμως, άποψη - τονίζει ο Χαμντάν - είναι δυνατή η εξαγορά τους, αφού τα διαστήματα, που υποτίθεται ότι εκτίθηκαν, υπήρχε παράλληλη κράτησή μου με ένταλμα του προέδρου Εφετών Αθηνών εν αναμονή της απόφασης για την έκδοσή μου στις ΗΠΑ. Το αίτημά μου έχει για μένα ζωτική σημασία, αφού η εξαγορά των ποινών θα σημάνει αυτόματα την άμεση συμπλήρωση της έκτισης των 3/5 της ποινής των 15 ετών, που μου επέβαλε το 1993 το Πενταμελές Εφετείο Αθηνών".

Ο Μ. Χαμντάν υπενθυμίζει ότι συνελήφθη στις 30 - 5 - 1988 στο αεροδρόμιο του Ελληνικού με εντολή των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, που ήθελαν να υπονομεύσουν την PLO και την ηγεσία της και να την εμφανίσουν σαν εστία τρομοκρατών. "Αυτό το στόχο - προσθέτει - εξυπηρετούσε η δημιουργία της "υπόθεσης Ρασίντ" και η δίωξή μου, καθώς σαν αξιωματικός του Παλαιστινιακού Απελευθερωτικού Στρατού, στρατιωτικό στέλεχος της PLO, είχα ενεργό ανάμειξη στην "ιντιφάντα" αρκετούς μήνες πριν συλληφθώ". Χαρακτηρίζει, εν συνεχεία, ποινές σκοπιμότητας, αυτές που θέλει να εξαγοράσει, ενώ για την ποινή των 15 χρόνων σημειώνει ότι του επιβλήθηκε βάσει των ισχυρισμών των τριών μοναδικών μαρτύρων - πρακτόρων του FBI. "Ποτέ δεν έπαψα να αρνούμαι τις κατηγορίες και να επαναλαμβάνω ότι η τραγωδία του παλαιστινιακού λαού ήταν η βάση της υπόθεσής μου", καταλήγει. "Εμείς οι Παλαιστίνιοι υψώσαμε τα χέρια κατά της κατοχής είτε με πέτρες, είτε με όπλα. Εμείς, που σήμερα βρισκόμαστε σε διάφορες φυλακές, υπηρετήσαμε στις γραμμές του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, είμαστε στρατιώτες του νεαρού κράτους και πρέπει τώρα ν' αγωνιστούμε για ειρήνη, πρόοδο και δικαιοσύνη. Δεν μπορεί να γίνεται ανεκτή η υποκρισία όσων δήθεν χειροκροτούν την ειρήνη, που επιτέλους προβάλλει στην πατρίδα μου, και την ίδια στιγμή επιμένουν να αρνούνται και να συκοφαντούν τους αγώνες και τις θυσίες που την επέβαλαν. Η άρνηση απελευθέρωσης ενός Παλαιστίνιου μαχητή αποτελεί άρνηση του πνεύματος ενός αγώνα δικαιωμένου από τα πράγματα και υπονομεύει τις κατακτήσεις αυτού του αγώνα".