Σε έναν απίστευτο κυκεώνα, που του έχει κοστίσει μέχρι τώρα δεκάδες εκατομμύρια δρχ., έμπλεξε ένας επαγγελματοβιοτέχνης στην περιοχή της οδού Ερμού, μόνο και μόνο γιατί έκανε δύο κρίσιμα λάθη: Εμπιστεύτηκε ως αξιόπιστη τη διοίκηση του "Δρομοκαϊτειου φιλανθρωπικού ιδρύματος" και παράβλεψε τη διαπλοκή ιδιωτικών συμφερόντων και κρατικών υπηρεσιών, που σε αγαστή συνεργασία έχουν μετατρέψει το Θησείο σε περιοχή εξαιρετικά επικίνδυνη για επαγγελματοβιοτέχνες που δε λειτουργούν με τους κανόνες του κυκλώματος.

Η ιστορία αρχίζει τον Απρίλη του '91. Τότε ο Γ. Σταθόπουλος νοικιάζει διώροφο κτίριο επί της οδού Ερμού 131, ιδιοκτησίας του Ιδρύματος Δρομοκαϊτειου, για να στεγάσει εκεί την επιχείρησή του, πώλησης παραδοσιακών φωτιστικών σωμάτων, προϊόντων από χειροποίητο γυαλί, έργων τέχνης κτλ. Σε μία παράγραφο του συμβολαίου ενοικίασης επαγγελματικής στέγης υπήρχε μια πονηρή διατύπωση που ανέφερε μεν ότι το κτίσμα είναι διατηρητέο, δε διευκρίνιζε όμως ότι ανήκει σε κείνη την κατηγορία που απαγορεύεται να χρησιμοποιηθεί ως επαγγελματική στέγη. Ο ενοικιαστής έμαθε αυτή τη λεπτομέρεια το '93 όταν, σε αντιδικία με το ίδρυμα, παρενέβη η κρατική υπηρεσία (το Γραφείο Πλάκας) που του ανακοίνωσε ότι δεν έχει δικαίωμα να χρησιμοποιεί το συγκεκριμένο κτίσμα ως επαγγελματική στέγη!

Λεπτομέρεια: Το συγκεκριμένο κτίσμα ήταν επί χρόνια οίκος ανοχής, γεγονός που δεν ενοχλούσε το Γραφείο Πλάκας, ούτε βεβαίως τη διοίκηση του ιδρύματος που εισέπραττε κανονικά τα ενοίκια.

Ο επαγγελματοβιοτέχνης θεώρησε επίσης αξιόπιστη και προφορική δέσμευση της διοίκησης του ιδρύματος ότι οι φθορές του κτίσματος θα επισκευάζονταν με έξοδα του ιδρύματος. Με την εγκατάσταση της επιχείρησης στο κτίριο διαπίστωσε ότι οι φθορές ήταν πολύ περισσότερες απ' όσες φαίνονταν με μια πρώτη ματιά και καθιστούσαν το κτίριο επικίνδυνο για ενοίκους και πελάτες: η οροφή έσταζε με τις πρώτες στάλες της βροχής, μεγάλες ρωγμές (κρυμμένες πίσω από ταπετσαρίες) "κοσμούσαν" τους τοίχους, σοβάδες έπεφταν από το ταβάνι κτλ.

Ομως το Ιδρυμα δεν προχώρησε στις απαραίτητες επισκευές. Ετσι, ο ίδιος έξι μήνες μετά την ενοικίαση ξόδεψε 6 εκατομμύρια για επισκευές, που κράτησαν έξι μήνες. Στο διάστημα αυτό λειτουργούσε μόνο ένας μικρός χώρος στο ισόγειο του κτιρίου. Οι επισκευές, βέβαια, δεν εξάλειψαν την επικινδυνότητα του κτιρίου. Απλά έκαναν το χώρο "υποφερτό" για τους πελάτες. Στις εκκλήσεις του ενοικιαστή, να αναλάβει το Ιδρυμα το κόστος των επισκευών, αυτό κατέβαλλε στο μισθωτή μόλις 80.000!

Από τις 5 Νοέμβρη '91 αρχίζει για τον ενοικιαστή μια νέα περιπέτεια καθώς η Υπηρεσία Πολεοδομίας του Δήμου Αθηναίων μετά από αυτοψία κρίνει την οικοδομή "επικίνδυνη από άποψη δομική και στατική" και διατάσσει το Δρομοκαϊτειο να κάνει τις επισκευές, χωρίς όμως αυτό να συμβεί. Το '93 ο μισθωτής από φόβο ατυχήματος του ίδιου ή των πελατών του εξαιτίας των σοβάδων που συνέχισαν να πέφτουν, κλείνει την επιχείρηση και τη λειτουργεί μόνο τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες. Κάτι που δήλωσε και στην Εφορία.

Επίσης, το '93 το Γραφείο Πλάκας, που υπάγεται στο ΥΠΕΧΩΔΕ, ενημερώνει τον ενοικιαστή ότι το κτίριο απαγορεύεται να λειτουργεί σαν επαγγελματική στέγη! Τελικά το '95, ο ενοικιαστής κλείνει εντελώς το κατάστημα και λειτουργεί το κτίριο απλά σαν αποθήκη των προϊόντων. Τον ίδιο χρόνο καταθέτει αγωγή σε βάρος του Ιδρύματος, απαιτώντας την καταβολή περίπου 60 εκατομμυρίων για έξοδα επισκευών, διαφυγόντα κέρδη, διαρροή πελατών σε ανταγωνιστικές επιχειρήσεις κτλ. Ζητά από το Ιδρυμα κάποιο άλλο χώρο για να σταθεί η επιχείρηση και να καταβάλλει τα έξοδα μετακόμισης. Καμία απάντηση από το Δρομοκαϊτειο.

Ο ενοικιαστής αποφασίζει να κάνει επίσχεση ενοικίου, όπως έχει δικαίωμα από το νόμο. Οπότε αρχές του '97 εισπράττει αγωγή έξωσης που εκδικάζεται στις 16 Μάη. Για την υπόθεση έχει κατατεθεί σχετικός φάκελος στο γραφείο του υπουργού Πρόνοιας, Κ. Γείτονα, αλλά ούτε από εκεί υπάρχει απάντηση.

Θ. ΜΠ.