Ποιος θ' ανοίξει το δρόμο στα όνειρα της νιότης; | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Ποιος θ' ανοίξει το δρόμο στα όνειρα της νιότης;

Αφιερωμένο στο 7ο Συνέδριο της ΚΝΕ

Της Πέπης ΔΑΡΑΚΗ*

Ζούμε σε μιαν εποχή, όπου οι κίνδυνοι για τη νεολαία και το μέλλον της μεγαλώνουν. Αδίστακτα μπορούμε να πούμε ότι η σημερινή νεολαία, σε παγκόσμια κλίμακα, χτυπιέται ανελέητα από πολλές πλευρές.

Ο διεθνής καπιταλισμός, μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού στις ανατολικές χώρες, συσπειρώθηκε και μεθόδευσε τις πρακτικές του. Η εξουσία των μονοπωλίων, αξιοποιώντας τη σύγχρονη τεχνολογία σε πολλούς τομείς της παραγωγής και διοχετεύοντας τα προϊόντα της συχνά με χυδαία μορφή - όρα "Μπένετον" - στα κανάλια της κερδοσκοπίας, φροντίζει να αποπλανά ιδιαίτερα τους νέους και να τους αποπροσανατολίζει από τα κοινωνικά ιδανικά, όπως τα εκφράζει ο σοσιαλισμός.

Ζούμε σε μιαν εποχή, όπου ο θεσμός της οικογένειας κλονίζεται, όπου τα ποσοστά των διαζυγίων ανεβαίνουν, με οδυνηρό επακόλουθο ο ψυχικός κόσμος των παιδιών και των νέων, κυριολεκτικά, να αναστατώνεται, να δεινοπαθούν μέσα στη μοναξιά, να στερούνται το αίσθημα εκείνο της ασφάλειας, που δημιουργεί η αγάπη, αυτό το οξυγόνο της παιδικής και νεανικής ψυχής.

Ζούμε σε μιαν εποχή, όπου η αγάπη και η φιλία είναι υποτονικές έως ανύπαρκτες, οι διανθρώπινες σχέσεις μπερδεμένες, ενώ η ζωή γύρω μας μας στέλνει εικόνες χάους.

Είναι ορατή στον καθένα και οδυνηρή, θα έλεγα, η κοινωνική εικόνα που παρουσιάζει μια μερίδα νεολαίας, που παραπαίει και παρασύρεται από το ψευδοόραμα του ρηχού ευδαιμονισμού, του άκοπου και εύκολου πλουτισμού, καθώς διαπαιδαγωγείται και ανδρώνεται με τα πρότυπα που της προσφέρει ο καπιταλισμός, με την "κουλτούρα της εικόνας", όπου με τα ψυχοφθόρα βίντεο, την κτηνώδη βία, και το χυδαίο σεξ οδηγούν μια μερίδα νεολαίας σε πισωγυρίσματα ή σε στασιμότητα, εκτός κι αν τους προλάβουν, στη γωνιά του δρόμου, τα ναρκωτικά.

Στην εποχή μας, οι νέοι νιώθουν παγιδευμένοι μέσα στην αντιανθρώπινη τούτη κοινωνία, όπου οι ηθικές και πνευματικές αξίες δεν έχουν καμιά πέραση, καμιά εκτίμηση, ενώ τα κοινωνικά προβλήματα οξύνονται κάθε μέρα και περισσότερο.

Οι νέοι που καταφέρνουν να τελειώσουν κάποιες σπουδές και να πάρουν κάποιο δίπλωμα ανακαλύπτουν ξαφνικά ότι τούτη η κοινωνία δεν το χρειάζεται κι έτσι περνούν στις στρατιές των ανέργων.

Οι νέοι, κυριολεκτικά, ασφυκτιούν, ζώντας μέσα σε πολυκατοικίες - κλουβιά που σου κρύβουν τον ουρανό, σου κόβουν την ανάσα και το κέφι για όνειρα και κυκλοφορούν απαθείς σ' ένα οικογενειακό και κοινωνικό τοπίο, γεμάτο ανταγωνισμούς, αντιφάσεις και υποκρισία.

Οι νέοι, μετά από μια μέρα εντατικής απασχόλησης, είτε σε σχολές είτε σε βιοποριστική εργασία, αυτό που χρειάζονται είναι η αφαίρεση, δηλαδή η απομάκρυνση από τα προβλήματα που τους απασχολούν και τους απασχόλησαν όλη την ημέρα. Εχουν ανάγκη από ξεκούραση, που πραγματοποιείται με την αλλαγή απασχόλησης, με τη διάθεση του ελεύθερου χρόνου τους σε δραστηριότητες, που εξαιρετικά τους αρέσουν και τους ευχαριστούν. Οι ελεύθερα διαλεγμένες αυτές απασχολήσεις θα τους ξεκουράζουν και θα τους ανανεώνουν. Κι ενώ η κρατική παιδεία εφαρμόζεται μόνο μέσα στα στενά πλαίσια των σχολείων, οι ελεύθερες ώρες των νέων μένουν αναξιοποίητες από την κρατική πλευρά και ευθύνη.

Ποιος, όμως, και πόσοι ενδιαφέρθηκαν και ενδιαφέρονται για κείνη την επικίνδυνα άδεια, την αθέατη πλευρά της προσωπικότητας του νέου, που μένει ανέκφραστη και αδικαίωτη δημιουργικά και κοινωνικά;

Η σωρευμένη πικρία μέσα στην ψυχή αυτού του νέου, αν δεν τον οδηγήσει στα ναρκωτικά ή στο έγκλημα, τον οδηγεί σίγουρα στην αδιαφορία για όλα όσα συμβαίνουν γύρω του.

Τα λευκά ψηφοδέλτια στις κάλπες μήπως δεν είναι ένα μήνυμα, που μας στέλνει αυτή η κατηγορία των νέων; Η ευθύνη χρειάζεται να αναζητηθεί στις αντικειμενικές συνάφειες της πραγματικότητας, στους τρόπους διακυβέρνησης του λαού, με τη συντήρηση, τη λιτότητα, τα πισωγυρίσματα, την απώλεια των κεκτημένων. Οι νέοι, όντας προικισμένοι με εξαιρετική ευαισθησία, υποφέρουν μέσα στην αντιανθρώπινη τούτη κοινωνία, όπου ο άνθρωπος αντιμετωπίζεται, όχι σαν μια αξία καθαυτή που δικαιούται κάθε σεβασμό από την "εξουσία", αλλά σαν καταναλωτής και αντικείμενο άγριας εκμετάλλευσης. Οι νέοι επαναστατούν, βιώνοντας μια τέτοια κοινωνική πραγματικότητα. Επαναστατούν ενάντια στον εξευτελισμό της ανθρώπινης ύπαρξης και αξιοπρέπειας. Επαναστατούν, όταν οι έννοιες ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΤΙΜΗ, ΑΛΗΘΕΙΑ μετουσιώνονται σε αξίες οικονομικές, που κυριαρχούν στις σύγχρονες αστικές κοινωνίες σαν καρκινώματα.

Το πρόβλημα των νέων για μια σωστή αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου τους, με εκλεκτές ψυχαγωγικές και πολιτιστικές απασχολήσεις, μένει άλυτο στον τόπο μας.

Κι όμως, ένα Πολιτιστικό Κέντρο Νεολαίας (ΠΚΝ), απλό κι ευκολοπλησίαστο από όλους τους νέους, σε κάθε γειτονιά των μεγάλων αστικών κέντρων και ιδιαίτερα της Αθήνας, θεσμός που εφαρμόζεται σε πολλές πολιτισμένες χώρες, όπου οι νέοι, σπουδαστές κι εργαζόμενοι, θα μπορούν να αξιοποιούν ευχάριστα κι ωφέλιμα τον ελεύθερο χρόνο τους, θα έδινε κάποια λύση στο πρόβλημα. Στο Κέντρο αυτό, θα μπορούσε να εκφραστεί και να καλλιεργηθεί και η άλλη, η αθέατη πλευρά της προσωπικότητας του νέου, όπου οι κλίσεις, οι ιδιαίτερες ικανότητές του θα βρίσκουν ευκαιρίες να ασκηθούν μέσα σ' ένα χαρούμενο χώρο, όπου θα αισθάνεται ελεύθερος.

Δοκιμάζοντας, π.χ., ένας νέος να ζωγραφίσει, για πρώτη φορά, μια εικόνα, ένα σχήμα, μια ιδέα, θα νιώσει μια πρωτόγνωρη συγκίνηση από το αισθητικό αποτέλεσμα, ή παίρνοντας, για πρώτη φορά, στα χέρια του μια κιθάρα κι αρχίζει να παίζει χωρίς μέτρο, χωρίς νότες, αλλά και χωρίς το άγχος ότι κάποιος τον ελέγχει και τον κρίνει.

Σκοπός του ΠΚΝ θα είναι να του εξασφαλίζει τα μέσα για ξεκούραση, ψυχαγωγία, εκτόνωση και όμορφες φιλικές σχέσεις με συνομηλίκους και συζητήσεις, που θα συμβάλουν στην ελεύθερη ανάπτυξη και διαμόρφωση της προσωπικότητάς του.

Αυτό που σήμερα μας γεμίζει αισιοδοξία κι ελπίδα είναι ότι οι νέοι, οι ενταγμένοι στην Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας αναζητούν με τους αγώνες τους ένα σταθερό στήριγμα ζωής. Κι αυτό δεν είναι άλλο από ένα ενεργό όραμα, ένα όραμα που δίνει νόημα στη ζωή του και του ανοίγει το δρόμο στο μέλλον. Ενα ενεργό όραμα,που να το πιστεύεις και να το κυνηγάς, διαθέτοντας όλες σου τις δυνάμεις, είναι πάρα πολύ σημαντικό για έναν νέο. Η πορεία του προς τα κει είναι ένας ιδεατός δρόμος ολοφώτεινος, που τον κάνει ικανό να δένει δημιουργικά τη ζωή του με τη ζωή των συνανθρώπων του, που τον βοηθά να αποδρά συνειδητά από την υλιστική, την πεζή και ωμή πραγματικότητα, που δεν ικανοποιεί και δεν εκφράζει όλες τις πλευρές της προσωπικότητάς του.

Κι αυτό το ενεργό όραμα το αντιπροσωπεύει ο σοσιαλισμός,που η νεολαία του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας αγωνίζεται για να γίνει πραγματικότητα, και αναφερόμενη στη μάστιγα του αιώνα μας, στα ναρκωτικά, μας λέει:

"...Τα ναρκωτικά πριν ακόμα σκοτώσουν ζωές σκοτώνουν συνειδήσεις. Μας θέλουν ακίνδυνους για το σύστημα. Γι' αυτό πρέπει ν' αντισταθούμε σε όλα τα ναρκωτικά. Να απορρίψουμε τεχνητούς παραδείσους και τους τεχνητούς διαχωρισμούς, τα υποκατάστατα της ζωής.

Η έξαρση των ναρκωτικών είναι έκφραση της κοινωνικής κρίσης, της σήψης, της διαφθοράς, της άδειας ζωής. Μπορούμε ν' αντισταθούμε, με τους αγώνες, τις αξίες και τα οράματά μας".

Κι εμείς θα πούμε:

Σίγουρα, η ΚΝΕ είναι αυτή που ανοίγει σήμερα στο δρόμο στα όνειρα της νιότης.

* Η Πέπη Δαράκη είναι επίτιμος πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών