τα περί "νέας εποχής" και "νέου ξεκινήματος", που επαγγέλλεται η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ - συνεπικουρούμενη από τη συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ - είναι τόσο "νέα", όσο και οι συστάσεις του πρωθυπουργού. "Η εμπειρία μας τα τελευταία είκοσι χρόνια είναι πλούσια σε παλινδρομήσεις και αναποφασιστικότητα, που είχαν σοβαρές αρνητικές συνέπειες για την οικονομία", έλεγε ο Κ. Σημίτης στις 21.12.95 από το βήμα της Βουλής, υποστηρίζοντας τον προϋπολογισμό του 1996. Και κατέληγε ως εξής: "Πρέπει να αποφύγουμε τα λάθη του παρελθόντος". Τι θεωρεί "λάθος"; Μα, φυσικά, ότι λόγω των ψηφοθηρικών ελιγμών του Α. Παπανδρέου, ανακόπηκε το "σταθεροποιητικό" πρόγραμμα, σκληρής μονόπλευρης λιτότητας του 1985 - '87, όπως εκείνος το είχε σχεδιάσει...

Τι δε θα πει, λοιπόν, αύριο ο Κ. Σημίτης; Σίγουρα, το "λιτότητα, τέλος" δεν πρόκειται ν' ακουστεί από το στόμα του πρωθυπουργού. Η σκληρή και μονόπλευρη λιτότητα, σε βάρος των εργαζομένων, είναι "ένα το κρατούμενο". Μαζί με τη συνέχιση και παραπέρα ενίσχυση της τεράστιας και πολύμορφης αναδιανομής του εθνικού εισοδήματος, του μόχθου, δηλαδή, των εκατομμυρίων εργαζόμενων της πόλης και του χωριού, προς όφελος μιας μικρής ολιγαρχίας του πλούτου και της δύναμης.

Καμία ψευδαίσθηση δεν πρέπει να υπάρχει για εξαγγελίες που θα συνιστούν, στην πραγματικότητα και όχι στα λόγια, αντιστροφή της πορείας συρρίκνωσης και αποδιάρθρωσης της βιομηχανικής και αγροτικής παραγωγικής βάσης της χώρας. Είναι πέραν πάσης αμφισβήτησης ότι οι κυβερνώντες (συμπολιτευόμενοι και "αντιπολιτευόμενοι") έχουν εμπεδώσει πλήρως τις εντολές του Μάαστριχτ. Το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, η συνειδητή αδιαφορία για την απαξίωση της ελληνικής βιομηχανίας, η εμμονή τους στη σύνθλιψη των "περιττών" αγροτικών νοικοκυριών, από τις "συμπληγάδες" της ΚΑΠ και της ΓΚΑΤΤ, όπως και των δεκάδων χιλιάδων μικρομεσαίων επαγγελματιών - βιοτεχνών και εμπόρων, συνιστούν αμετάκλητες επιλογές. Επιλογές, που πλασάρονται μάλιστα και σαν "εκσυγχρονισμός"! Πρόκειται για τον "εκσυγχρονισμό" των εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων και των δεκάδων χιλιάδων "λουκέτων" στην αγορά. Της υποβαθμισμένης δημόσιας παιδείας και υγείας, της ελαχιστοποιημένης και για "στάχτη στα μάτια" κοινωνικής πρόνοιας, ακόμη και στους υπερήλικες και σε μια σειρά άλλες ευαίσθητες κοινωνικές κατηγορίες. Τον "εκσυγχρονισμό", που επιφυλάσσουν στην Ελλάδα οι εκ Βρυξελλών κατευθύνσεις και εντολές των πολυεθνικών. Κατευθύνσεις, που θέλουν τη χώρα μας περιθωριοποιημένο καταναλωτή και διαμετακομιστικό κέντρο των πολυεθνικών προϊόντων και χώρα παροχής φτηνών υπηρεσιών. Ρόλο "γέφυρας", για να περάσουν οι πολυεθνικές "σταυροφορίες" κατάληψης των αγορών των Βαλκανίων και της Ασίας, από τα μονοπώλια.

Σε άμεση συνάρτηση με τα παραπάνω, οι προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης δεν πρόκειται να "παραστρατήσουν" από τη δογματική εξύμνηση των "νόμων της αγοράς" και της λεγόμενης "απελευθέρωσης της κίνησης του κεφαλαίου". Οχι μόνο δεν πρόκειται να ακουστεί στις προγραμματικές δηλώσεις, αλλά ούτε καν σκέφτεται κανείς από την κυβέρνηση να εξαγγείλει ένα "στοπ" στη διατήρηση και ενίσχυση της ασυδοσίας και των πολύμορφων παροχών στο μεγάλο, ντόπιο και ξένο, κεφάλαιο. Οι επευφημίες του ΣΕΒ, της Κομισιόν και της χρηματιστικής ολιγαρχίας για την πρωθυπουργοποίηση Σημίτη δεν επήλθαν γιατί οι παραπάνω αισθάνθηκαν να περιορίζονται κάποια από τα ανεξέλεγκτα και κρατικοδίαιτα όρια της απελευθερωμένης ασυδοσίας τους. Ισα ίσα.

Οσο για την εξωτερική πολιτική της χώρας, οι προγραμματικές δηλώσεις Σημίτη δεν πρόκειται να κινηθούν στη μόνη πολιτική, που έχει ανάγκη ο τόπος. Την πολιτική της εθνικής ανεξαρτησίας, της φιλίας και ειρήνης με όλες τις χώρες και της διεκδίκησης ισότιμων, αμοιβαία επωφελών σχέσεων. Μια πολιτική που είναι συνώνυμη με το επιτακτικά αναγκαίο "όχι στην εξάρτηση". Η πορεία υποτέλειας σε Βρυξέλλες, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, της συμμετοχής στην επιβολή της Νέας Τάξης τους και της εμπλοκής της πατρίδας μας σε τυχοδιωκτικούς, ενδοβαλκανικούς και ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς είναι "αδιαπραγμάτευτη", όπως θα έλεγε και ο Α. Παπανδρέου. Ηδη, ο διάδοχός του, διά μέσου του κυβερνητικού εκπροσώπου, μόλις μια μέρα μετά το θάνατο τριών στρατιωτών του εκστρατευτικού σώματος που βρίσκεται στη Βοσνία, δήλωσε "ανακουφισμένος" για την εκεί παρουσία Ελλήνων στρατιωτών!

Τα όσα δε θα ακουστούν αύριο στη Βουλή είναι πάρα πολλά. Είναι όσα για δεκαετίες μπαίνουν στην "μπάντα" γιατί έτσι επιτάσσει το συμφέρον της ολιγαρχίας. Δεν το αγνοούν αυτό ούτε οι κυβερνώντες, ούτε όσοι τους ελέγχουν και τους στηρίζουν. Αν, όμως, η πραγματικότητα είναι εναντίον του κλίματος ευφορίας και αυταπατών, που θέλουν να καλλιεργήσουν, τόσο το χειρότερο γι' αυτήν. Τότε, αρχίζουν να δουλεύουν στο "φουλ" οι μηχανές της εντυπωσιοθηρίας. Πλασάρεται ως "κοινωνική ευαισθησία" η σκέψη για κάποια ενίσχυση στους χαμηλοσυνταξιούχους και τους χαμηλοαμειβόμενους, σε βάρος των λιγότερο άσχημα αμειβόμενων. Λες και τα όποια μέτρα - κι αν αυτά υπάρξουν - μπορούν να κρύψουν τη γενικότερη αντιλαϊκή και αντικοινωνική επίθεση στο σύστημα ασφάλισης και την τοποθέτηση των εργασιακών σχέσεων στην γκιλοτίνα της "Λευκής Βίβλου" και των συμφερόντων της ολιγαρχίας.

Και δίπλα σ' όλ' αυτά, αναγορεύεται σε πανάκεια η υπόσχεση για "νέο ύφος και ήθος της εξουσίας". Πάλι καλά που δεν ισχυρίζονται ότι τώρα, που θα εκλείψουν οι "αυλικοί με τα δανεικά", θα σταματήσει και το "νόμιμο" ξετίναγμα του μόχθου του εργαζόμενου από τους μεγαλο-ομολογιούχους και τους αφειδώς επιχορηγούμενους με θαλασσοδάνεια, "αναξιοπαθούντες" βιομηχάνους και εφοπλιστές. Πάντως, τίποτα δεν αποκλείει να ζήσουμε και αυτό τον "εκσυγχρονισμό". Τον "εκσυγχρονισμό" της υποκρισίας και της εξαπάτησης, δηλαδή. Το ξεκίνημα, πάντως, ήταν πράγματι "εντυπωσιακό".

Τα περί Κεντροαριστεράς, νέας εποχής, νέου ύφους και ήθους της εξουσίας δεν μπορούν να κρύψουν το πραγματικό, ταξικό περιεχόμενο της κυβερνητικής πολιτικής, προς όφελος της ολιγαρχίας του πλούτου και της δύναμης